ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Βροχή μου Ἀπριλιάτικη, βροχή μου μεταξένια,
διάφανη κρυστάλλινη, βροχή πρωί Δευτέρας,
σάν δάκρυ κι Ἀνοιξιάτικη, πνοή παραμυθένια,
ὑγρή γεμάτη ὄνειρα, σάν ἄσπιλος ἀγέρας….

Πόσες οἱ Μοῦσες πού ‘σκυψαν, στίς ἅγιες σου σταγόνες,
πού στάξαν καί μαλάκωσαν, σκληρές μῆτρες τῆς γῆς μας
καί γίναν γαῖες εὔφορες καί εὔφοροι αἰῶνες
καί σἀν ρυάκια ξέπλυναν, τά χνάρια τῆς Αὐγῆς μας;

Πόσες βροχές ὁ ἔρωτας, ξανθιές γαλανομάτες
καί καστανές μέ βλέμματα, βαθειά κεχριμπαρένια
κι ὁλόμαυρες μ’ ἐβένινα, μαλλιά μπιρμπιλομάτες,
δέν ὕμνησε κι ἀγάπησε, σέ μάτια μαρμαρένια,

σ’ ἀγάλματα καί βλέμματα, πού γύρω μας φεγγίζουν,
στολίζοντας μ’ ἀρώματα, τῶν κόσμων τά σκοτάδια,
βροχές, γυναῖκες μ’ ὄνειρα, γελοῦν, πονοῦν, δακρύζουν
καί δίνουν στίς ἀνάσες μας, ἀνάσες ζήσης χάδια;

Βροχή μου Ἀπριλιάτικη, βροχή πού ἐξατμίζεις,
στό πέπλο τό ὑδάτινο, τοῦ Ἥλιου τίς λιακάδες,
γυναῖκα ‘σαι νεράιδα, τ’ Ἀπρίλη πού ἀνθίζεις,
σά θηλυκό μ’ ὀνείρατα, ‘πό βρόχινες Ἑλλάδες.

Γ.Μ.