Ο βακαλάος, μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και απέκτησε τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.
Παρόλο που η περίοδος της Σαρακοστής αποτελεί παράλληλα και περίοδο νηστείας, η εκκλησία, επέτρεψε να υπάρχουν δυο ημέρες όπου θα επιτρέπεται η κατανάλωση ψαριού. Μία από αυτές τις γιορτές είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου παραδοσιακά συνηθίζεται εκείνη την ημέρα να τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Η δεύτερη ημέρα εξαίρεσης της νηστείας είναι η Κυριακή των Βαΐων.
Γιατί όμως καθιερώθηκε ο μπακαλιάρος και όχι κάποιο άλλο ψάρι; Παλιά, όσοι ζούσαν σε παραθαλάσσιες περιοχές, δεν είχαν πρόβλημα να τρώνε φρέσκα ψάρια σε καθημερινή βάση. Για τον ορεινό πληθυσμό όμως, η μεταφορά του ψαριού αντιμετώπιζε προβλήματα, μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς του φρέσκου ψαριού πριν αυτό αλλοιωθεί. Όταν λοιπόν εισήχθηκε ο μπακαλιάρος τον 15ο αιώνα, ήταν ιδανικός, γιατί ήταν ένα φτηνό ψάρι το οποίο μπορεί να διατηρηθεί και εκτός ψυγείου με τη χρήση αλατιού.Στις γιορτές και στα πανηγύρια το φαγητό που σερβίρετε στους προσκυνητές είναι ψάρια μαγειρεμένα με μπόλικη δάφνη και κρεμμυδόζουμο σε μεγάλα ταψιά (νταβάς ) που γίνονται σε μεγάλες ποσότητες . Στη αγιορείτικη κουζίνα το ζουμί από κρεμμύδια είναι ένα απαραίτητο συστατικό για την μαγειρική τους, και ένας τρόπος να δίνουν νοστιμιά στα φαγητά τους . Ο ροφός, ο μπακαλιάρος , τα θαλασσινά παίρνουν άλλη διάσταση στην αγιορείτικη μαγειρική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου