Πρόταση εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του Ιουνίου 2016

Αν η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αποφανθεί ανορθόδοξα, υπάρχει μια πρόταση για κάθε επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας με πίστη και παρρησία, που έχει την τόλμη να αναλάβει το ρόλο ενός αγίου Μάξιμου Ομολογητή και ενός αγίου Μάρκου Ευγενικού, ενός αγίου Μαρτίνου Ρώμης Ομολογητή και ενός αγίου Σωφρόνιου Ιεροσολύμων, διακινδυνεύοντας πραγματικά μια γενικευμένη σύρραξη (αυτού μόνου, με το Θεό δίπλα του και ίσως λίγους πιστούς) με τις δυνάμεις του Δράκοντα, με έργα κι όχι με λόγια – γιατί τα λόγια είναι ακίνδυνα και ανώφελα και όλοι είμαστε καλοί σ’ αυτά, και εγώ καλύτερος.

Βέβαια, ένας τέτοιος ρόλος προϋποθέτει ταπείνωση και αγνά κίνητρα, γιατί οι ανωτέρω είναι άγιοι και υπέστησαν φρικτές ταλαιπωρίες για το Χριστό και την αλήθεια, γι’ αυτό και συν Θεώ πέτυχαν.

Η πρόταση είναι, σε περίπτωση που τα πράγματα πάνε στραβά (για να το πω λαϊκά), ένας επίσκοπος ή μάλλον μητροπολίτης (ή μια ομάδα επισκόπων και μητροπολιτών) να συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο στην έδρα της Μητρόπολής του, καλώντας όλους τους επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παγκόσμιο επίπεδο (και αυτούς που θα έχουν συμμετάσχει στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο). Να τους φιλοξενήσει στα μοναστήρια, στα εκκλησιαστικά οικήματα της μητρόπολής του και γενικά όπου μπορεί και να θέσει επί τάπητος όλα τα όντως φλέγοντα ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν από την Εκκλησία. Οι συζητήσεις να γίνουν με ειλικρινή ταπείνωση και προσευχή, ξεκινώντας από μηδενική βάση, δηλαδή με ορθόδοξα κριτήρια, αλλά χωρίς προκατασκευασμένα κείμενα, με ισότιμη έκφραση γνώμης και ψήφο όλων των συνοδικών (ή των αντιπροσώπων τους, γιατί και στις αρχαίες Οικουμενικές Συνόδους κάποιοι αντιπροσωπεύονταν, ως γνωστόν, και μάλιστα ενίοτε από αγίους αντιπροσώπους, όπως οι άγιοι Αθανάσιος και Αλέξανδρος στην Α΄ Οικουμενική, μετέπειτα αρχιεπίσκοποι Αλεξανδρείας και ΚΠόλεως).

Προτεινόμενη πιθανή θεματολογία

Κάποια από τα θέματα μιας τέτοιας υποθετικής Συνόδου ίσως θα μπορούσε να είναι:

• Η αναγνώριση (ή μη) των αποφάσεων της Συνόδου του Ιουνίου 2016, που θα έχει στο μεταξύ γίνει.
• Η αναγνώριση (ή μη) της οικουμενικότητας των θεωρούμενων ως 8^ης και 9^ης Οικουμενικής Συνόδου.
• Η επίσημη και τελεσίδικη τοποθέτηση της Εκκλησίας έναντι των κακοδοξιών του παπισμού, του προτεσταντισμού και των ποικιλώνυμων αιρετικών και παραθρησκευτικών ομάδων, κοινοτήτων και οργανώσεων, «χαρισματικών», συγκρητιστικών κ.λ.π. Θα πρότεινα μάλιστα, ταπεινά, να κληθούν οι αρχηγοί των ισχυρότερων αιρέσεων, όπως ο πάπας Ρώμης και οι επικεφαλής των προτεσταντικών κοινοτήτων, και να συμμετάσχουν στη συζήτηση ως να είναι ανοιχτό ακόμη το ζήτημα της τοποθέτησης της Εκκλησίας απέναντι στις διδασκαλίες και τις πρακτικές τους. Αν δηλαδή οι παπικοί και οι προτεστάντες «δεν είναι αιρέσεις» ή «δεν ξέρουμε ακόμη» αν είναι αιρέσεις, ας έρθουν κι εκείνοι, όπως ήρθαν οι νεστοριανοί και οι φίλοι του Νεστόριου στη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (και ανάλογα οι ενδιαφερόμενοι στις άλλες Συνόδους), και ας λυθεί το θέμα εκεί, με τη συμμετοχή όλων των πλευρών. Μήπως αυτό δεν θα ήταν ένα πραγματικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και ένας πραγματικός διαχριστιανικός διάλογος;
• Αν ο πάπας κατά τη Σύνοδο αποδειχθεί αιρετικός και ο παπισμός αίρεση, ας καθαιρεθεί ο πάπας και ας χειροτονήσει η Σύνοδος ορθόδοξο πατριάρχη Ρώμης, να ξεμπερδεύουμε. Και ας πληροφορήσει όλους τους λαούς που υπάγονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ποια είναι η αλήθεια για την πίστη και την Εκκλησία του Χριστού και ποια τα λάθη του παπισμού τόσους αιώνες, που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Βέβαια, προφανώς οι διάφοροι αιρετικοί θα αντιδράσουν, αλλά από πότε η Εκκλησία, όταν είναι γνήσια και κυβερνάται από αληθινούς αγίους Πατέρες, φοβάται ή πρέπει να φοβάται τις πύλες του Άδη;
• Παρόμοια συζήτηση πρέπει να γίνει και με τους αντιχαλκηδόνιους, καθώς και με τους παλαιοκαθολικούς κ.τ.λ., με τους οποίους ίσως υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα συνεννόησης.
• Η ένωση με την Εκκλησία των ομάδων που διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτήν για διάφορους λόγους, από τους Ρώσους παλαιόπιστους ώς τους ορθοδόξους του πατρώου ημερολογίου (ΓΟΧ) στην Ελλάδα και αλλού. Το ζήτημα αυτό, φρονώ ταπεινά, μπορεί να λάβει την εξής τροπή: ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν κάθε μία από αυτές τις ομάδες σε σχίσμα; Αν αυτοί οι λόγοι (που ενίοτε έχουν σοβαρότητα ή πρόκειται για παρεξηγήσεις) φύγουν από τη μέση, ποιος ο λόγος να διαιωνίζονται τα σχίσματα;

Για τους ΓΟΧ («παραφρόνως λαλώ»), ακόμη κι αν παρέμεναν ανοιχτά κάποια θέματα για συζήτηση, θα αναγνώριζα – έστω και μονομερώς, για χάρη του ποιμνίου τους – την ιεροσύνη και τα μυστήρια των σοβαρών προσώπων και μερίδων (μετά από προσεκτική έρευνα) και τους τυχάρπαστους, καιροσκόπους και απατεώνες θα τους κήρυσσα στερημένους ιεροσύνης και χάριτος. Συγχωρέστε με, νομίζω ότι οι σοβαροί ξεχωρίζουν σχετικά εύκολα από τους απατεώνες και οι ειλικρινείς από τους καιροσκόπους.

Προσωπικά είμαι υπέρ της επιστροφής στο παλαιό εορτολόγιο, αλλά νομίζω ταπεινά ότι αν λείψει ο Οικουμενισμός ή έστω η υποψία περί Οικουμενισμού, το σχίσμα μπορεί να γιατρευτεί ακόμη κι αν μείνει κάθε τοπική Εκκλησία στο εορτολόγιο που έχει. Αλλά ίσως πρέπει να τεθεί και το ενδεχόμενο επιστροφής στο παλαιό εορτολόγιο, για την εορτολογική ενότητα όλων των ορθοδόξων και όχι να διατηρούμε την εορτολογική ενότητα με τους αιρετικούς της δύσεως στις σταθερές εορτές, ενώ παράλληλα είμαστε εορτολογικά διαχωρισμένοι μεταξύ μας.

• Και το ζήτημα του καθορισμού του Πάσχα με βάση τα σημερινά αστρονομικά δεδομένα – που έχουν αλλάξει από την εποχή της Α΄ Οικουμενικής – νομίζω πως πρέπει να τεθεί.
• Τέλος, σοβαρότατο θέμα που νομίζω ταπεινά ότι πρέπει να αντιμετωπίσει μια σύγχρονη Οικ. Σύνοδος είναι η στάση της Εκκλησίας έναντι της Μασονίας, των κεφαλαιοκρατών, των σύγχρονων αποικιοκρατών, του ιμπεριαλισμού, των δικτατόρων και γενικά όλων των σκοτεινών δυνάμεων που υποτάσσουν, εκμεταλλεύονται, διαφθείρουν και εξοντώνουν τους ανθρώπους.

Ασφαλώς ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει κάτι στην προτεινόμενη αυτή θεματολογία. Εδώ γράψαμε - και συγχωρέστε μας, αδελφοί - ό,τι μας υπαγόρευσε ο λογισμός μας…

Ουτοπία;

Μια πρόταση όπως η παραπάνω εκ πρώτης όψεως είναι ουτοπική. Πόσοι επίσκοποι θα τολμούσαν να συμμετάσχουν σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα, διακινδυνεύοντας να κατηγορηθούν από τις κεφαλές της τοπικής τους Εκκλησίας ως διασπαστές της ενότητας και υπονομευτές των προκαθημένων τους, να καταδικαστούν από τις οικείες συνόδους και τελικά να γίνουν αποσυνάγωγοι;

Και από εκείνους που θα τολμούσαν, πόσοι θα έρχονταν με αγνά κίνητρα και όχι ιδιοτελή, όντας πράγματι διασπαστές και υπονομευτές;

Ομολογώ ότι δεν ξέρω, ούτε μπορώ να υποθέσω τις απαντήσεις. Είναι αλήθεια ότι με κάτι τέτοιο η Εκκλησία θα έδινε εξετάσεις ενώπιον της Ιστορίας και, επιτρέψτε μου να το πω, ενώπιον του Θεού και του χριστιανικού πληρώματος. Και βέβαια έχει νόημα μόνο σε περίπτωση που η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του Ιουνίου 2016 αποφασίσει ανορθόδοξα, πράγμα όμως, για το οποίο όλοι έχουμε σοβαρούς λόγους ν’ ανησυχούμε.

Βέβαια, μια αληθινή ορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο, που θα απέρριπτε ενδεχομένως τις αποφάσεις της Συνόδου του Ιουνίου 2016, ίσως ήταν υποχρεωμένη να καθαιρέσει και τους πρωτεργάτες της – πράγμα που θα άνοιγε ακόμη περισσότερο τους ασκούς του Αιόλου!

Όμως μπορεί η πραγματικότητα να μας εξέπληττε ευχάριστα. Ίσως ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες να κατέφθαναν με σύσσωμα τα στελέχη τους και νέοι άγιοι Ομολογητές και Πατέρες της Εκκλησίας ν’ αναδεικνύονταν από τη χάρη του Θεού και η Ιστορία της Εκκλησίας να περνούσε σε μια νέα, φωτεινότερη, σελίδα.

Τέλος πάντων, μόνο σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να δικαιωθεί ή να καταδικαστεί μια τέτοια ρηξικέλευθη απόπειρα.

Μόνο ο Θεός μπορεί να ξέρει.

Θα υπάρξουν όμως τολμητίες; Έστω κι αν δεν πάνε κατ’ ευχήν τα πράγματα με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, θα προχωρήσει κανείς στη σύγκληση μιας αληθινής ορθόδοξης Οικουμενικής Συνόδου;

O Θεός ας βοηθήσει…

πηγή