«Καθαίρεσαν την ευσέβεια» – Το Φανάρι υπέγραψε την καταδίκη της ίδιας της Εκκλησίας

 

Η ανακοίνωση του Φαναρίου δεν είναι κείμενο εκκλησιαστικό. Είναι νεκροψία. Όχι του Επισκόπου Πάφου Τυχικού – εκείνος στέκει ζωντανός στο φως της συνείδησής του – αλλά της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης. Με περισσή μεγαλοπρέπεια, η «Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος» ανακοίνωσε ότι επέκυρωσε ομοφώνως την καθαίρεση του Μητροπολίτη, παρά τις «παραλείψεις» που... οι ίδιοι διαπίστωσαν! Με απλά λόγια: ναι, η διαδικασία ήταν αντικανονική, αλλά η απόφαση ισχύει. Κάπως έτσι λειτουργεί η νέα κανονική θεολογία του 21ου αιώνα – με το «δίκιο» να γράφεται στα πρακτικά ως υποσημείωση.

 

Η ανακοίνωση είναι μνημείο ειρωνείας. 

Αναγνωρίζουν ότι η Εκκλησία της Κύπρου παραβίασε τον Καταστατικό της Χάρτη, αλλά αντί να απαιτήσουν την αποκατάσταση του αδίκως διωχθέντος, του «συνιστούν» να υπακούσει «διά το ἴδιον πνευματικόν συμφέρον». Δηλαδή: παραδέξου την αδικία για να σώσεις την ψυχή σου. Ο Γολγοθάς επαναλαμβάνεται, αλλά αυτή τη φορά με συνοδική σφραγίδα και αρχιγραμματεία.

 

Και τι κατηγορίες εξετάστηκαν; 

Καμία δημοσιευμένη, καμία θεσμικά τεκμηριωμένη. 

Η ανακοίνωση μιλά αόριστα για «ἐρωτήματα ἐπί τῶν εἰς αὐτόν ἀποδιδομένων κατηγοριῶν». Δηλαδή, ούτε ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ ποιο έγκλημα διέπραξε! Το μοναδικό του «παράπτωμα» είναι ότι υπήρξε επίσκοπος πιστός στους ιερούς κανόνες και όχι στα δελτία τύπου της διπλωματίας. Όπως δείχνουν τα ίδια τα γεγονότα, δεν υπήρξε ανακριτής, δεν υπήρξε πόρισμα, δεν υπήρξε υπεράσπιση – μόνο μια σκηνοθετημένη «ακρόαση» στο Φανάρι, για να τηρηθούν τα προσχήματα πριν από την εκτέλεση.

Από τις πηγές που ήδη φανερώνουν τον βίο του Τυχικού, προκύπτει ένας άνθρωπος ταπεινός, προσευχόμενος, που ουδέποτε αναμίχθηκε σε διοικητικές ή οικονομικές ίντριγκες. Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Στους καιρούς της θεολογικής αποστείρωσης, η απλότητα θεωρείται επικίνδυνη. Ο Τυχικός δεν ανήκε σε καμία «ομάδα επιρροής», δεν υπέγραψε εκ των προτέρων όρκους σιωπής, δεν ύψωσε τη σημαία του οικουμενισμού, και –το κυριότερο– δεν δέχθηκε να απολογηθεί για την πίστη του. Σε ένα περιβάλλον όπου οι «διαθρησκειακοί διάλογοι» βαφτίζονται «αγάπη», εκείνος προτίμησε τη συνέπεια.

Η ειρωνεία κορυφώνεται στη φράση «διά τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Από πότε η ενότητα στηρίζεται στη φίμωση; Από πότε η ειρήνη απαιτεί την εξόντωση των καθαρών; Αν ο Τυχικός είναι εμπόδιο στην ενότητα, τότε τι ήταν οι Πατέρες που αντιστάθηκαν στις Συνόδους της πλάνης; Η Εκκλησία χτίστηκε πάνω σε εκείνους που δεν υπάκουσαν «διά το πνευματικόν συμφέρον» τους, αλλά ύψωσαν το ανάστημά τους μπροστά σε Συνοδικές εξουσίες που νόμιζαν πως εκπροσωπούν τον Θεό.

Η απόφαση του Φαναρίου είναι ντροπιαστική όχι επειδή αδίκησε έναν άνθρωπο –αυτό το κάνει η ιστορία συνεχώς– αλλά γιατί αφαίρεσε από την Ορθοδοξία ένα κομμάτι αξιοπρέπειας. Αντί για απολογία πίστεως, μας έδωσε μάθημα πολιτικής πειθαρχίας. Αντί για παράδειγμα πατρικής κρίσης, ένα δείγμα γραφειοκρατικής αυθαιρεσίας.

Αλλά οι πιστοί δεν ξεχνούν. 

Όπως η ιστορία αποκατέστησε τους αδίκως καθαιρεθέντες αγίους, έτσι και ο Τυχικός θα αναστηθεί μέσα στη συνείδηση του λαού του Θεού – εκεί όπου καμία «Αρχιγραμματεία» δεν έχει εξουσία.

 Χανιά Παρών