Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΑΘΟΤΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΟΛΚΗΣ

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη 
Ὀρθόδοξος Θεολογῶν

Κατ΄ ἀρχήν νά σᾶς πῶ, ὅτι βρήκα ἀρκετά ἐξαιρετικήν τήν θεολογικήν ὁμιλία τοῦ  ἀντιΟἰκουμενιστοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμία παρ΄ ἐκτός στό σημεῖον ἐκείνον πού προσπαθοῦσε νά μᾶς ἐπεξηγήσει κάπως, με παράδοξην μονομέρια, τό πῶς ἀκριβῶς λειτουργεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Πατερική Ἐκκλησιολογία καί ἡ ὑπακοή στόν ὅλο πανάγιον Θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. [Δεῖτε την ΕΔΩ].

Γιατί ὅμως τέτοια μονοδιάστατη κατηχητική ἐνημέρωσις ἀπό μέρους του;

Ἄν ὑποθέσουμεν, ὅτι ὁ παραδοσιακός Ἐπίσκοπος καί ἅγιος Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως ἔχει τινά ἀπόλυτον δίκαιον, ὅπως ἀκριβῶς ἀλλά καί μονομερῶς μᾶς τά ἐπαρουσίασεν, φαίνεται ὅμως, νά ἐξέχασε (;!) νά μᾶς πεῖ κάτι τό πλέον σημαντικώτατον.

Τί ἐπισυμβαίνει, ἤ ποῖα ἀκριβῶς εἶναι, ἡ ἱεροΚανονική τάξις, πού δυνάμεθα νά ἀκολουθήσουμεν ἤ νά ἐφαρμόσουμεν,  ὅταν ἡ Ἐκκλησιαστική Ἀρχῆ μας αἱρετίζει ἀσύστολα; Ὑφίσταντο τινές Κανονικές πρόνοιες ἤ καί Ἐκκλησιαστικές διατάξεις πού νά μᾶς ἀποσαφηνίζωσι ἤ διασφαλίζωσι τό Ζήτημα, τῆς κανονικῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου ἐκ τοῦ αἱρετίζωντος Ἐκκλησιαστικοῦ προσώπου; Ὑπάρχει στήν πλούσια Πατερική Γραμματολογία, ἤ, καί στήν ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάλογα προηγούμενα, τινᾶς Διακοπῆς ἐπιΚοινωνίας κατά τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν; Ἄν ναι, καί ὄντως ὑφίσταντο τέτοια, σημαντικά παραδείγματα, ὁ σεβασμιώτατος κ. Ἰερεμίας, διά τίνα λόγον μᾶς τά ἀποσιωπεῖ;

Κάτω ἀπό ποῖες προϋποθέσεις καί τίνα ἀπλανῆ καί ἀκριβῆ κριτήρια, ἐφαρμόζεται, ἡ ἐν λόγῳ ὀρθόδοξη ὑποτακτική καί Πατερική Ἐκκλησιολογία; Ἀπροϋπόθετα; ᾎραγέ, δύναται νά ἐφαρμοσθεῖ, ὑποχρεωτικῶς, ἔστω κί ἄν ἀκόμη ὁ δεῖνα Πρῶτος τῆς ἑκασταχοῦ Ἱερᾶς Συνόδου (Πατριάρχης ἤ Ἀρχιεπίσκοπος), ὁ Προκαθήμενος ἤ ἄλλος τις Μητροπολίτης μίας Τοπικῆς Ἐκκλησίας διατυπώνει γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἱρέσεις;

Ὑφίσταντο πάμπολλα «ἐκκλησιολογικά» κενά στά περί τῆς Πατερικῆς Ἐκκλησιολογίας πού μᾶς ἀνεκοίνωσεν. Τόν παρακαλοῦμεν ὅμως υἱικῶς ὅπως συγγράψει κάτι τό θεολογικά τεκμηρειωμένον καί ἀποσαφηνισμένον, καί ἐκτενές, ὥστε νά ἐμβαθύνουμεν στήν πολύτιμη θεολογική σκέψη του. Λόγου χάριν ποῖα ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ Ἁγίου Ἱγνατίου τοῦ Θεοφόρου; Εἶναι μία προσωπική γνῶμη τινός μεγίστου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, ἤ μήπως, εἶναι ἡ καθ΄ αὐτή πάγια Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησιολογία; Ἡ Ἐκκλησιολογία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη πού τήν διεκηρύττει «ἐξ ἄμβωνος» ὁ πολύς Ἀρχιοικουμενιστής νεοΦαναριώτης καί Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας; Ἤ μᾶλλον, εἰδικά ἐτοῦτη (ἡ ἰδική του Ζηζιούλα) πρόκειται γιά μία σημαίνουσα «Μεταπατερική Αἵρεση» καί στυγνῆ διαστροφῆ, ἤ καί νεοἘκκλησιολογική παραχάραξη, ἀπό τήν παραδοσιακήν ὀρθόδοξον Πατερικήν Ἐκκλησιολογία; Δύναται νά μᾶς παρασχεθεῖ, ὑπό τοῦ σεβ. Γόρτυνος, μία συγκριτική θεολογική γνωματοδώτησις περί τῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου καί ἐκείνης τοῦ Αἱρεσιάρχου Ἰωάννου;

Ἐξάπαντος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας, μᾶς ἐδίδαξε ἤ ὄχι, καί ἐτοῦτο: «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»; (Κατά Ματθαῖον Ιη΄, 20).

Λόγου χάριν δύο κανονικοί Χριστιανοί (Κληρικοί, Μοναχοί ἤ Λαϊκοί) Ἐκκλησιολογικά σκεπτώμενοι δέν ποιῶσι μία πολυμερῆ ἱερά Σύνοδον, συνεπῶς, ἄν δύο ἱεροκανονικῶς Ἀποτειχισμένοι (Κληρικοί, Μοναχοί ἤ Λαϊκοί), διακόψουσι τήν Κοινωνία μέ τήν αἱρετίζουσα Ἐκκλησιαστικήν Ἀρχήν τους, δηλ. ἐξ αἰτίας διακηρυγμένων αἱρέσεων, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας, πρόκειται νά ἀπουσιάζει ἐξ αὐτῶν τῶν δύο, διότι δέν θά εἶναι ἐνωμένοι μέ τόν Ἐπίσκοπον; Δηλαδή τό ἄπαν θεολογικόν καί ἀπλανές κριτήριον τινάς ὀντολογικῆς, μυστηριακῆς καί χαρισματικῆς ἐνότητος, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μετά τῶν Φίλων του, ἤ ἐν τέλει εἷς ἀφώτιστος λυκοποιμήν «Ἐπίσκοπος» τῆς Ἐκκλησίας;  

Δηλαδή, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἤ ἡ Πατερική Ἐκκλησιολογία μας, μᾶς διδάσκει κάποθεν, ὅτι πᾶσι θυσία πρέπει νά κρατούμεθα ἑνωμένοι μέ τόν Ἐπίσκοπον, ἀκόμη κί ἄν αὐτός εἶναι ἀποδεδειγμένα κακόδοξος; Πού ἀκριβῶς στηρίζεται τέτοιο παράδοξον ὑπονοούμενον καί περιρρέον φαινόμενον; Τελικά ἡ Ἐκκλησία μας ταυτίζεται μέ τόν Χριστόν μας, ἤ μέ τόν Ἐπίσκοπον; Καί ἄν ὁ Ἐπίσκοπος ἐπιθυμεῖ μανικῶς, νά ταυτίζεται, μοιχικῶς, μέ τό καρκίνωμα τῆς αἱρέσεως; Τί γίνεται τότε; Ἡ Ἐκκλησία, εἶναι τό Σῶμα ἤ ὁ καρκίνος τοῦ Σώματος; Ταυτίζεται ἐν τέλει (πέραν τοῦ πεπλανημένου Ἐπισκόπου) καί ἡ Ἐκκλησία μέ τόν καρκίνο; Καί πῶς ἀκριβῶς καταπολεμεῖται ἐτοῦτη ἡ ἀναθεματισμένη ἀσθένεια;

Προφανῶς ὁ σεβ. κ. Ἰερεμίας, ἦτο καλεσμένος, στήν Ἐκκλησιαστικήν Ἐπαρχία τοῦ σεβ. Κορίνθου καί δέν ἠμποροῦσε νά ἐκφρασθεῖ ἄνετα ἤ ἀποκλειστικῶς ὡς ἐξουσία ἔχων. Τοῦτο εἶναι ἀρκετά κατανοητόν, ἀλλά ὅμως, δύναται ᾆραγέ, ἔστω ἑτεροχρονισμένα, νά μᾶς ἀποσαφηνίσει μερικά θολά καί σκιερά σημεία; Διότι, ἐξ ὅσων φαίνεται ἡ συμβιβαστική καί παθητική στάσις του τῆς μή ἀντιδράσεώς του ἐσκανδάλισεν μερικούς μή πῶ πάμπολλους.

Ἐσκανδάλισεν μάλιστα αἰσθητά ἡ παθητική στάσις του, διότι ὡς γνωστόν, ὁ πολύτιμος Γέρων Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, εἶναι εἷς σημαντικός καί φλογερός ἀντιΟἰκουμενιστής Ἱεράρχης τῆς συνὉδικῆς Συνάξεως Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν· ὅπου ἐσυνυπόγραψεν τινές ὀρθόδοξες ἀντιΟἰκουμενιστικές «Ὁμολογίες Πίστεως» καί ἐσυμμετείχεν μάλιστα, στήν περίφημον Θεολογική Ἡμερίδα κατά τῆς «Πανορθόδοξης Συνόδου» ὅπου καί ἀπεδείχθην, μέ ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα, ὡς μία Μεγάλη καί Νέα Ληστρική Σύνοδος τοῦ αἰώνα μας· ὁ ἴδιος μάλιστα μᾶς ἀπέδειξεν μέ ῥωμαλέα Παλαιοδιαθηκικά καί Προφητολογικά ἐπιχειρήματα ὅτι ἡ Παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, προϋφίστατο, καί κατά τῆς ἐποχῆς τῆς Μωσαϊκῆς Θρησκείας κατά τήν πρό Χριστοῦ ἐποχήν.

Στά περί τοῦ Μητροπολίτου Κορίνθου κ. Διονύσιου: δέν γνωρίζω ἀρκετά περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός διότι δέν ἔτυχε μέχρι στιγμῆς νά ἀσχοληθῶ μέ τήν δημόσια δράση του. Οἱ Κληρικολαϊκοί πιστοί τῆς Κορίνθου ὅμως, δύνανται ἄν τυχόν θέλωσι πραγματικά νά ἐξακριβώσουσι, ἄν εἶναι γνήσιος καί καλός Ποιμήν, ἤ λυκοΠοιμένας, νά τόν ἐρωτήσουσι τρία τινά πανεύστοχα ἐρωτήματα:

1.      Ποιά ἡ θέσις του διά τήν Οἰκουμενική Κίνηση (=Οἰκουμενισμός) καί τό Παγκόσμιο Συμβούλιον «Ἐκκλησιῶν»; Ποία ἡ ἀπλανῆς θεολογική ἄποψις σύγχρονων Θεοφόρων Ἁγίων διά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

2.      Ποιά ἡ ἀπαρασάλευτη θέση τῆς Ἐκκλησίας (καί ὄχι ἡ ἰδική του ἄποψις) ἤ ποιά ἡ Συμφωνία τῶν Θεοφόρων Πατέρων περί τῶν θρησκευτικῶν αἱρέσεων τοῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Θεοσοφισμοῦ ἤ Μασσωνισμοῦ;

3.      Καί τέλος ποιά ἡ Ἐπισκοπική-Θεολογική γνῶμη του γιά τήν «Μεταπατερική Θεολογία» τῆς «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς ἱερᾶς Μητρόπολις Δημητριάδος;

Ἀπό τίς ἀπαντήσεις πού θα λάβετε, θά ἀναγνωρίσετε καί τόν καρπό τοῦ δέντρου, συνεπῶς καί λογικῶς ἔπειτα δύνασθε νά πράξετε τά ἀνάλογα!...

Ἐξάπαντος, ἴσως κάποιος προλάβει νά σκεφθεῖ, καθόσον διαβάζει ἐτοῦτες τίς κριτικές γραμμές μας:

 «Καί ποιός εἴσε ἐσύ (β)ρέ Παναγιώτη, ἤ (β)ρέ Νούνη (καθῶς μέ περίσια μικροπρεπῆ θρασύτητα, συχνά-πυκνά, μερικοί βεβλαμένοι Χριστιανοί μέ ἐρωτοῦσι), πού θά μᾶς πεῖς νά ἐρωτοῦμε, ἤ νά διερευνοῦμε, ἤ καί νά περιεργαζώμεθα, ποιός πλησίον ἀδελφός ἤ Κληρικός (πατέρας) εἶναι τί; Τοῦτη εἶναι ἰδική μας δουλειά; (Ἤ, καί τό ἄλλον ἀμύητον). Ἄλλη δουλειά δέν ἔχεις καί κρίνεις ὁλημερίς Ἱεράρχες;»…

Θά ἀπαντήσω ὅμως ἐπ΄ αὐτοῦ, ἔπειτα καί ὡς καταλεικτικόν σχόλιον, ἐνῷ πρώτα θά σᾶς σημειώσω μερικές, κριτικές ἤ ῥητορικές παρατηρήσεις (ἀπό τό τελευταίον μέρος τῶν ὀπτικοακουστικῶν σχολιασμῶν τοῦ σεβ. κ. Διονυσίου, περίπου στό σημεῖον, μετά τῆς μίας ὥρας καί τῶν τριαντατριῶν λεπτῶν), κατά τῶν φοβερῶν καί παράδοξων λεχθέντων τοῦ Μητροπολίτου Κορίνθου:

1.      Τό ἐπιχείρημα μέ τά ἄλογα πρόβατα, μοιάζει νά εἶναι ὁλίγον ἀστείο, διότι τά πρόβατα, συνήθως δεν ὁμιλῶσι, (δέν ξέρω στήν Κόρινθο ἄν ὑφίστατο τινά μεταφυσικόν φαινόμενο καί ἄρχισαν νά ὁμιλοῦσι, ἀλλά λόγῳ τοῦ Δεσπότη εἴμεθα σίγουροι, ὅτι καί οἱ λίθοι πλέον θά τόν κράζωσι) δύνανται κάλλιστα, νά βοσκήσωσι, καί σέ ἄλλα  βοσκοτόπια, παραδίπλα ἤ καί μακρύτερα, τῆς ἐποπτείας τοῦ βοσκοῦ. Ὁ καλός τσομπάνος διά νά περισυλέξει τά ἀπομακρυσμένα πρόβατα ἔχει κυρίως ἐκπαιδευμένα τσομπανόσκυλα, ἤ, σπεύδει ὁ ἴδιος προσωπικά καί τά συνάζει. Ἐξάπαντος οἱ πιστοί δέν εἶναι ἄΛ[λ]ογον ποίμνιον, ἀλλά Λ[λ]ογικόν Ποίμνιον. Ἄν δεν δύναται νά τό χωνέψει ἄς πιεῖ μίαν σόδα…

2.      Τό ζήτημα ὅμως, τῆς καλῆς ἤ κακῆς ὑπακοῆς (ἤ ἄλλως πως ἁγίας ἀνυπακοῆς, ἤ  Ἐκκλησιαστικῆς καί Ἱεροκανονικῆς ἀνυπακοῆς) τοῦ ποιμνίου πρός τόν ποιμένα, ἀποσαφηνίζεται μέ κάθε θεολογική σαφήνεια, κυρίως ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομον (ἐπικαλοῦμε κατ΄ ἀρχήν τοῦτον τόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἀφοῦ, μονομερῶς, τόν ἴδιον ἐπικαλέστηκε  καί ὁ Σεβασμιώτατος γιά νά ὑποστηρίξει τις σωρηδόν ἔωλες σοφιστίες του) ὅταν ἐρμηνεύει τό κλασικόν Γραφικό σημεῖον, περί τῆς ἀναγκαίας μέν ὑπακοῆς στούς πνευματικούς πατέρας πού ἀγρυπνῶσι πραγματικά ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν· ὑπό την ἀδήριτον ὅμως προϋπόθεσιν ὁ Ποιμένας νά ὀρθοτομεῖ, ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως νά θεολογεῖ.

3.      Διότι, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς ἐντέλει ἑρμηνεύοντας τόν Μέγα Ἀπόστολον Παῦλον, νά προσέχουμε τά μέγιστα, ὄχι μόνο ἀπό ξένες ἑτερόδοξες διδασκαλίες (π.χ. Οἰκουμενισμός, Μασσωνισμός, Θεοσοφισμός κ.λπ.), ἀλλά καί ἀπό διαφορετικές κακόδοξες διδασκαλίες (π.χ. «Μεταπατερική Θεολογία», Νικολαϊτισμός, Βαρλααμισμός, κ.λπ.) διότι ἀμφότερες, γεννοῦσι, τόν ψυχικόν ὅλεθρον τοῦ ποιμνίου. Ἄραγε, ποῖος μεταφέρει ἤ εἶναι φορέας ἑτερόδοξων ἤ κακόδοξων θεολογικῶν διδασκαλιῶν στήν Ἐκκλησία;

4.      Ὁ Σεβασμιώτατος Κορίνθου, σέ ποῖαν ἀκριβῶς κατηγορία, περιπίπτει, σύμφωνα μέ τά ὅσα ἐμπαθῶς, ὑστερικῶς, προπαγανδιστικῶς, διεκήρυξεν, ὑπέρ τῆς Ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης;

5.      Στήν κατηγορία, τοῦ καλοῦ ποιμένος ἤ μήπως τοῦ λυκοΠοιμένος;

6.      Γιατί ᾆραγε, (ὁ ἅγιος Κορίνθου) ἐχρησιμοποίησεν ἤ ἐκμεταλεύθην, μέ ἔντεχνη πανουργία καί ῥαδιουργία, τήν φυσικήν παρουσία ἤ καί φιλοξενία τινός ῥωμαλέου ἀντιΟἰκουμενιστοῦ Ἱεράρχου, ἵνα προσβάλλει και τελικῶς ξεσπάσει σέ τινά θρησκευτικόν παραλήρημα (γράφτε: μᾶλλον δαιμονικόν οἶστρον!), κατά πάντων καί πασῶν τῶν ἀντιΟἰκουμενιστῶν Ἰεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν;

7.      Μήπως ἐν τέλει, ὁ ἴδιος, συμφωνεῖ ἀπόλυτα, μέ τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ τόν Μασσωνικόν Συγκρητισμό, καί τίς ἀντιΚανονικές ἤ καί κακόδοξες ἐνέργειες τῶν Δέκα αἱρετικῶν Προκαθημένων; Προφανῶς, καί μᾶλλον συμφωνεῖ ἀπόλυτα, σύμφωνα μέ τά ἰδικά του λεχθέντα, μιᾶς καί ἀναγνωρίζει, ὅτι οἱ Ληστρικές ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, τά «συνοδικά» Κείμενα, γεγόνασι κατόπιν «θείας ἐμπνεύσεως» ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα!

8.      Δέν θά εἶναι κλαυσίγελον ἀστεῖον, νά ἀναμένει κανεῖς, νά ἀνατείλλει κάποτε ὁ Ἥλιος ἀπό τήν Δύση;

9.      Θεέ μου, ἀδελφοί καί πατέρες μου, συγχωρέστε με, διά τίς ἐπόμενες φρικτές μου ῥητορικές «βλασφημίες», ἀλλά μερικοί ἀνόητοι νόες, δέν δύνανται νά καταλάβωσι διαφορετικά, ἄν δέν τούς ὁμιλήσει κανεῖς στήν ἰδικήν τους βλάσφημον γλῶσσα. Εἶναι ἔτσι ἤ δέν εἶναι ἔτσι;

10.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα, δύναται, νά μᾶς διδάξει αἱρετικές διδασκαλίες;

11.  Εἶναι δυνατόν, τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά ἀντιφάσκει μέ τόν Ἑαυτόν του;

12.  Γιατί τότε, ἀρκετοί Ἑλλαδῖτες Ἱεράρχες, Κληρικοί, Μοναχοί/ές, Γέροντες, Ἀσκητές, Λαϊκοί, ἔγκριτοι Καθηγητές Θεολόγοι, ἔχωσι διαφορετική καί διαμετρικά ἀντίθετην θεολογικήν ἀντίληψιν τοῦ ἐν λόγῳ Συνοδικοῦ Ζητήματος;

13.  Μάλιστα ἀρκετοί ἐξ αὐτῶν, γιατί ἀρνήθησαν νά συμμετάσχωσι, στό συνοδικόν φιάσκον;

14.  Γιατί ἔκαναν Ἐκκλησιαστική ἀνυπακοή στό σημαντικώτατο ἱστορικόν προσκλητήριον τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου Κων/Πόλεως καί στήν ἀπόφαση τῆς Ἑλλαδικῆς Συνόδου, ἵνα μή μεταβοῦσι οἱ συγκεκριμένοι ἀνυπότακτοι Ἀρχιερεῖς, στό Κολυμπάριον;

15.  Μήπως θά πρέπει τελικά, νά τιμωρηθῶσι, οἱ ἐν λόγῳ ἀντιρρησίες, ἄτακτοι καί ἀνυπάκοοι Συνοδικοί; Ναί ἤ οὐ;

16.  Ἡ ἐν λόγῳ Συνοδική ἀνυπακοή ἐκ τινῶν Ἑλλαδιτῶν Ἱεραρχῶν, εἶναι μία ἀπτῆ ἀπόδειξις ἤ τρανώτατο δείγμα, τινός δαιμονισμοῦ καί ἀπειθαρχίας, κατά τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς των; Ναί ἤ οὐ;

17.  Εἶναι οὕτοι οἱ ἀνυπότακτοι συλλειτουργοί τοῦ σεβ. Κορίνθου, ἅπαντες, ψυχοπαθεῖς, φανατικοί, ταλιμπάν, δαιμονισμένοι, καί ὁ ἅγιος Κορίνθου, ὁ μόνος ἀπείραστος κακῶν, ἤ μᾶλλον, ὁ ὑπερ ἄνω τοῦ ἁμαρτήματος τῆς ἐν Κολυμπάριῳ αἱρέσεως;

18.  Τό Ἅγιον Πνεῦμα, εἶχεν δυσκολία, νά συνενώσει ἤ καί νά συνάξει, ἅπαντα τά Πατριαρχεία, ἵνα διεξαθεῖ ἐν πᾶσι Κανονικῇ ὁμοφωνίᾳ ἡ Σύναξις τῆς Κρήτης;

19.  Γιατί πάμπολλοι Ἐπίσκοποι, τότε, ἀφοῦ εἴχασιν ὁμοθυμαδόν τινά ἁγιοπνευματικήν ἐπιφοίτησιν, ΔΕΝ ὑπέγραψαν ἅπαντα τά Κείμενα; Ἄλλους ἐφώτισεν (!) νά τά ὑπογράψωσι καί μερικούς ἄλλους ὄχι; Κύριε Ἐλέησον πιόν!

20.  Τί εἶδους «πνεῦμα» ἦτο ἐν τέλει αὐτό;

21.  Ἦτο Ἅγιον, ἤ μήπως ἦτο καί εἶναι ἄγριον, πανἄθλιον, ἀχρεῖον, δυσσεβές, σατανικόν, ἄθεον καί παμπόνηρον;

22.  Πῶς τότε, ἀντιστάθησαν στήν (δῆθεν) ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Τέσσερα πανάγια Πατριαρχεία (μαζί καί ἕνα Πέμπτον, ἐκεῖνο τῆς Σερβίας) καί ἐβραχυκύκλωσαν, ἠχηρῶς καί δυσμενῶς, τήν κακοΣύνοδο τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν;

23.  Πῶς τότε καί γιατί ᾆραγέ, δύο Αὐτοκέφαλα Πατριαρχεία, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Γεωργίας, ἀποφάσισαν μόλις πρόσφατα, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος τῆς Κρήτης, δέν ᾖτο Πανορθόδοξη, δέν ἦτο Ἁγία, πολλῷ δέ μᾶλλον δέν ἦτο κἄν ὀρθόδοξη καί κανονική Σύνοδος;

24.  Ὁ Σεβασμιώτατος Κορίνθου διά τίνα λόγον παραπληροφορεῖ τό Χριστεπώνυμον ποίμνιόν του; Εἶναι δεοντολογική ἤ Εὐαγγελική, ἡ τέτοιου εἶδους ἀνονήτου πλύσεως ἐγκεφάλου καί ἡ ἀνιεροκρύφια χειραγώγησις, πού ἐξάπαντος ὁ ἴδιος διενεργεῖ, ὑπέρ τῆς Ληστρικῆς Συνάξεως τῶν αἱρετικῶν Προκαθημένων;

25.  Ποῖα ἡ εὐθύνη τῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν, Θεολόγων και Λαϊκῶν τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου;

26.  Ποῖα ἡ εὐθύνη τοῦ λυκοποιμένος Ἐπισκόπου;

27.  Πῶς ἐπιλύεται τοῦτο το Ἐκκλησιαστικόν Ζήτημα;

28.  Γιατί ὁ ἐν λόγῳ ἀναξιόπιστος Μητροπολίτης, ἀποσιωπεῖ ἤ διαστρέφει, οὐσιωδέστερα ζητήματα περί τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Διδασκαλίας στό ποίμνιό του;

29.  Μήπως ἐν τέλει ἡ Κόρινθος, μά κυρίως ἡ Σπάρτη, θά πρέπει νά μετακομίσει, κυριολεκτικῶς, καί νά ὑπάγει εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἵνα ἐνταχθῶσι στό Σπαρτιατικόν Χριστοφόρον πλήρωμα τῶν Ἁγιαντωνιτῶν, Προφητηλιωτῶν καί Ἁγιοσπυριδωνίτων;

30.  Ἄν τυχόν καί ὑφίστατο μείζον κώλυμα διενεργείας τέτοιου εἶδους Κωνσταντίνειας γεωπολιτικο-θρησκευτικῆς ἀντιστάσεως, μήπως ἔφτασεν ὁ καιρός, ὅπως διενεργηθεῖ, Ἐκκλησιαστική ἱερά ἀνυπακοή, διά τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου καί κάθε διακοπῆς ἐπιΚοινωνίας μετά τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενιστοῦ Μητροπολίτου κ. Διονυσίου; Διαλέγετε και παίρνετε…

Συγκεκριμένα ὁ ἱερός Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς διδάσκει:

·         «Οὐ μόνον ξέναις, ἀλλ΄ οὐδέ ποικίλαις διδαχαῖς βούλεται (ὁ Ἀρχιερέας) αὐτούς παραφέρεσθαι· οἶδε γάρ ἐξ ἀμφοτέρων τοῖς παραφερομένοις ὄλεθρον τίκτεσθαι.» (ΕΠΕ, Τόμος 25^ος , ΥΠΟΜΝΗΜΑ: ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, σελ. 350-353).

·         Δηλαδή σέ μία πιό ἐλεύθερη μετάφραση: Ἕνας καλός καί ἀπλανῆς Ἐπίσκοπος, ὅχι μόνον θέλει νά ἀπέχουμε ἀπό ξέναις (ἑτερόδοξες-αἱρετικές) διδασκαλίες, ἀλλά ΟΥΤΕ κἄν νά ἀποδεχώμεθα διαφορετικές κηρυγματικές διδαχές (ποιοί κηρύττωσι;) γιά νά μή παρασυρώμεθα εὔκολα στήν αἵρεση καί τήν κακοδοξία. Διότι γνωρίζει (ὁ καλός ποιμένας), ὅτι καί ἀπό τίς δύο διαβολικές τάσεις, ὅσοι παρασύρονται (προφανῶς: ἀπό τους κακούς ποιμένες) ὁδηγούνται πρός τήν ψυχόλεθρον καταστροφήν.

·         Ἐπίσης, μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰ. ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως τήν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, νά διερευνοῦμε, νά κρίνουμε, νά συγκρίνουμε, καί τέλος νά ἐξετάζουμεν τήν γνησιότητα τῶν Κληρικῶν μας,  ὅλον τον Ἐκκλησιαστικόν βίον καί τήν Ποιμαντικήν πολιτείαν τοῦ κάθε Μητροπολίτου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τοῦ Πατριάρχου,  τοῦ Ἀρχιμανδρίτου κ.ο.κ.: «Τί ἐστίν, ἀναθεωροῦντες; Συνεχῶς στρέφοντες, παρ΄ἐαυτοῖς ἐξετάζοντες, λογιζόμενοι, ζητοῦντες ἀκριβῶς, ὡς βούλεσθε βασανίζοντες.» (ΕΠΕ, Τόμος 25^ος , ΥΠΟΜΝΗΜΑ: ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, σελ. 358-360).

·         Δηλαδή στά νέοἙλληνικά: Τί σημαίνει τό ἀναθεωροῦντες;  (ἐννοεῖ: τό γραφθέν τοῦ Ἀποστόλου). Σημαίνει τοῦτο ἀκριβῶς: νά σκεφτώμεθα συνεχῶς τους Ποιμένες μας, να προσευχώμεθα γι΄ αὐτούς, νά τούς ἐξετάζουμεν, νά τούς ἀνακρίνουμεν, νά τούς μελετᾶμε μέ ἀπόλυτον προσοχήν καί συστηματικῶς, γιά νά ἐξετάζουμε τή γνησιότητα αὐτῶν. Συνεπῶς, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς διδάσκει ἤ ὄχι, νά συγκρίνουμε καί νά κρίνουμε καλῶς, τά λεχθέντα, τά γραφθέντα καί τά πραχθέντα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀρχηγῶν μας;

Στά φαιδρεπίφαιδρα καί πονηρά φληναφήματα πού ἀνέπτυξεν ἡμιμαθῶς καί ἀμαθῶς ὁ ἐν λόγῳ κακόδοξος ποιμενάρχης τῆς Κορίνθου, περί τῆς (δῆθεν) «σχισματικῆς» ἱερᾶς Ἀποτείχισις, ὐφίστατο μία ἰσχυρά καί πανεύστοχη ἁγιοΧρυσοστομική ἀπάντησις στά περί τῶν «ἐκτός τῶν τοιχῶν»:

·         «Ἡμεῖς οὖν τῆς ἀληθείας μετέχομεν. Εἰ τοίνυν οὐκ ὀνειδισμοῦ, ἀλλ΄ ἁγιασμοῦ μετέχομεν, ὁ ὀνειδισμός τοῦ ἁγιασμοῦ αἴτιον· καθάπερ γάρ αὐτό ὠνειδίσθη, οὕτω καί ἡμεῖς. Ἄν ἐξέλθωμεν οὖν, κοινωνοῦμεν αὐτῷ. Τί δέ ἐστι τοίνυν, ἐξερχώμεθα προς αὐτόν; Κοινωνῶμεν αὐτῷ τῶν παθῶν, φέρωμεν αὐτοῦ τον ὀνειδισμόν· οὐ γάρ ἀπλῶς ἔξω πύλης ἔπαθεν, ἀλλ ἵνα και ἡμεῖς τον σταυρόν αὐτοῦ αἴρωμεν, καί ἔξω κόσμου μένωμεν, καί εἶναι σπουδάζωμεν.» (ΕΠΕ, ἔνθ. ἀνωτέρω, σελ. 362-363).

·         Μέ μία ἀκόμη πιό ἐλεύθερη μετάφραση, προσαρμοσμένη, στά ἐλλειματικά θεολογικά μέτρα τοῦ Μητροπολίτου ἅγιου Κορίνθου, ἐννοεῖ ὁ τῷ ὄντι Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι: ἐμεῖς μετέχουμε στήν Ἀλήθεια. Ἐάν λοιπόν δέν μετέχουμε στον ὀνειδισμό, ἀλλά στον ἀγιασμό (ἐκ τῆς Ἀλήθειας), ὁ ὀνειδισμός εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ἁγιασμοῦ· (οἱ ὀνειδισμοί δηλ. τοῦ σεβ. Κορίνθου εἶναι ὥφελος τοῦ ἀντιΟἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος, διότι ἔτι περιατέρω ἐξαγιάζονται οἱ ἀγωνιστές Κληρικοί και Λαϊκοί). Διότι, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος ὑβρίσθηκε, ἔτσι κι΄ἐμεῖς. Ἄν βγοῦμε λοιπόν ἀπό τόν κόσμο (ἐννοεῖται ἔξοδος ἀπό τό κοσμικόν σαρκικόν φρόνημα ἤ καί μία νέα «Μεγάλη Ἔξοδος» ἀπό τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἐκκοσμίκευσην), γινόμαστε κοινωνοί τοῦ Κυρίου. Τί σημαίνει λοιπόν, τό ἐξερχώμεθα ἐκ τῶν τοιχῶν μίας ἐκκοσμικευμένης καί αἱρετίζουσας Ἐκκλησίας; Σημαίνει: νά συμμετέχουμε ἀπό φιλοτιμία καί λεβεντιά στά τίμια πάθη Του, νά φέρουμε τόν ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ μας, νά περιφρονούμαστε γι΄ Αὐτόν καί τήν Πίστη του· διότι δέν ἔπαθε τυχαῖα ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς πύλης, ἀλλά (ἔπαθε) γιά να σηκώνουμε κι΄ ἐμεῖς τόν σταυρό Του (λ.χ. τόν σταυρόν τῆς ἱερᾶς Ἀποτείχησις) καί γιά νά ζοῦμε ἔξω ἀπό τήν ἐκκοσμικευμένη καί ἐν ἀποστασίᾳ Ἐκκλησίᾳ  καί γιά νά φροντίζουμε νά παραμένουμε ἐκτός τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμικεύσεως, μέχρι νά ἐπανέλθει ἡ Κανονική Ἐκκλησιαστική τάξις.

Κάπου ἀλλοῦ βέβαια, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁμιλεῖ καί μᾶς διδάσκει περί τῆς κακῆς ἀναρχίας. Ἀσφαλῶς ἡ ἀναρχία εἶναι κακόν πράγμα. Φυσικά ἡ ἁγία Ἀνυπακοή, ἡ Ἐκκλησιαστική ἤ Πολιτική ἀνυπακοή, ἡ πρῶτη μάλιστα συντασσώμενη καί τεθεμελιωμένη στό Ἐκκλησιαστικόν Κανονικόν Δίκαιον, ἐνῷ ἡ δεύτερη θεμελιωμένη στά πανἈνθρώπινα Δικαιώματα, δέν εἶναι μία ἀνταρσία πολλῷ μᾶλλον μία ἄτακτη φαύλη ἀναρχία.

Ὅσοι Οἰκουμενιστές νεωτεριστές Κληρικοί καί Λαϊκοί, διακηρύττωσι, τέτοιον φαιδρόν παραλογισμόν, κατά τῶν ἀντιΟἰκουμενιστῶν καί παραδοσιακῶν Κληρικολαϊκῶν ἀδελφῶν μας, εἶναι σαφῶς, ὁ μέγας ὀνειδισμός, μία ἄδικη ἀνυπόστατη κατηγορία, μεγάλη ἁμαρτία, μά καί κυρίως στυγνῆ συκοφαντία. Ἐξάπαντος ὁ ἱερός Χρυσόστομος θεωρεῖ, ὅτι ὑφίσταται ἕνα ἀκόμη χείρου χειρώτερον κακό ἀπό τήν ἀναρχία, ἐκείνον τό τρισκατάρατον κακόν, τοῦ νά ἔχει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἕναν κακόν Ἡγέτην.

Μάλιστα ὁ Ἅγιος μᾶς συμβουλεύει, σέ τέτοιες περιπτώσεις, ὅτι εἶναι καλύτερον, νά μή ἀκολουθοῦμε κανέναν κακόν Ἐκκλησιαστικόν ἤ Πολιτικόν Ἡγέτην, ἤ, εἶναι λέει προτιμότερον, νά μή διοικώμεθα ἀπό κανέναν, παρά νά διοικώμεθα ἀπό τέτοιους ἀνάξιους καί κακούς Ἐκκλησιαστικούς Ἡγέτες.

Λέει ὁ ἰδιος, ἐπί λέξει δηλαδή:

·         «κρεῖτον γάρ, ὑπό μηδενός ἄγεσθαι ἤ ὑπό κακοῦ ἄγεσθαι.» (ΕΠΕ, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 370)

·         Ἄραγέ, οἱ ἀνεπαρκεῖς και ἄκρως κουτοπόνηροι Οἰκουμενιστές, ὁ σεβ. Κορίνθου καί οἱ σύν αὐτῷ, γιατί δεν τολμῶσι νά διακηρύξωσι ὅλα τούτα τά ῥηθέντα τοῦ Θεοφόρου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας;

·         Προφανῶς ὑφίστατο τινά σύγκρουσις συμφερόντων γιά νά μᾶς ἀποσιωπεῖ τήν καθολική διδασκαλία τινός Ἁγίου Πατέρα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὡστόσον, νά προσθέσω ὡς ὑπενθύμιση καί κάτι ἀκόμη, ἀφοῦ πρόκειται διά Θεοδρομικόν πυρηνικόν ὀπλοστάσιον, τά θεσπέσια ἱερά Συγγράμματα τοῦ θεηγόρου Πατρός, μίας καί ὁ Κορίνθου, ὁ Ἀθηνῶν, ὁ Προύσης, ὁ Κύπρου, ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Περγάμου, ὁ Ἀμερικῆς, ὁ Γαλλίας, ὁ Γερμανίας, ὁ Ἀτλάντας, ὁ Πάφου, ὁ Ἱεροσολύμων, ὁ Ἀλεξανδρείας, ὁ Ἀλβανίας, ὁ Μεσσηνείας, ὁ Φλωρίνης, ὁ Ἀμμοχώστου, ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως, ὁ Καρπασίας, ὁ Θεσσαλονίκης, ὁ Λεμεσοῦ, ὁ Βατοπαιδίου, ὁ Νεαπόλεως, ὁ Σίμωνος Πέτρας, ὁ Κύκκου, ὁ τάδε, ὁ δεῖνα, ὁ ἔτσι καί ἀλλοιώτικος κ.ο.κ., διασκεδάζωσι μᾶλλον, καί προφανῶς ψυχολογικά καί μή, μέ τόν ἱερό Χρυσόστομον:

·         «Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρός ᾖ, καί μή πειθώμεθα; Πονηρός, πῶς λέγεις; Εἴ μέν πίστεως ἔνεκεν, φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι, μή μόνον ἄν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλά κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών· εἰ δε βίου ἔνεκεν, μή περιεργάζου.» (ΕΠΕ, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 372).

Πρίν τό ὁλοκληρώσω ἅπαξ καί διαπαντῶς τό ὅλον Θεολογικό Ζήτημα, θέλουμε νά ἐρωτήσομεν κάτι τούς ἀξιότιμους ἀναγνῶστες μας, ἤ ὅσους θίγωνται καμμία φορά μέ τινά εἰδικά λεξίδια-ξιφίδιά μας, μιᾶς καί στήν ἐν λόγῳ κλαυσίγελον ὁμιλία τοῦ σεβ. κ. Διονύσιου στήν Κόρινθο, ἀναφέρθησαν καί στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.

Ὁ Ἀποστολικός Πατέρας καί Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας πολυχρησιμοποιεῖται (μᾶλλον κακοποιεῖται ἤθελα νά γράψω) ὑπό τινῶν Οἰκουμενιστῶν, καί χρησιμοποιεῖται μᾶλλον ἐλάχιστα ὑπό τῶν ἀντιΟἰκουμενιστῶν, ἀλλά κανένας σχεδόν δέν μᾶς διδάσκει, ποῖα ἡ στάσις τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου κατά τινῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων;

Ὅλως παραδόξως ηὔραμεν τοῦτο τό σπουδαίον ῥηθέν:

·         «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, οὐκ ἐγώ, ἀλλ' ἡ ἀγάπη Ἰησοῦ Χριστοῦ· μόνῃ τῇ χριστιανῇ τροφῇ χρῆσθε, ἀλλοτρίας δὲ βοτάνης ἀπέχεσθε, ἥτις ἐστὶν αἵρεσις. Oἳ ἑαυτοῖς παρεμπλέκουσιν Ἰησοῦν Χριστὸν καταξιοπιστευόμενοι, ὥσπερ θανάσιμον φάρμακον διδόντες μετὰ οἰνομέλιτος, ὅπερ ὁ ἀγνοῶν ἡδέως λαμβάνει ἐν ἡδονῇ κακῇ τὸ ἀποθανεῖν. Φυλάττεσθε οὖν τοὺς τοιούτους. (…) Φεύγετε οὖν τὰς κακὰς παραφυάδας τὰς γεννώσας καρπὸν θανατοφόρον, οὗ ἐὰν γεύσηταί τις, παρ' αὐτὰ ἀποθνήσκει· οὗτοι γὰρ οὔκ εἰσιν φυτεία πατρός.» (Ψηφιακή Πατρολογία: ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΓΝΗΣΙΑΙ, TΡAΛΛIANOIΣ IΓNATIOΣ).

Ἐπίσης, κάπου ἀλλοῦ (ἀλλά μέχρι στιγμῆς δέν ἔχω ἀκόμη ἐντοπίσει γιά νά διασταυρώσω μέ ἀπόλυτην ἀσφάλεια καί ἀκρίβεια τήν πηγή) ὁ ἴδιος Ἀποστολικός Θεοφόρος Πατέρας, μᾶς διδάσκει κατά τῶν αἱρετικῶν Κληρικῶν:

·         «πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἦ, κἄν νηστευτής, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, κἄν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾶ προβάτων φθορὰν κατεργάζεται. Εἴμεθα μαθηταὶ Παύλου καὶ Πέτρου; Γινώμεθα γνήσιοι παῖδες, ἀλλὰ μὴ νόθοι. Προσέχετε ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν. Αὐτοὶ εἶνε κύνες, λαθροδάκναι (δαγκάνουν χωρὶς νὰ φωνάζουν), ὄφεις συρόμενοι, δράκοντες, βασιλίσκοι, σκορπιοί, ἀνθρωπόμιμοι πίθηκοι». (Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου).

·         Δηλαδή, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, (σημαιο)στολίζει μέ τό γνωστόν ἀρχέγονον «ὑβρεολόγιον» τῆς Ἀποστολικῆς ἐποχῆς του… τούς πάσης φύσεως καί λογῆς αἱρετικούς, κυρίως δέ τους λυκοΠοιμένες καί κακόδοξους Κληρικούς. Τούς ἀποκαλεῖ δέ καί ὡς πιθήκους, πού προσπαθῶσι, ὡς γνωστόν (οἱ πίθηκοι) νά μιμηθοῦσι ἀνεπιτυχῶς, τόν ἄνθρωπον.

Στόν ταυτόσημον μῆκος κύματος, στό «Κατά Πιθηκολογίας» τό ἀνάγνωσμα, τοῦ (δῆθεν) ὑβρεολογίου, βρίσκεται καί ὁ Μέγας Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, ὅπερ συμφωνεῖ ἀπόλυτα καί μέ ἀκρίβεια μέ τόν προλεγόμενον Ἀποστολικόν Πατέρα καί Ἱερομάρτυρα Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο, διότι ἀποκαλεῖ τοῦς αἱρετικούς καί παμπόνηρους Πατριάρχες, Μητροπολῖτες, Ἐπισκόπους κ.ἄ. λογῆς Κληρικούς: ὡς Κερκοπίθηκους!

Δηλαδή: τους κατηγορεῖ μέ πᾶσαν εὐθύτητα, ὡς κατοίκους τοῦ κράτους τῶν Πιθήκων!!

Ἤ, ἄλλως πώς, ὅτι οἱ αἱρετικοί δημιουργῶσι «ἐντός τῶν τοιχῶν» τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα «Βασίλειον Πιθηκοειδῶν» Κληρικολαϊκῶν. Αὐτό εἶναι ἡ νεοἘκκλησία καί ἡ Νοεκκλησιολογία τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν. Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ὁμιλεῖ καθαρά καί ξάστερα διά τό Θεανθρωποειδές Βασίλειον Ἱεράτευμα, τό Θεοτοκόφιλον Ἅγιον Ἔθνος! Ὁ Ἀντίδικος ὅμως, ἐπιθυμεῖ συνεχῶς, νά μιμηθεῖ ἤ καί νά ἀντιγράψει κάτι τό ἀνάλογον. Συνεπῶς πιθηκίζει ἀνελέητα καί παρασέρνει τούς ἰδικούς του νά πράττωσι τά παρόμοια. Γιά τήν Ἐκκλησίαν μας, ὁ Ἀρχιπίθηκος, εἶναι ὁ μυρμιγκολέων Διάβολος! Μή ξεχνάμε καί μία ἄλλη σημαντική λεπτομέρια, τήν ὁποῖα διετύπωσε ὁ ὅσιος Γέρων Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὅτι ὁ ἔσχατος Ἀντίχριστος, πρόκειται νά εἶναι ὁ πίθηκος τοῦ Σατανᾶ!!

Τό σκοτεινόν καί πονηρόν κράτος τοῦ Διαβόλου, δύναται νά ὀνοματισθεῖ μέ ἰδικῆς μας ἐπινοήσεως ὅμως καθόλου αὐθαίρετος ὁ νεολογικός ὅρος: ὡς τό Βασίλειον τοῦ Κερκοπιθηκισμοῦ! Τοῦτο τό ἐκλεκτόν (!) Βασίλειον τοῦ Κερκοπιθηκισμοῦ, ἀποτελεῖται μόνον, ἀπό κατεγνωσμένους ὑψηλά ἰστάμενους Κερκοπιθήκους, δηλ. Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Μητροπολῖτες, Καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν, ἐνίοτε καί Ἡγουμένους. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, ἐκῶν ἄκοντες, εἴμεθα τά ἀνδρείκελα ἤ καί τά πιόνια τους. Διότι γιά νά μυηθεῖ κανεῖς στά ἄδυτα τοῦ Κερκοπιθηκισμοῦ, θά πρέπει κυρίως νά εἶναι αὐλικός τῆς σειρᾶς, αὐλικός τῆς τυφλῆς, ἐξάπαντος θεοσκότεινης ἀδιάκριτης καί ἀνίερης ὑπακοῆς. Θανάσιμος ἐχθρός τῆς ἐν διακρίσει ἁγίας Ἀνυπακοῆς.

Ἐν κατακλείδι, ὅλα αὐτά μπορεῖ νά φαντάζωσι, ἴσως ψυχωτικές ἤ ὑπομανιακές σχιζοειδεῖς ὑπερβολές, μπορεῖ ναί, ὅμως, μπορεῖ καί ὄχι! Ἐξάπαντος, μέχρι στιγμῆς ἡ δοκιμιογραφική σχολιογραφεία μας, ἐρείδετο ἐπάνω σέ ἀποδεικτικά Ντοκουμέντα καί Πατρολογικές πηγές. Μία τελευταία Πατρολογική τεκμηρείωσις, εἶναι καί τοῦτο τό ἀντιρρητικόν κείμενο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅπερ εἶναι ἀφιερωμένο, στούς ἁπανταχοῦ βασιλίσκους ἤ κερκοπίθηκους τῆς σκοτεινῆς Πολιτείας τοῦ Κερκοπιθηκισμοῦ. Ἐξαιρέτως δέ στόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην τῆς Κορίνθου πού ἐμπαίζει με πολυπλόκαμες σοφιστείες τό ἔνΛογῳ Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. (ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΟΥΡΓΩΝ ΨΕΥΔΟΪΕΡΕΩΝ ἤ ΚΕΡΚΟΠΙΘΗΚΩΝ).

·         «Ταῦτα μέν, οἶσι φίλον, καί κερκώπων κράτος εἴη· αὐτά γάρ ἐγώ Χριστοῦ πλήσομαι ἀτρεμέων. (…) Εὔχομαι ὡς κεν ἅπαντα Θεῷ φίλα τοῖσδε μεμήλοι, εἰ δε χερειότερα, τηλόθεν οὔατ΄ ἔχειν.»

Σᾶς ὀφείλω ὅμως καί κάτι τό τελευταίον. Μία ἀκόμη ἀποδεικτικήν τεκμηρείωση, στα περί τοῦ ὅτι πρέπει νά ἐξετάζουμεν καί νά κρίνουμεν ἤ καί ἀνακρίνουμε τούς ποιμένες μας. Ἡ Πατρολογική ἀπόδειξις, ἐκπηγάζει, καί πᾶλιν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου:

·         «Ἐπεί οὖν καί ὑμεῖς στρατόπεδον ἐστέ τοῦ Χριστοῦ, μετά ἀκριβείας διερευνᾶτε και περιεργάζεσθε, εἰ τις τῶν ἀλλοφύλων ὑμῖν ἀναμέμικται και ποιεῖτε δῆλον, οὔχ ἵνα ἀποκτείνωμεν, καθάπερ ἐκείνοι, οὐδ΄ ἵνα κολάσωμεν καί τιμωρησώμεθα, ἀλλ΄ ἵνα αὐτόν ἀπαλλάξωμεν τῆς πλάνης καί τῆς ἀσεβείας καί ἡμέτερον ἐξ ὁλοκλήρου ποιήσωμεν. Εἰ δε μή βούλησθε τοῦτο, ἀλλ΄ εἰδότες κρύπτητε, εὖ ἴστε, ὅτι τήν αὐτήν ὑποστήσεσθε τιμωρίαν ἐκείνῳ».  (ΕΠΕ, Τόμος 34^ος, Λόγοι Δογματικοί-Πολεμικοί, Κατά Ἰουδαίων καί Ἐθνικῶν, Λόγος Α΄, σελ.118).

Μέ τό συμπάθιον Σεβασμιώτατε ἅγιε Κορίνθου, ἀλλά ἀφοῦ ἐρωτάτε εἰς τό βίντεο, νά τολμήσουμε τότε νά σᾶς ἀπαντήσουμεν: ὅτι πράγματι, λέγατε ὁμοθυμαδόν ἀρλοῦμπες, μάλιστα ἀρλοῦμπες στό τετράγωνον, τόσον στό ληστρικόν Κολυμπάριον ὅσον καί στήν Ἑλλαδικήν μας ληστρικήν Ἱεραρχίαν. Συναφῶς, δουλέψτε τίς ἀνθρωπῖδες! Τό πρωτεύον τρίπτυχον ἐρώτημα πού πρέπει κυρίως, νά τεθεῖ, εἰς τινά Ἐκκλησιαστικόν Δημοψήφισμα, εἶναι: τί δουλειά ἔχετε ἐσεῖς στήν Κόρινθο; Γιατί διαστρέφετε τήν Πατερική Θεολογία τῶν Ὀρθοδόξων; Εἴστε μανικός ἐραστῆς τῆς Ληστρικῆς Συνόδου;

πηγή

 

Βέβαια καλέ μας  αδελφέ τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα όχι όπως θα έπρεπε για την αναίρεση της κακοδοξίας !

 Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα. Για τα δογματικά θέματα, τον Οικουμενισμό, τις Πατριαρχικές εκτροπές, την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου και τις Συμπροσευχές, τα αντανακλαστικά των Αρχιερέων είναι ασθενέστατα έως ανύπαρκτα. Για την φίμωση και τη δίωξη των κληρικών, που επαναστατεί η συνείδησή τους, τα αντανακλαστικά τους λειτουργούν τέλεια, η μέθοδος γνωστή, οι διαδικασίες συνοπτικές: “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” που λέει και ο λαός. 

..............................................................................

Ο μητροπολίτης Γόρτυνος, επιδεικνύοντας εξαιρετικά αντανακλαστικά, προβαίνει σε τετρασέλιδη ανακοίνωση, προς τους Ιερείς, το ποίμνιό του και το διαδίκτυο.

Πληροφορούμε τους αγαπητούς αναγνώστες μας, πως ο π.Νικόλαος Μανώλης, δεν απάντησε ακόμη, προανήγγειλε πως θα απαντήσει.

 Συγκεκριμένα ο π. Νικόλαος είχε δηλώσει τα εξής:

"Πίκρα και αγανάκτηση αισθάνομαι από όσα είδα και άκουσα σε βίντεο..

..Θα τους απαντήσω, με ελέγχει η ιερατική μου συνείδηση. Θα απαντήσω με θεολογικό και πατερικό τρόπο σε όσα ανακριβή, αθεολόγητα και αντιεκκλησιαστικά διατύπωσαν οι δύο μητροπολίτες. Δεν μπορούν οι επίσκοποί μας να καθησυχάζουν το λαό εν καιρώ οικουμενιστικής προπαγάνδας και πολεμικής εναντίον της Πίστης μας και κανείς να μην αντιδρά. Δεν ανέχομαι να προσβάλλεται η πατερική μας Παράδοση με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο από Ορθοδόξους Ιεράρχες.

Δημόσια τοποθετήθηκαν, δημόσια θα λάβουν και την αρμόζουσα απάντηση".

“Μικρό το θίξιμο, μεγάλη η ταραχή, τεράστιος ο εγωισμός”

(γ. Ιωσήφ ο ησυχαστής και Σπηλαιώτης).

Δεν επιδεικνύει ο Σεβασμιότατος, ούτε τη στοιχειώδη ψυχραιμία και υπομονή, ώστε να ακούσει τις (θεολογικές και πατερικές) θέσεις του πατρός Νικολάου και σπεύδει να προκαταλάβει τον πιστό λαό Του Θεού. Βιάζεται και χαρακτηρίζει την πολύ σύντομη δήλωση του πατρός Νικολάου ως κείμενο!!! Γράφει στον υπότιτλο της μητροπολιτικής επιστολής: “Μέ ἀφορμή τό κατ᾽ ἐμοῦ κείμενο τοῦ Πρωτ. Νικολάου Μανώλη”.  Είναι προφανές πως ο Σεβασμιότατος,  ευρίσκεται σε πανικό και ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Τι φοβάται;

Η στοιχειώδης ευγένεια που ευαγγελίζεται για τον έλεγχο των αιρετικών, ο επιστημονικός διάλογος, ακόμη και η διαφωνία, σε θεολογικό επίπεδο, δεν του επιβάλει πρώτα να ακούσει την άλλη πλευρά;

Η αυστηρότητα των Αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος, εξαντλείται φυσικά εκεί που τους παίρνει. Η στάση τους απέναντι στην αίρεση, τον Πατριάρχη και τους ομοϊδεάτες του, στην λαίλαπα του Κολυμπαρίου, αποτελούν μνημείο ανοχής, παθητικότητας και υποτέλειας.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ