Το αποφασιστικό πρώτο πλήγμα

Η χώρα μας συνορεύει με μια λάμα που ανεβοκατεβαίνει κι έχει στόχο εμάς. Αρκετά έχουμε αιφνιδιαστεί μέχρι σήμερα
Οι Ελληνες πολλές φορές στην απελπισιά τους, βλέποντας πως ο Ιμπραήμ πασσάς ήταν ανίκητος με πόλεμο, συλλογιστήκανε να βρούνε τρόπο να σκοτωθή. Καθένας έλεγε τη γνώμη του, και όχι λίγοι παρουσιαστήκαν πρόθυμοι ν' αναλάβουν το σκοπό. Παρουσιάστηκε τότε κι ένας Κύπριος στον Κολοκοτρώνη. Αρχισε να του παρασταίνη με λόγια και κινήματα πως θάκανε το φονικό· έδειχνε το μαχαίρι γυμνό στο Στρατηγό, τόφερνε απάνω - κάτω... και πολύ κοντά στον Κολοκοτρώνη.

Προσεχτικός ο Γέρος πάντα, άρχισε να πονηρεύεται μην ήταν εκεί πέρα άλλο τίποτε. Εκαμε πως τον πονούσε το νύχι του χεριού, τράβηξε το γιαταγανάκι, πούφερνε πάντα στο σελάχι του, για να κόψη τάχα την παρωνυχίδα, και κρατώντας το στο χέρι άκουγε το ρήτορα ενώ έλεγε με το νου του:
-Λέγε τώρα ό,τι θέλης...»
Γιάννη Βλαχογιάννη «Ιστορική Ανθολογία - Ανέκδοτα, γνωμικά, περίεργα, αστεία εκ του βίου διασήμων Ελλήνων 1820-1864», εκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 207
Αυτό το ανθολόγιο απαρτίζεται από μικρές ψηφίδες που συνθέτουν μεγάλες αλήθειες για το Γένος μας, τους πρωταγωνιστές της Εθνεγερσίας και τα διαχρονικά προβλήματα και προκλήσεις που εμφανίζονται ενώπιον των πρωταγωνιστών της ελληνικής Ιστορίας και των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο άνθρωπος που εντόπισε το αρχείο του στρατηγού Μακρυγιάννη και εξέδωσε τα απομνημονεύματά του, προσέφερε στον λαό μας υπηρεσίες πολύτιμες και γνώσεις ανεκτίμητης αξίας.

Για παράδειγμα, σε αυτό το επεισόδιο της Εθνεγερσίας του 1821, το οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά στο έργο του Ν. Σπηλιάδου (τόμος Β', σελ. 492, έτος έκδοσης 1852), ο ουδέποτε αποστρατευθείς και πάντοτε εν υπηρεσία ευρισκόμενος (στις συνειδήσεις των Νέων Ελλήνων) αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διδάσκει την αξία του αιφνιδιασμού. Ενας Κύπριος αρχιμανδρίτης που ονομαζόταν Θησεύς προσπαθούσε να τον πείσει ότι μπορούσε να δολοφονήσει τον Ιμπραήμ. Χειρονομούσε τόσο έντονα, κρατώντας το μαχαίρι του, ώστε ο Γέρος του Μοριά ανησύχησε μη τυχόν και είναι αυτός ο στόχος του Θησέως κι όχι ο Μπραΐμης. Κι επειδή δεν ήθελε να αιφνιδιαστεί, ξεθηκάρωσε κι εκείνος για να προλάβει να δώσει πρώτος το αποφασιστικό πλήγμα. Ενώπιόν του δεν έβλεπε αυτό που του πρόβαλε ο Κύπριος αρχιμανδρίτης: έναν σύμμαχο, έναν εθελοντή που ήθελε να αναλάβει αποστολή αυτοκτονίας. Ο πολύπειρος επαναστάτης αντίκριζε αυτό που ήταν υπαρκτό, προφανές και θανάσιμα επικίνδυνο - ένα μαχαίρι να κινείται μπροστά του. Εκανε το αυτονόητο: «τράβηξε το γιαταγανάκι, πούφερνε πάντα στο σελάχι του».

Κονδύλης

Η χώρα μας συνορεύει με μια λάμα που ανεβοκατεβαίνει κι έχει διακηρυγμένο στόχο όλους εμάς. Η Τουρκία, υπό όποια ηγεσία κι αν βρίσκεται, ζει και αναπνέει με τη νοηματοδότηση που προσφέρει στον συλλογικό βίο της ο μεγαλοϊδεατισμός τής παντί τρόπω επέκτασης: πληθυσμιακής, θρησκευτικής, εδαφικής, στρατιωτικής, οικονομικής - ακόμα και πολιτισμικής! Η ελευθερία μας, τα εδάφη της πατρίδας, η θρησκεία, ο τρόπος ζωής μας, οι περιουσίες, η αξιοπρέπεια και η τιμή μας, όλα θα αναιρεθούν, θα τσαλαπατηθούν, αν οι κρατούντες δεν γνωρίζουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να υπερασπιστούν όσα ορκίστηκαν να διαφυλάττουν.

Ο αείμνηστος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) στο μνημειώδες έργο του «Θεωρία του Πολέμου» αναφέρει για την αναγκαιότητα επίτευξης του πρώτου πλήγματος, από την πλευρά της χώρας μας, εναντίον της Τουρκίας: «Μπροστά στη γενικότερη πλεονεκτική θέση της Τουρκίας, η ελληνική πλευρά δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες στρατιωτικής νίκης αν δεν έβρισκε τη δύναµη και την αποφασιστικότητα να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό. Το πρώτο πλήγμα το επιβάλλει σήμερα όχι κάποια “πολεμοχαρής” διάθεση, αλλά η λογική των σύγχρονων οπλικών συστημάτων: η λογική του μέσου αυτονομείται, όπως αναφέραμε στις εισαγωγικές μας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει ουσιωδώς τον προσανατολισµό της πολεμικής στρατηγικής. Αν η ελληνική πλευρά λέγοντας “αμυντικό δόγμα” εννοεί ότι, φοβούμενη μήπως εκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης και των συμμάχων, προτίθεται σε οποιαδήποτε περίπτωση (γενικού) πολέμου να αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του πρώτου (μαζικού) πλήγματος στον εχθρό, τότε έχει κατά πάσα πιθανότητα υπογράψει μόνη της και εκ προοιμίου την καταδίκη της».

Αρκετά έχουμε αιφνιδιαστεί μέχρι σήμερα. Καιρός να βρεθούν άλλοι προ εκπλήξεων.
Παναγιώτης Λιάκος