Δώσε μου ανθρώπους ερωτευμένους. Αυτοί ξέρουν αυτό που εγώ καταλαβαίνω.

Η Σαμαρείτισσα γυρνώντας από άντρα σε άντρα και από σχέση σε σχέση έψαχνε να βρει τον αληθινό έρωτα να γεμίσει της καρδιάς της τα κενά. Είχε φλόγα μέσα της αδαπάνητη και αξόδευτη άφθονη αγάπη, την οποία σπαταλούσε στα εφήμερα, χωρίς να λαμβάνει ανάλογης ποιότητας ανταπόκριση. Οι πνευματικοί της προβληματισμοί και τα ζητήματα που θέτει στον Χριστό δηλώνουν βάθος και χρόνια πνευματική καλλιέργεια. Ο Χριστός όπως διέσχισε την Παλαιστίνη για να βρει τον παράλυτο στα Ιεροσόλυμα, όπως μπήκε σε μια πολυπληθή Ιεριχώ για ένα μόνο Ζακχαίο και απ' όλες τις φυλές του Ισραήλ διάλεξε ένα μόνο ταπεινό Δαβίδ για χρισμένο αγαπητό του,έτσι δεν παρέκαμψε την Σαμάρεια όπως ήταν συνήθεια στην εποχή Του. Μπήκε στη χώρα των αιρετικών για να συναντήσει την φλεγόμενη ψυχή , που έπινε από πολλά πηγάδια και να ξεδιψάσει δεν μπορούσε.

Καρδιές με φωτιά και αίμα ζωντανό γυρεύει ο Θεός. Τους χλιαρους και τους τακτοποιημένους με την κατάστασή τους αδυνατεί να προσεγγίσει. Δεν βλέπει το έξω το αμαρτωλό και βρώμικο μα κρινει τον έσω ανθρωπο και επισκέπτεται τον τόπο που βρισκει ζύμη και μαγιά να πλάσει.

Δώσε μου ανθρώπους ερωτευμένους.

Αυτοί ξέρουν αυτό που εγώ καταλαβαίνω.

Δωσ' μου εκείνους που λαχταρούν·

δωσ' μου εκείνους που πεινάνε·

δωσ' μου εκείνους που περπατούν μακριά, στην ερημιά,που διψούν και αναστενάζουν για την πηγή της αιώνιας πατρίδας.

Δωσ' μου τέτοιου είδους ανθρώπους:

Είναι αυτοί που εγώ καταλαβαίνω.

Αλλά αν μιλώ με ψυχρούς ανθρώπους, αδυνατούν να με καταλάβουν.

Ιερός Αυγουστίνος

Τι Απέγιναν Οι Πόντιοι Αντάρτες Που Λύγισαν Την Οθωμανική Αυτοκρατορία;

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΩΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

 

Ο Κύριος λέει τα εξής: «Όσοι διψάτε, πηγαίνετε να πιείτε νερό• ακόμα κι όσοι δεν έχετε χρήματα, πηγαίνετε να προμηθευτείτε χωρίς χρήματα και δίχως πληρωμή να φάτε λιπαρά κρέατα και να πιείτε κρασί».

Γιατί ο παντοκράτορας Κύριος σας λέει τα εξής: «Λαέ μου, αντλήστε χαρούμενοι νερό απ’ τις πηγές της σωτηρίας».

Κι εσύ θα πεις εκείνη την ημέρα:

«Τον Κύριο να υμνείτε,

να διαλαλείτε τ’ όνομά του•

στα έθνη διακηρύξτε τα ένδοξα έργα του,

και να θυμάστε πόσο δοξάστηκε τ’ όνομά του».

«Λαέ μου», λέει ο Κύριος, «ακούστε εμένα και θα φάτε τα καλύτερα φαγητά και θα τα απολαύσετε. Ανοίξτε τ’ αυτιά σας κι ακολουθήστε τον δρόμο που σας δείχνω. Ακούστε με, και θα ζήσετε μέσα στα αγαθά. Θα κάνω μαζί σας συμφωνία παντοτινή, κι εσείς θα ζητήσετε τη βοήθειά μου. Αλλά καθώς θα με πλησιάζετε, ο ασεβής πρέπει να εγκαταλείψει τον τρόπο που ζει και κάθε παράνομος τις επιθυμίες του• πρέπει στον Κύριο να επιστρέψει, κι εκείνος θα τον σπλαχνιστεί, γιατί πλούσια παρέχει τη συγχώρηση των αμαρτιών σας.

Οι αποφάσεις μου δεν είναι σαν τις δικές σας αποφάσεις», λέει ο Κύριος. «Αλλά, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχουν οι επιλογές μου από τις δικές σας επιλογές και οι σκέψεις σας από τη σκέψη μου. Γιατί, όπως πέφτει η βροχή ή το χιόνι από τον ουρανό, και πίσω εκεί δεν επιστρέφουν αν πρώτα δεν ποτίσουν καλά τη γη, να την κάνουν γόνιμη για να βλαστήσει και να δώσει σπόρο στον σποριά και ψωμί για τροφή, έτσι είναι και ο λόγος που βγαίνει από το στόμα μου: δεν θα τον πάρω πίσω, ώσπου να ολοκληρωθούν όσα θέλησα και να πραγματοποιηθούν οι επιλογές μου και οι προσταγές μου.

Πράγματι, με πολλή χαρά θα βγείτε από τη Βαβυλώνα, και με ευχαρίστηση τη διδαχή του Κυρίου θα δεχθείτε. Τα βουνά και οι λόφοι από χαρά θ’ αναπηδάνε, καθώς θα σας υποδέχονται, κι όλα τα δέντρα του αγρού με τα κλαδιά τους θα χειροκροτούνε. Εκεί που φύτρωναν αγκάθια, κυπαρίσσια θα υψωθούν, ενώ στη θέση του βρωμόχορτου μυρσίνη θα φυτρώσει. Τότε όλοι θα δοξάσουν τον Κύριο κι αιώνια θ’ αναγνωρίζουν τη θαυμαστή επέμβασή του, που θα μείνει ανεξάλειπτη», λέει ο Κύριος, ο άγιος Θεός του Ισραήλ.

ΗΣΑΪΑΣ

[Ανάγνωσμα της Μεσοπεντηκοστής]

O Μόρφου Νεόφυτος για τον Χατζηφλουρέντζο.

Επ' ευκαιρίας της επισκέψεως των προσφύγων Μηλιωτών στην κατεχόμενη Μηλιά Αμμοχώστου και το #μνημόσυνο του οσίου παππού Χατζηφλουρέντζου, ας ακούσουμε τί λέει ο Μόρφου Νεόφυτος για τον μακαριστό γέροντα Χατζηφλουρέντζο.

  

Ο απλός και ταπεινός παπα-Τύχων

 

Ο παπα-Τύχων αγαπούσε πολύ την μελέτη. Διάβαζε δύο-τρεις ώρες και γλυκαινόταν. Έλεγε: «Τι γλυκός που είναι ο αββάς Ισαάκ!». Είχε διαβάσει δύο-τρεις φορές τα Άπαντα του αγίου Χρυσοστόμου.
Όλη τη νύχτα δεν εκοιμάτο σχεδόν καθόλου. Μόλις νύχτωνε καλούσε τους πατέρες στην Εκκλησία χτυπώντας τον τοίχο. Μέχρι προ του Μεσονυκτίου έκαναν προσευχή στο Εκκλησάκι και έψαλλε ο ίδιος. Τους έλεγε να κάθωνται σε κάποιες στιγμές, ύστερα πάλι όρθιοι. Εύχονταν για τους ευεργέτες και για όσους τους βοηθούσαν, και ύστερα πήγαιναν στα κελλιά τους. Έλεγε στα καλογέρια του: «Έχει ευλογία να κάνετε όσες μετάνοιες θέλετε, και αν μπορήτε να αγρυπνήσετε όλη τη νύχτα».

Έλεγε ο παπα-Τύχων ότι μέσα στα Μοναστήρια υπάρχουν αγωνιστές και προχωρημένοι πατέρες. Ένας από αυτούς είναι στου Καρακάλλου (παπα-Ματθαίος), ένας στων Ιβήρων (παπα-Θανάσης, ο οποίος και εξωμολογείτο στον παπα-Τύχωνα), και ένας στου Εσφιγμένου (παπα-Θανάσης).

Έλεγε ο Γέροντας: «Μετά από τρία χρόνια παραμονή στο Κοινόβιο, ο μοναχός είναι για πόλεμο» (πνευματικό).
«Οι καλές συνήθειες είναι αρετές και οι κακές είναι πάθη».

«Ο καλόγερος να μην έχη σχέση με τα ζώα, γιατί αυτά του παίρνουν το νου και την καρδιά. Διότι, αντί να δώση την αγάπη του στον Θεό, μοιράζεται στα ζώα». Ανέφερε ότι ο άγιος Βασίλειος απαγορεύει στον μοναχό που θα χαϊδέψει γάτα ή σκύλο, να κοινωνήση.

«Η ευχή το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” είναι σιτάρι καθαρό. Ο καλός υποτακτικός μπορεί να αποκτήση την ευχή».

«Με την μελέτη της Αγίας Γραφής, αν δεν προσέξη κανείς, μπορεί να πλανηθή, όπως ο Ωριγένης».

«Καλύτερα τρεις μετάνοιες με ταπείνωση, παρά χίλιες με υψηλοφροσύνη».

«Μόνο η ταπείνωση θα μας σώσει. Ταπεινόφρονες πραγματικούς πολύ λίγους θα βρεις. Πρέπει να τους ψάξης με το κερί». Τόσο αγάπησε την ταπείνωση που γύρισε ολόκληρο το Άγιον Όρος ψάχνοντας να βρη ταπεινό άνθρωπο. Επί τέλους βρήκε στου Εσφιγμένου ένα γεροντάκι που είχε ενδυθή σαν διπλοΐδα την αληθινή και τελεία ταπείνωση. Υπήρχαν βέβαια και πολλοί άλλοι αλλά ήταν κρυμμένοι στα μάτια των πολλών.

Καλούσαν τον παπα-Τύχωνα στου Εσφιγμένου για να εξομολογή τα καλογέρια. Τότε ήταν πάνω από εξήντα πατέρες. Είχε ευλάβεια στον άγιο Αντώνιο τον Ρώσσο και λειτουργούσε στο σπήλαιο που έζησε ο όσιος Αντώνιος Πετσέρσκι. Έπειτα επέστρεφε στο Κελλί του με τα πόδια, και μάλιστα βάδιζε πολύ γρήγορα.

Είχε φιλία και πολλές σχέσεις με τον άγιο Σιλουανό του Ρωσσικού, ο οποίος μετά την κοίμησή του παρουσιάσθηκε στον παπα-Τύχωνα και συνωμίλησαν.

Καρυώτης Γέρων μαρτυρεί: «Ο παπα-Τύχων ήταν πολύ απλός και ζούσε σ’ ένα δικό του κόσμο. Ήταν βιαστής πολύ και παρόλο που νήστευε ήταν σωματώδης. Όταν ερχόταν στο Κελλί μας και τον βάζαμε να φάη, έτρωγε μόνο δυο κουταλιές για ευλογία. Τωρα δεν έχει κανένα σαν αυτόν, μην ψάχνετε».

Κάποια μέρα είπε στα καλογέρια του, όταν πεθάνη, να μην τον ξεθάψουν. Ο ένας σκέφθηκε: «Θα τον βγάλω και θα πω ευλόγησον». Ο παπα-Τύχων διάβασε τον λογισμό του και του είπε: «Δεν έχει ευλογία». Και μέχρι σήμερα το τίμιο λείψανό του παραμένει θαμμένο αναμένοντας την κοινήν Ανάστασιν.

Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου του 1968 αφού είδε σε όραμα την Παναγία μαζί με τον άγιο Σέργιο και τον άγιο Σεραφείμ, και του προείπαν ότι θα περάσει η εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου και θα τον πάρουν.

Κοντά του ήταν ο υποτακτικός του γέροντας Παΐσιος που τον γηροκόμησε, τον έθαψε και τον διαδέχθηκε στο Καλύβι. Μετά έγραψε τον βίον του παπα-Τύχωνα που του παρουσιάστηκε μετά την κοίμησή του.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ. 116.

Nα το θυμάσαι αυτό, όταν νιώθεις "ραγισμένος"!

 

Γιαγιά Φιλιώ: H γυναίκα που κράτησε ζωντανό τον πολιτιστικό πλούτο του Μικρασιατικού Ελληνισμού!

 

«Όσο ζω κι αναπνέω δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλώ για όσα ζήσαμε οι Ελληνες της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας, με τη Φωτιά, τον διωγμό, τον ξεριζωμό μας από τα άγια χώματα, την καταδίκη σε προσφυγιά.

Αυτά τα μάτια ώσπου να κλείσουν, θα βλέπουν μπροστά τους τα όσα έγιναν, και δεν συμφέρουν, και το στόμα μου θα μιλά για το άδικο του Ελληνισμού και θα ζητά την επιστροφή εκεί που είδαμε το φως, που μεγαλώσαμε, προκόψαμε, για να χαθούν όλα μέσα στον καπνό και στη φωτιά»

Στις 6 Ιουνίου 2007 «έφυγε» από τη ζωή στα 108 της χρόνια, η γιαγιά Φιλιώ, η γυναίκα που έγινε σύμβολο του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε από Ναξιώτη στην καταγωγή πατέρα και μητέρα Σμυρνιά, στα Βουρλά της Μικράς Ασίας το 1899. Πρόσφυγας πρώτης γενιάς έβαλε σκοπό της ζωής της να διασώσει όσα κειμήλια της πατρίδας της, της Μ. Ασίας μπορούσε.

Σωσμένα αντικείμενα, φορεσιές, κειμήλια, κάθε τι που είχε σωθεί στον Μεγάλο ξεριζωμό και είχαν φέρει διασώζοντας τα οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, έγιναν κτήμα του Μουσείου Μικρασιατικού ελληνισμού «ΦΙΛΙΩ ΧΑΙΔΕΜΕΝΟΥ», ένα όνειρο της που έγινε πραγματικότητα και πλέον φιλοξενεί πάνω από 500 εκθέματα.

Όλη της την σύνταξη την ξόδευε σε εισιτήρια λεωφορείων και πλοίων για να οργώνει την Ελλάδα, όπου υπάρχει μικρασιατικός ελληνισμός, και να μαζεύει αντικείμενα, όπως έγγραφα, ενδύματα, βιβλία, στολές, ακόμη και έπιπλα.

«Ο νους μου φεύγει ξανά και πηγαίνει σε μέρη πού με πονάνε, σε μέρη που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο πόνος θα σταματήσει μόνο όταν πεθάνω. Το σώμα μου βρίσκεται εδώ, στο τώρα, αλλά το μυαλό μου συνεχίζει στο τότε, στην αγαπημένη πατρίδα που δεν ξέχασα ούτε στιγμή…», έγραψε σε κάποιο σημείο του αυτοβιογραφικού βιβλίου της «ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ» που εκδόθηκε από τις εκδ. Λιβάνη.

Στο βιβλίο περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο οι διωγμοί και οι θηριωδίες σε βάρος των Ελλήνων. «Καπνοί, φωτιές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου ακόμα βουίζουν από τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό» έγραφε η γιαγιά Φιλιώ.

«Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν είναι η μεγαλύτερη του αιώνα μας, αλλά η μεγαλύτερη των αιώνων, διότι τέτοια καταστροφή, μαζική σφαγή, φωτιά και καταστροφή, εγώ τουλάχιστον που διάβαζα από παιδί και παρακολουθούσα, δεν έχει γίνει. Εχουν γίνει πολλές καταστροφές στους αιώνες, όμως τόσο μαζική καταστροφή, πολλών ατόμων μαζί, δεν έχει γίνει, ούτε και με τέτοιο τρόπο που έγινε η καταστροφή αυτή η δική μας, η Μικρασιατική Καταστροφή», είχε πει σε συνέντευξή της.

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου με δυναμισμό που χαρακτηρίζει τις γενιές των Ελλήνων προσφύγων, έθεσε ως στόχο ζωής -και το πέτυχε- να συμβάλει προσωπικά και ουσιαστικά στο να μείνουν ζωντανά η ιστορική μνήμη και ο πολιτιστικός πλούτος του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Το Θεοβάδιστο Ορος Σινά - Αγία Κορυφή Εκει που συνάντησε ο Θεός τον άνθρωπο

Ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος_Ὀ Θεός ἐγκαταλείπει μόνον αὐτόν πού ἔχει ὐπερβολική ἐμπιστοσύνη στήν σύνεσή του.

 

Τό μέγα μυστήριο τῆς ὑπακοῆς στόν πνευματικό πατέρα εἶναι ἡ σοβαρότερη πραγματικότητα στήν ὁδό τῆς σωτηρίας.

(Περί Πνεύματος σελ. 59-60).

(Ανα)βαπτισμοί Παπικών στην Επτάνησο κατά τον ΙΘ’ αιώνα

 

π. Γεώργιος Μεταλληνός (+)

   Ο Όρος των Ανατολικών Πατριαρχών (1755), ως το τελευταίο επίσημο κείμενο επί του προβλήματος επιστροφής των Δυτικών στην Ορθοδοξία, έτυχε ευρείας εφαρμογής κατά τον ΙΘ’ αιώνα. Οι ορθόδοξοι Επίσκοποι, οι οποίοι ήσαν φορείς και εκφραστές της παραδόσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου Ε’ και των Κολλυβάδων Πατέρων, εφάρμοζαν κανονικά τον Όρο, και μάλιστα σε περιοχές ξένης κατοχής, αψηφώντας τις συνέπειες.

 Ιδίως εκεί, όπου εξ αιτίας του συγχρωτισμού Ορθοδόξων και Λατίνων ο κίνδυνος σχετικοποιήσεως των δογματικών διαφορών ήταν ιδιαίτερα αισθητός, εύτολμοι Ιεράρχες δεν δίσταζαν να βαπτίζουν τους επιστρέφοντες Λατίνους, χωρίς διόλου να λαμβάνουν υπ’ όψη τους κινδύνους, τους οποίους συνεπαγόταν η παρρησία τους. Ένας τέτοιος χώρος ήταν τα Επτάνησα, και ιδίως η Κέρκυρα, στην οποία, μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παπικό στοιχείο ήταν πάντοτε πολυπληθές και ανθηρό, αλλά και πολιτικά πανίσχυρο. Σε παλαιότερη έρευνά μας στο Ιστορικό Αρχείο Κερκύρας επισημάναμε σειρά περιπτώσεων, από το 1824 και εξής, επιστροφής Ρωμαιοκαθολικών στην Ορθοδοξία, δια κανονικού βαπτίσματος και όχι μόνο δια του Αγίου Μύρου. Στις περιπτώσεις αυτές ζητείται τούτο από τον επιστρέφοντα Ρωμαιοκαθολικό, ο δε Μητροπολίτης (εν προκειμένω ο από Ρωγών Μακάριος, 1824-1827)(345) παρέχει την σχετική άδεια(346).

Οι διαστάσει δε, τις οποίες έλαβε το ζήτημα, φαίνονται από την μυστική αλληλογραφία του Άγγλου Αρμοστού της Επτανήσου Fred. Adam(347) με τον προϊστάμενο του, Άγγλο Υπουργό Αποικιών Λόρδο Bathurst, την οποία μελετήσαμε στο Public Record Office του Λονδίνου, C(olonial) O(ffice) 136, το θέρος του 1982. Σε σχετικό έγγραφο(348) ο Άγγλος Υπουργός πληροφορεί τον Αρμοστή Adam, ότι δέχθηκε παράπονα της «Αγίας Έδρας» περί σειράς (ανα)βαπτισμών Λατίνων στην Κέρκυρα και ότι έτσι θίγονται τα προνόμια(349) που χορηγήθηκαν από τον προηγούμενο Αρμοστή Thomas Maitland στην «Παπικήν Εκκλησίαν». Για τούτο ο Υπουργός παρατηρεί στον Adam: «Your attention is, therefore, directed to the attempt which it appears has recently been made to infuse into the minds of the people, the unwarrantable belief that baptism by a Roman Catholic Priest is not valid». (Η προσοχή σας, συνεπώς, στρέφεται στην προσπάθεια, η οποία – φαίνεται – έγινε προσφάτως, να εμβάλη κάποιος στο νου του Λαού την ανέρειστη πίστη, ότι το (τελούμενο) βάπτισμα από ένα Ρωμαιοκαθολικό Ιερέα δεν είναι ισχυρό)(350). Ο Πάπας, εξ άλλου, κατήγγελλε, ότι οι Έλληνες Επίσκοποι επεδίωκαν να καταστρέψουν την «καθολικήν θρησκείαν» (to destroy the Catholic religion)(351) και ότι ιδίως ο Έλληνας Επίσκοπος Κερκύρας αποδεικνυόταν «ο πικρότερος εχθρός» (the most acrimonious enemy) του Παπισμού(352). Ως εκ τούτου, διερωτώντο οι ρωμαιοκαθολικοί της Κερκύρας, αν ήταν «τούρκοι» ή «εβραίοι», εφ’ όσον (ανα)βαπτίζονταν! Το περίεργο δε είναι ότι οι ρωμαιοκαθολικοί, γνωρίζοντας την μέχρι του τέλους της Ενετοκρατίας (1797) κρατούσα κατάσταση «αναγκαστικής» ομαλότητας στις σχέσεις τους με τους Ορθοδόξους(353), απέδιδαν τη στάση του Μακαρίου στη… διαφορετική παιδεία του (educated in the Turkish Colleges…)(354). Το αποτέλεσμα ήταν να αναφέρει στη σχετική αναφορά του ο Adam, ότι παρέσχε στην «Αγίαν Έδραν» τη διαβεβαίωση ότι θα απαγορευθεί στο μέλλον ο (ανα)βαπτισμός των Λατίνων (it should be prevented for the future)(355)!

Ευγλωττότερη όμως είναι η ακόλουθη περίπτωση (ανα)βαπτισμού του λατίνου διδασκάλου Βερνάρδου Φραδελλώνου από τον Ιερέα Γεράσιμο Καλό την 7^η Μαΐου 1857 έ. Π. στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας. Τα εν συνεχεία εκδιδόμενα, για πρώτη φορά, κείμενα βρήκαμε στο Αρχείο των Αδελφών Τυπάλδων – Ιακωβάδων(356).

(Χειρόγρ. Ιακωβάτων 100/ΛΟΔ ρμ’)

Επιστροφή και ομολογία λατίνου τινός ονόματι Βερνάρδου Φραδελλώνου, Διδασκάλου όντος εν Κεφαλληνία, εν τη πόλει Ληξουρίου, όστις εβαπτίσθη παρά του ιερέως Γερασίμου Καλού(357), κατά το δόγμα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και τω εδόθη το όνομα Γεράσιμος.

Τω 1857 τη εβδόμη Μαΐου έ.π.

Ερ.: Η επιστροφή σου προς την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, μήπως προέρχεται από καμμίαν κοσμικήν επίρροιαν, ή βίαν, ή άλλον τινα σκοπόν επ’ ελπίδι απολαβής υλικών συμφερόντων και ουχί από εσωτερικήν τινα και καθαράν πεποίθησιν, του να επιστρέψης εις την αμώμητον και άδολον διδασκαλίαν της αοράτως εν ημίν παρισταμένης Αγίας Τριάδος ομολόγησον ευσυνειδότως και δημοσία, μη τι εκ των ανωτέρω λεχθέντων ή άλλο οιονδήποτε μεσολαβή εις τον όλως ιερόν και επίζηλον σκοπόν της επιστροφής σου.

Απ.: Ομολογώ ευσυνειδότως, ότι ουδέν έτερον με πειθαναγκάζει, ει μη απλή τις και άδολος πεποίθησις.

Ερ.: Αποπτύεις εξ όλης ψυχής και αποτάσση άπαντα τα αλλότρια των λατίνων δόγματα, όσα οι κατά καιρούς Πάπαι εκαινοτόμησαν, διαφωνούντα ουσιωδώς με το κείμενον του Ιερού Ευαγγελίου και το κύρος της καθόλου αρχαίας Εκκλησίας;

Απ.: Αποπτύω και αποτάσσομαι όλα ταύτα.

Ερ.: Γνωρίζεις, ότι η Αγία του Χριστού Εκκλησία, καθολική ούσα, μία διετέλει απαραμείωτος και απαραχάρακτος καθ’ όλους τους οκτώ πρώτους αιώνας και ότι τότε πρώτον παρεισέφρυσεν εν τη Δύσει εις το Ιερόν της πίστεως Σύμβολον η προσθήκη και «εκ του Υιού», απάδουσα προφανώς με την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου, «Το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται»(358) και αθετούσα το κύρος των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αι οποίαι και απηγόρευσαν ρητώς πάσαν προσθήκην ή αφαίρεσιν εις την συνεπτυγμένη ταύτην διδασκαλίαν της Πίστεως; Απορρίπτεις και αποδοκιμάζεις αυτήν, παραδεχόμενος αφ’ ετέρου από την σήμερον το Ιερόν σύμβολον εν τη αυτού ακεραιότητι, όπως συνετάχθη και διεδόθη υπό των Ιερών Συνόδων, ως Ιεράν παρακαταθήκην;

Απ.: Αποπτύω την προσθήκην ταύτην, ασπάζομαι και τιμώ αυτό, άνευ αυτής.

Ερ.: Αρνείσαι την εν Φλωρεντία ψευδοσύνοδον και λογίζεσαι αυτήν ως ουδέν, καθό υπαγορευθείσα από Σατανικόν φιλοδοξίας Πνεύμα και επηρεασθείσα υπό της δυνάμεως του ισχυροτέρου(359); Αποδοκιμάζεις και αποπτύεις όσα νόθα και αλλότρια εδογμάτισε μη συνάδοντα με τας πράξεις και το πνεύμα των επτά Οικουμενικών Συνόδων;

Απ.: Αρνούμαι και αποπτύω αυτήν.

Ερ.: Απορρίπτεις μεθ’ ημών και απαρνείσαι την κακόζηλον των λατίνων δόξαν, επινόημα κερδοσκοπικόν και γέννημα των Παπών, όπως δι’ αυτής καπηλεύονται την ψυχικήν σωτηρίαν των Πιστών, το καθαρτήριον, λέγω πυρ, λέξις και δόξα άγνωστος όλως εν τη αρχαία Εκκλησία;

Απ.: Ναι, το αποπτύω.

Ερ.: Αποστρέφεσαι και αποβάλλεις προσέτι την καινοτομίαν της Δυτικής Εκκλησίας, δι’ ης αποστερεί τους λαϊκούς του θείου Ποτηρίου της Ευχαριστίας, ως εναντιουμένη απ’ ευθείας εις τον θείον λόγον, «Εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς»(360) και απάδουσα με την καθολικήν της Εκκλησίας παράδοσιν;

Απ.: Αποστρέφομαι και ταύτην την καινοτομίαν.

Ερ.: Αποπτύεις τον εν τω Ιερώ Βαπτίσματι ραντισμόν της Δυτικής Εκκλησίας, ως όλως απάδοντα με την διδασκαλίαν του Αποστόλου Παύλου και την των Πατέρων αρχαίαν παράδοσιν, και παραδέχεσαι αφ’ ετέρου μετά βαθείας υποκλίσεως και σεβασμού την τρίτην (γρ. Τριττήν) της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατάδυσιν εν τω ύδατι, καταγγέλλουσαν σαφώς την ταφήν του Κυρίου και την τριήμερον αυτού Ανάστασιν;

Απ.: Αποπτύω τον ραντισμόν, δέχομαι, σέβομαι και τιμώ το Βάπτισμα της Ανατολικής Εκκλησίας.

Ερ.: Ομολογείς ότι κακώς ποιούσα η των Λατίνων Εκκλησία αποστερεί τον βαπτιζόμενον του Μυστηρίου του Χρίσματος, το οποίον η καθ’ ημάς Εκκλησία δίδωσιν αμέσως μετά το Βάπτισμα, κατά την ομολογίαν πασών των Εκκλησιών, ίνα προσέρχωνται άπαντες κεχρισμένοι τω Αγίω Μύρω εις την μετάληψιν της θείας Ευχαριστίας;

Απ.: Ομολογώ, ότι κακώς ποιεί.

Ερ.: Ομολογείς προσέτι, ότι κακώς ποιεί χρωμένη εν τη θεία Ευχαριστία άζυμον άρτον, αντί του ενζύμου, τον οποίον παρεδέξαντο άπασαι αι Εκκλησίαι της αρχαιότητος, και ότι η χρήσις αυτού υπάρχει σύμφωνος με την σταθεράν Παράδοσιν αυτών;

Απ.: Αποπτύω την πλάνην των Λατίνων και ασπάζομαι την χρήσιν του ενζύμου, τον οποίον η Ανατολική Εκκλησία χρωμένη καλώς ποιεί.

Ερ.: Αποδοκιμάζεις και βδελύττεσαι τον παράλογον ισχυρισμόν της Δυτικής Εκκλησίας, ως προς την Καθολικήν Πνευματικήν και Κοσμικήν Κυριαρχίαν του θρόνου της Ρώμης, επί πασών των Εκκλησιών, το αλάνθαστον και αναμάρτητον, τα οποία η Εκκλησία των οκτώ πρώτων αιώνων ουδέποτε ούτε εγνώρισεν ούτε μετεχειρίσθη, και συνομολογείς μεθ’ ημών, ότι η Καθολική Εκκλησία, γνησίως και κανονικώς συναχθείσα εις Σύνοδον, έχει την εξουσίαν να κρίνη και να ανακρίνη πάσαν Εκκλησιαστικήν υπόθεσιν, και αυτόν τον Πάπαν, και ότι ουδέποτε απένειμεν εις τον θρόνον της Ρώμης κυριαρχίαν οιανδήποτε, αλλά μόνον πρωτείον τι τάξεως και τιμής δια το να ήτο τότε η Ρώμη Βασιλεύουσα;

Απ.: Αποδοκιμάζω και βδελύττομαι την παραλογίαν ταύτην και σύμφημι μετά της Ανατολικής Εκκλησίας, ότι πρώτιστον Πνευματικόν Αρχηγόν και κεφαλήν δεν αναγνωρίζουσι άπασαι αι Εκκλησίαι, ει μη μόνον τον Ιησούν Χριστόν, και την Αυτού, των Αποστόλων και των Συνόδων διδασκαλίαν, αυταί δε εισιν αλλήλαις αδελφαί αχώριστοι και συνδεδεμέναι δια του Πνευματικού της αγάπης δεσμού προς καταρτισμόν των Πιστών.

Ερ.: Υπάρχουσι και άλλα τινά επουσιώδη εν τη Δυτική Εκκλησία παρεμβεβισμένα και απάδοντα εις τας αρχαίας παραδόσεις, ως η νηστεία και γονυκλισία εν Σαββάτω, το να προσεύχωνται εστραμμένοι προς Δυσμάς, ποιούντες το σημείον του Σταυρού δυσί μόνον δακτύλους αθετούντες το Ομοούσιον και Ομότιμον του Υπερτάτου της Τριάδος Μυστηρίου· τα τοιαύτα και όσα άλλα εκαινοτόμησαν, αποβάλλεις ευσυνειδότως και ασπάζεσαι τα της Ανατολικής, ήτις διατηρεί πάντα ταύτα ακίβδηλα, όπως τα παρέλαβε παρά των Αγίων Αποστόλων και Ιερών Συνόδων;

Απ.: Ναι αποτάσσομαι και αποδοκιμάζω άπαντα τα αλλότρια ταύτα.

Ερ.: Ανάγνωσον άνευ προσθήκης το Ιερόν της Πίστεως σύμβολον εις επήκοον πάντων σαφώς και ευκρινώς.

Απ.: Πιστεύω εις ένα Θεόν…

Ερ.: Επισφράγισον δια της υπογραφής σου την ανωτέρω Ομολογίαν σου.

(Εν συνεχεία σημειοί ο αντιγραφεύς του κειμένου:)

Η παρούσα ομολογία ευρίσκεται υπογεγραμμένη εν τη Εκκλησία της Κεφαλληνίας.

(Ακολουθεί δε:)

Λογίδριον εκφωνηθέν παρά του ρηθέντος Ιερέως μετά το θείον Βάπτισμα εν τη προς τον νεοφώτιστον της Θείας Μεταλήψεως μεταδόσει.

Τέκνον εν Κυρίω αγαπητόν,

Το πνεύμα της πλάνης παρέσυρε «κρίμασιν οις οίδε Κύριος» εις την ευρύχωρον οδόν και την πλατείαν πύλην, πολλάς μυριάδας πιστών, παρεκτραπείσας όπισθεν του Αρείου και των λοιπών αιρεσιαρχών, εν αις και η πάλαι ποτέ Πνευματική ημίν αδελφή Ρωμαϊκή Εκκλησία, ήτις επί οκτώ ολοκληρωτικούς αιώνας συνέτρωγε μεθ’ ημών τον πνευματικόν εκείνον Άρτον και έπινε το Πανάχραντον Ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας, επί μιας μόνης Μυστικής Τραπέζης απαραμείωτα, όπως παρέλαβε ταύτα και εδιδάχθη εν τω Μυστικώ Δείπνω παρά του Θεανθρώπου Σωτήρος ημών. «Και γαρ εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα!»(361) Αλλά φευ! Μετά το αξιοδάκρυτον εκείνο σχίσμα της Ρωμαϊκής Εκκλησίας ανεφάνη το Πνευματικόν Ποίμνιον του Ιησού εκόν ακόν διηρημένον εις δύο εχθρικά αντιμαχόμενα στρατόπεδα ερίζοντα προς άλληλα όχι πλέον δια το άνηθον και το κύμινον, αλλά περί σπουδαίων και υψηλών αντικειμένων αποβλεπόντων την σωτηρίαν απάσης εν γένει της ανθρωπότητος! Αύτη όμως η πάλη είναι πολύ άνισος και πολύ διάφορος· καθότι η μεν Εκκλησία της Ρώμης προσηλυτίζει δια της υλικής σπάθης και του πυρός, η δ’ Ανατολική απ’ εναντίας, καθό τηρούσα ανόθευτον και απαραχάρακτον την διδασκαλίαν των Αποστόλων και Προφητών, νουθετεί και διδάσκει απλώς τους επιστρέφοντας εις αυτήν δια της πνευματικής, «ήτις εστί ρήμα Θεού»(362).

Συ δε, ω τέκνον μου αγαπητόν, έχεις πρόσφατον παράδειγμα εις τους οφθαλμούς σου, τινί δηλαδή τρόπω η φιλόστοργος μητήρ ημών, η Ανατολική Εκκλησία, δέχεται εις τας αγκάλας της τους μετανοούντας ειλικρινώς και προσερχομένους εις αυτήν. Ωμολογήσας εις τον λίβελλόν σου, τον οποίον παρεκατέθεσας (sic) εις την ενταύθα τοπικήν Εκκλησίαν, ότι ουδεμία κοσμική βία, ή υλικόν τι αντικείμενόν σε προέτρεψεν εις τούτο, αλλά μία εγκάρδιος και καθαρά πεποίθησις του να επανέλθης εις την πνευματικήν και ευθείαν οδόν. Ήλθεν μετά βαθείας υποκλίσεως και συντετριμμένης καρδίας προς εμέ, εκφράζων τον ουράνιον σκοπόν σου, και αφ’ ου διήλθον όλα τα πνευματικά μέσα, όσα υπαγορεύει η Υμετέρα (γρ. ημετέρα) Εκκλησία, σε ωδήγησα εις την Ιεράν ταύτην κολυμβήθραν, ένθα ήμην υπουργός ανάξιος και μάρτυς του υπερφυούς τούτου Μυστηρίου του Βαπτίσματος της σης παλιγγενεσίας. Καταβάς προ ολίγου εις την Ιεράν Κολυμβήθραν μετά του Προπατορικού «ρύπου της αμαρτίας», και θάψας εκεί «το παλαιόν άνθρωπον» εν τοις ύδασι, «συν ταις πράξεσιν αυτού και ταις επιθυμίαις»(363), ανέβης ήδη εξ αυτής ως αγνόν και απαλόν βρέφος, ενδεδυμένος τον νέον Αδάμ, ήτοι τον Μονογενή Υιόν του Θεού, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, «ος τετραυμάτισται δια τας αμαρτίας ημών, και μεμαλάκισται δια τας ανομίας ημών»(364)

Τέκνον! Βάδιζε ήδη μετά θάρρους προς την Πνευματικήν Τράπεζαν των αχράντων του Χριστού Μυστηρίων· φύλαττε ταύτα εν τη καρδία αμόλυντα ως Ιεράν «παρακαταθήκην»(365), άτινα μέλλουν να σε αναβιβάσωσι μετ’ ου πολύ εις την Ουράνιον Ιερουσαλήμ. Ο βίος ημών είναι βραχύς. Παρέρχεται ως αστραπή, και τότε ο τάφος έσεται ο μάρτυς των πράξεών μας, τέκνον,, ζηλώ την προαίρεσιν σου και μακαρίζω την τύχην σου, εάν διατελής νήφων, όσον το εφικτόν εις εσέ, από τας παγίδας του αλλοτρίου. Την ημέραν ταύτην κατάγραψον εις τα βάθη της ψυχής σου, και η δύναμις του Υψίστου, είθε να κατευθύνη τα διαβήματά σου εις παν έργον αγαθόν…

 

 

(345) Σπ. Κ. Παπαγεωργίου, Ιστορία της Εκκλησίας της Κερκύρας, εν Κερκύρα 1920, σ. 131-137.

(346) Ιστορ. Αρχείον Κερκύρας, Φάκελλος Μητροπολιτών, αρ. 57, φ. 6-7.

(347) Βλ. περί αυτού Ηλία Τσιτσέλη, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, τόμ. Β’, Εν Αθήναις 1960, σ. 570-573.

(348) P.R.O., C.O 136/313, φ. 29-39, αρ. 104. Έγγραφον του Barthurst προς τον Fr Adam από 14.10.1826 (πρβλ. C.O. 136/188, φ. 296-304).

(349) Η Αγγλική «Προστασία»ανελάμβανε να διασφαλίσει τα κεκτημένα δικαιώματα των Εκκλησιών και θρησκευτικών μειονοτήτων.

(350) C.O. 136/313, φ. 356. Είναι ενδεικτικόν του επικρατούντος κλίματος το εν συνεχεία σχόλιον του Barthurst: «As I observe, however, that it is at the same time admitted, that this second baptism is not performed pyblickly, but with the doors of the church closed, it is to be hoped that this has not by any means become a general practice, and that you will therefore, have the less difficulty in surpressing it»! Το γεγονός δηλ. ότι η βάπτιση του Ρωμαιοκαθολικού έγινε «κεκλεισμένων των θυρών» παρέχει την βεβαιότητα, ότι ο (ανα)βαπτισμός αυτών δεν απέβη συνήθης πράξη και ότι εύκολα θα καταστεί δυνατή η καταστολή αυτής της «καινοφανούς»συνηθείας! (φ. 36β-37α ). Είναι, πράγματι, αλήθεια, ότι βαπτίσεις Δυτικών υπό δυτική (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική) κατοχή απαιτούσαν μεγάλον ηρωϊσμό και γι’ αυτό σπάνιζαν, ή τελούνταν εν κρύπτω και έμεναν για τούτο άγνωστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Άγγλου Λόρδου Frederick North – Guilford (1766-1827). Τον Ιανουάριο του 1791 ο Άγγλος ευγενής, γιος Πρωθυπουργού, έγινε ορθόδοξος, κατά την απαίτησή του δια κανονικού βαπτίσματος, διότι, όπως γράφει στην αυτόγραφη «Ομολογία» του, δεν το είχε λάβει ως αγγλικανός και πίστευε ότι η Ορθοδοξία ήταν η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»,, κι εκτός αυτής κανένα μυστήριο δεν υπάρχει. Έλαβε δε το όνομα Δημήτριος. Βλ. σχετικά την μελέτη του (Επισκόπου Διοκλείας) Kallistos Ware, The fifth earl of Guilford (1766-1827) and his secret conversion to the orthodox church, στο: D. Baker (Ed.), The orthodox churches and the west (= studies in church history, Vol. 13). Oxford 1976, σ. 247-256). Ο Γκίλφορδ είναι η σπουδαιότερη απόδειξη ότι γίνονταν βαπτίσεις επιστρεφόντων δυτικών και επί Ενετοκρατίας στα Επτάνησα, αλλά κρατούνταν για ευνοήτους λόγους μυστικές. Και ο Γκίλφορδ τηρούσε – για χρόνια – ως προς το ζήτημα αυτό απόλυτη μυστικότητα. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού, Οι Τρεις Ιεράρχαι Προστάται της Ιονίου Ακαδημίας, στο: «Αντίδωρον πνευματικόν» (= τιμητικός Τόμος Γερασ. Ιω. Κονιδάρη), Αθήναι 1981, σ. 287/8. Του ιδίου, Η Ιόνιος Ακαδημία – Κριτική παρουσίαση του ομωνύμου βιβλίου του E. P. Henderson, «Παρνασσός» ΚΓ’ (1981), σ. 332 ε.ε.

(351) Όπ. παρ., φ. 44 ε.

(352) Όπως σημειώνεται σε Έκθεση Ρωμαιοκαθολικών της Κερκύρας που στάλθηκε στο Βατικανό και κοινοποιήθηκε στο Λονδίνο: «That schismatic bishop impudently boarts that 136 catholics have gone over to the Greek religion since he held his high office». Όπ. παρ., φ. 63β-64α.

(353) Βλ. Π. Γρηγορίου, Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων, Αθήναι 1958. Από ορθοδόξου πλευράς βλ. την έκθεση του Σπ. Κ. Παπαγεωργίου, Ιστορία…., ένθ’ ανωτ. σ. 45 ε.ε., ιδίως δε την ειδική μελέτη του π. Αθαν. Χ. Τσίτσα, Η Εκκλησία της Κερκύρας κατά την Λατινοκρατίαν 1267-1795, Κέρκυρα 1969. Την κρατούσα κατάσταση στα Επτάνησα και τις λοιπές Λατινοκρατούμενες περιοχές προϋποθέτει και εκφράζει η μελέτη του Ιερ. Κοτσώνη (πρ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών), Η από κανονικής απόψεως αξία της μυστηριακής επικοινωνίας Ανατολικών και Δυτικών επί Φραγκοκρατίας και Ενετοκρατίας, Θεσσαλονίκη 1957.

(354) Όπ. παρ., φ. 66 α. Με ποια δε κριτήρια θεωρούσαν οι Ρωμαιοκαθολικοί το ζήτημα των (ανα)βαπτισμών δηλώνεται στα υποβαλλόμενα προς το Βατικανό ερωτήματά των: «Is not this an affront to the catholic and Roman church? And what an insult to the catholics residing in Corfu?» (στο ίδιο). Τα πνευματικά – παραδοσιακά και θεολογικά κριτήρια είχαν δηλ. – ήδη κατά την εποχήν αυτή – τελείως αδρανήσει!

(355) P.R.O., C.O. 136/38, φ. 13. Έκθεση του Fr. Adam προς Barthurst από την Κέρκυρα, στις 16.1.1827.

(356) Χειρόγρ. Φάκ. 100, αρ. Ρμ’ – Λόγοι και Ομιλίαι Διαφόρων. Το χ/φον σύγκειται εκ 4 φύλλων, διαστ. 22,6 x 16,8 εκ., και σ’ αυτό προηγείται η προσφώνηση (Λογίδριον) του ιερέως Γ. Καλού και έπεται ο διάλογος – ομολογία. Υπόβαθρο του διαλόγου αυτού είναι η «Ακολουθία», που τυπώθηκε από την μεγάλη Σύνοδο του 1484 στην Κων/λη, την οποία βλ. στου Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά…, όπ. παρ., σ. 987-989. Ακολουθείται η ίδια σειρά ως προς την απόρριψη των λατινικών καινοτομιών (τα «αλλότρια δόγματα» γενικά, το Filioque, Σύνοδος Φλωρεντίας, άζυμα) – το κείμενο της Κεφαλληνίας προσθέτει και το «καθαρτήριον πυρ», καθώς επίσης και τις υπόλοιπες γνωστές διαφορές: την κοινωνία μόνο του Άρτου, τον ραντισμό στο βάπτισμα, τον χωρισμό βαπτίσματος – χρίσματος και την, ως εκ τούτου, άρνηση στα βρέφη της θ. Ευχαριστίας, και – τέλος – τα παπικά δόγματα του Πρωτείου, της πολιτικής ιδιότητας του Πάπα και του αλαθήτου, παρ’ ότι η «επίσημη» δογματοποίηση του τελευταίου έγινε το 1870, καθώς και μερικά «επουσιώδη» έθιμα. Ο ιερομόναχος Γ. Καλός, που μόνασε στο Άγιον Όρος και γνώριζε έτσι την ορθόδοξη παράδοση, όντας δε και ικανός θεολόγος, θεώρησε καλό να χρησιμοποιήσει ευρύτερο κείμενο εκείνου της Συνόδου του 1484, λόγω των, μέχρι της εποχής του, νέων καινοτομιών της Δύσεως. Βέβαια μένει την στιγμή αυτή ανοικτό το ερώτημα, αν το κείμενο της Ομολογίας συντάχθηκε εξ υπ’ αρχής απ’ αυτόν ή εχρησιμοποιείτο ήδη στα Επτάνησα και στο Άγιον Όρος.

(357) Γεννήθηκε στην Ανωγή. Έζησε 1801-1880. Γεννήθηκε και απεβίωσε στην Κεφαλλονιά. Μόνασε επί σειρά ετών στο Άγιον Όρος και χρημάτισε επί έτη ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κηπουρίων στην Πάλλη Κεφαλληνίας. Έλαβε καλή θεολογική παιδεία και ήταν εγκρατής της πατερικής γραμματείας. Σημασία έχει, ότι και ο ίδιος ο Ανδρ. Λασκαράτος τιμούσε την αρετή, ευσέβεια και παιδεία του ανδρός, και διατηρούσε μαζί του αλληλογραφία περί θεολογικών ζητημάτων (1874). Βλ Ηλία Α. Τσιτσέλη, Κεφαλληνικά Σύμμικτα, τόμ. Α’, Εν Αθήναις 1904, σ. 192-194.

(358) Ιωάνν. 15, 26.

(359) Η φράση «επηρεασθείσα… ισχυροτέρου», που δεν απαντά – απ’ όσο γνωρίζουμε – σ’ ανάλογα κείμενα, αποκαλύπτει την πικρή εμπειρία των Επτανησίων που διετέλεσαν επί 6 αιώνες (1267-1864) υπό την καταπίεση των Δυτικών.

(360) Ιωάνν. 6, 53.

(361) Εφεσ. 4, 5.

(362) Εφεσ. 6, 17.

(363) Κολ. 3, 9.

(364) Ησ. 53, 5.

(365) Β’ Τιμ. 1, 14.

Από το βιβλίο: ΟΜΟΛΟΓΩ ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ Ζ’ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ Β’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ – ΑΠΟ Τους ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΝ/ΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟ (συμβολή στην ιστορικοκανονική θεώρηση του προβλήματος περί του κύρους του δυτικού βαπτίσματος), Έκδοση Β’ επηυξημένη – Μεταφορά στην Νέα Ελληνική: Αθανάσιος Σ. Λαγουρός – Εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ» Αθήνα 1996.

entaksis.gr

Αλλοίμονο στον ένα, όταν πέσει και δεν θα είναι κανείς άλλος να τον σηκώσει...

 

Το απίστευτο καλωσόρισμα Τραμπ στα ΕΤο απίστευτο καλωσόρισμα Τραμπ στα Εμιράτα!

Κατά την διάρκεια της υποδοχής στο παλάτι, ο Τραμπ περπάτησε ανάμεσα σε δύο σειρές από δεκάδες γυναίκες με μακριά σκούρα μαλλιά και λευκά φορέματα οι οποίες του χαμογελούσαν. Σύμφωνα με την παράδοση, οι γυναίκες αυτές κουνούσαν επιδεικτικά τα πλούσια μαλλιά τους, υποδεχόμενες τον Αμερικανό ηγέτη ενώ άνδρες χτυπούσαν με ρυθμό τύμπανα και τραγουδούσαν από πίσω τους.

 

Ο Εκπαιδευτικός, Επιστημονικός και Πολιτιστικός Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) εξηγεί ότι αυτή η περίφημη τελετή που αποκαλείται Al-Ayyala περιλαμβάνει μελοποιημένη ποίηση, μουσική με τύμπανα και χορό και προσομοιώνει μια σκηνή μάχης»«Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα κορίτσια που φορούν παραδοσιακά φορέματα στέκονται μπροστά, κουνώντας τα μακριά τους μαλλιά από τη μια πλευρά στην άλλη», σύμφωνα με την UNESCO.  Η Al-Ayyala εκτελείται συνήθως σε γάμους και εορταστικές εκδηλώσεις στο Ομάν και τα ΗΑΕ.  Σε αντίθεση με άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως το Ιράν, στα ΗΑΕ δεν υπάρχουν νόμοι που να υποχρεώνουν τις γυναίκες να καλύπτουν τα μαλλιά τους, εξηγεί η New York Post.

Μεγάλου Βασιλείου. Ομιλ. Στους Ψαλμούς ΛΓ΄

«Αυτός ο φτωχός φώναζε, κι ο Θεός τον εισάκουσε». Δεν είναι πάντοτε αξιέπαινη η φτώχεια, αλλά η θεληματική, που επιτυγχάνεται σύμφωνα με το σκοπό του Ευαγγελίου. Διότι πολλοί είναι φτωχοί ως προς την περιουσία, όμως έχουν διάθεση πλεονεξίας. Αυτούς δεν τους σώζει η φτώχεια, τους καταδικάζει η διάθεση. Δεν είναι λοιπόν άξιος μακαρισμού πάντοτε ο φτωχός, αλλά εκείνος που περισσότερο από τους θησαυρούς του κόσμου προτίμησε την εντολή του Χριστού. Αυτούς μακαρίζει κι ο Κύριος λέγοντας : « Mακάριοι αυτοί, που είναι φτωχοί στο πνεύμα». Όχι όσοι είναι φτωχοί στην περιουσία, αλλά όσοι προτίμησαν τη φτώχεια της ψυχής. Διότι τίποτε από εκείνα, που γίνονται χωρίς διάθεση είναι άξια μακαρισμού.

Κάθε αρετή, περισσότερο σε αυτή απ’ όλες τις άλλες, είναι γνώρισμα εκείνου, που ενεργεί με τη θέλησή του. Αυτός λοιπόν, λέγει, ο φτωχός φώναξε. Με τη δεικτική αυτή φωνή στρέφει τη σκέψη σου προς τον πτωχεύσαντα και πεινώντα κι όντα γυμνό κατά το Θεό. Αυτός ο φτωχός, που σου τον δείχνει σχεδόν με το δάκτυλο. Αυτός είναι ο μαθητής του Χριστού.

Κίμωλος: Το νησί που προσπαθεί να αντισταθεί στον υπερτουρισμό

Θέλω να δω τον Θεό ΤΩΡΑ!!!

Διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα

Μερικές σκέψεις για την αγαθή προαίρεση, τη μετάνοια και την εξομολόγηση

Πολλές φορές, ακούμε, ή και οι ίδιοι εκφράζουμε την απαίτηση, να δούμε το Θεό είτε για να πιστέψουμε, είτε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, είτε απλά για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας. Άραγε όμως, έχουμε σκεφτεί ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο; Άραγε υπάρχουν προϋποθέσεις και αν ναι, ποιες είναι αυτές; Ο Κύριος, στη γνωστή ευαγγελική περικοπή του διαλόγου με τη Σαμαρείτιδα, μας αποκαλύπτει τις απλές, απλούστατες προϋποθέσεις, που αν τηρηθούν, τότε θα γίνουμε και εμείς, μάρτυρες της παρουσίας του Θεού στον κόσμο και στη ζωή μας.

Ο Ιησούς αφού κουράστηκε από τη πεζοπορία, κάθισε κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ. Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι.

Έρχεται μία γυναίκα από την πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, για να βγάλει νερό. Ο Ιησούς της λέει: «Δώσ’ μου να πιω. Οι μαθητές του εν τω μεταξύ είχαν πάει στην πόλη για να αγοράσουν τρόφιμα. Η γυναίκα του απάντησε: «Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτιδα. Πώς μπορείς να ζητάς να σου δώσω νερό να πιεις που είμαι γυναίκα και μάλιστα Σαμαρείτιδα; Οι Ιουδαίοι αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τους Σαμαρείτες», Ο Ιησούς της απάντησε: «Αν ήξερες τι δώρο ετοιμάζει ο Θεός για τους ανθρώπους και ποιος είναι αυτός που σου λέει τώρα δώσ’ μου να πιω, τότε ΕΣΥ θα του ζητούσες ζωντανό νερό και θα σου το έδινε». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, εσύ δεν έχεις ούτε καν κουβά, και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού λοιπόν το έχεις το τρεχούμενο νερό; Μήπως εσύ είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ, ο οποίος μας έδωσε το πηγάδι από το οποίο έπινε αυτός και οι γιοι του και τα ζώα του;» της απάντησε ο Ιησούς: «Αυτός που θα πιει από αυτό το νερό θα διψάσει πάλι, αυτός όμως που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά αυτό το νερό θα γίνει μέσα του μια πηγή που θα αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας.»

Εδώ, καταλαβαίνουμε την αγαθή προαίρεση της γυναίκας. Η σκηνή που εδώ έχουμε, έχει ως εξής. Μια γυναίκα, προφανώς όμορφη, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τα παρακάτω, καθώς είχε πολλούς συζύγους- εραστές, βλέπει έναν νεαρό άνδρα από μια φυλή που κορόιδευε και υποτιμούσε την φυλή της, να της ζητάει να του δώσει νερό. Δεν του αρνείται εκφράζοντας κακία και προκατάληψη, όπως πάρα πολλοί άνθρωποι θα έκαναν, απλά, έχει μια επιφυλακτική στάση, μια απορία, απέναντι σε έναν υποτιθέμενο εχθρό και του την εκφράζει. Πώς μπορεί ένας εχθρός να της μιλάει, και μάλιστα ενώ είναι γυναίκα; Και για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό με την γυναίκα, απλά αναφέρουμε, πως οι γυναίκες δεν μπορούσαν να πάνε ούτε μάρτυρες σε δικαστήριο, η γνώμη τους δεν μετρούσε. Αντί όμως ο Χριστός να της δώσει μια εξήγηση πάνω σε αυτό το πολύ λογικό που τον ρώτησε, της δίνει μια απροσδόκητη απάντηση, που πολλούς από εμάς θα μας είχε κάνει έξαλλους, και θα μας οδηγούσε στο να εκφράσουμε διάφορες απαξιωτικές φράσεις π.χ καλά λένε όλοι οι Ιουδαίοι ίδιοι είναι, περίμενες εσύ καλό από Εβραίο, κ.λ.π κ.λ.π.

Η απάντηση του Ιησού μεταφερμένη στη σύγχρονη φρασεολογία, ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ: "Ξέρεις ΠΟΙΟΣ είμαι εγώ!!!! Αν ήξερες, ΕΣΥ θα μου ζητούσες να σου δώσω να πιεις".

Η γυναίκα βλέπει πως δεν έχει κουβά ο νεαρός αυτός, και παρόλα αυτά, αντί να αρχίσει να σκέφτεται διάφορα κακά, (όπως μήπως αυτός ο νεαρός άντρας έχει κακό σκοπό, τι μπορεί να θέλει άλλωστε ένας νεαρός άντρας από μια νεαρή γυναίκα στην ερημιά, που ταυτόχρονα κάνει και τον έξυπνο) και ενώ η λογική της τίθεται σε πολύ έντονη δοκιμασία, μιας και βλέπει ότι αυτός ο νεαρός δεν έχει καν κουβά, παρ' όλη την μεγάλη δοκιμασία της αγαθής της προαίρεσης αλλά και της λογικής της, αυτή δίνει βάση στα λόγια του, τον εμπιστεύεται και πολύ απλά θέλει να μάθει περισσότερα για αυτόν τον ξένο. Του λέει λοιπόν η γυναίκα: «Κύριε, δώσ’ μου από αυτό το νερό, ώστε να μη διψώ και να έρχομαι εδώ πέρα για να αντλώ νερό». Της λέει ο Ιησούς: «Πήγαινε και φώναξε τον άντρα σου και έλα εδώ». Ζητά λοιπόν η γυναίκα νερό. Τον εμπιστεύεται. Όπως βέβαια καταλαβαίνουμε από τους συμβολισμούς που υπάρχουν στην διήγηση, η γυναίκα ζητά στην ουσία να έρθει σε επικοινωνία, να δει το Θεό! Και τι της λέει ο Χριστός; Κάτι εντελώς τρελό!!!! Της λέει, όπως θα μπορούσαμε να το λέγαμε σήμερα. "Τιιι, θέλεις να δεις το Θεό; Μάαααλιστα... Για πήγαινε σε παρακαλώ και φώναξε τον άντρα σου!" Εντελώς τρελή απάντηση, που πολλούς εμάς θα μας έκανε να πούμε: "Καλά το κατάλαβα πως με κορόιδευες από την αρχή. Εγώ σε εμπιστεύτηκα, νερό σου ζήτησα, δηλ. να δω το Θεό σου ζήτησα και αντί να μου πεις ένα ναι ή ένα όχι σε αυτό που σου ζήτησα, εσύ μου λες διάφορες σαχλαμάρες. Δεν ξανασχολούμαι μαζί σου!!!!" Είπαμε όμως. Η γυναίκα αυτή έχει αγαθή προαίρεση. Και όχι μόνο αυτό. Έχει και κάτι άλλο. Έχει και μετάνοια. Δεν του επιτέθηκε λέγοντας του "Καλά μας κοροϊδεύεις, τι τον θέλεις τον σύντροφο μου; Με εμένα μιλάς, σου ζήτησα κάτι και εσύ μου λες άλλα αντί άλλων."

"Αντί να πει, πως ναι, θα τον φωνάξει ή ότι δεν μπορεί να έρθει γιατί εργάζεται και διάφορα άλλα, αποκαλύπτει σε έναν ξένο, που κανονικά δεν θα έπρεπε να τον εμπιστεύεται καθόλου, αυτό που το θεωρούσε βάρος και αμαρτία της, όπως ακριβώς πρόσταζε η θρησκεία της και όχι τα πολλά πάθη της." Δεν του είπε τα άλλα ωραία και όμορφα και χιλιοειπωμένα περί ανάγκης ύπαρξης της αγάπης και όλα τα άλλα είναι περιττά, περί του δικαιώματος του καθενός να κάνει ότι θέλει στην ιδιωτική του ζωή και άλλα διάφορα. Αντί να του πει έστω ένα ψέμα, ώστε να καλυφθεί και να προστατευθεί από έναν ξένο που ρωτάει αδιάκριτα πράγματα, τι έκανε; Του απάντησε η γυναίκα: «Δεν έχω άντρα». Να λοιπόν και η ταπείνωση. Για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις την αδυναμία σου και τα λάθη σου, απαιτείται και ταπείνωση.

Της λέει ο Ιησούς: «Καλά είπες ότι δεν έχεις άντρα. Πέντε είχες μέχρι τώρα και αυτός που τώρα έχεις δεν είναι δικός σου άντρας. Αλήθεια είπες.»

Τι έγινε εδώ λοιπόν; Ένας άνθρωπος, μέσα στα πάθη του και την πνευματική του τύφλωση ζητά πράγματα μεγάλα. Ζητά να δει το Θεό. Πολλοί δεν λένε, να κατέβει ο Θεός κάτω, να τον δω, να τον γνωρίσω προσωπικά και κατόπιν να τον πιστέψω! Και τι απαντά ο Θεός; Με πολύ έμμεσο και ευγενικό τρόπο, της δίνει την ευκαιρία να εξομολογηθεί, αφού πρώτα είδαμε έμπρακτα την μετάνοια. Είναι σαν να της έλεγε συγκαλυμμένα. "Πολύ ευχαρίστως, θέλω να σου φανερωθώ, αλλά για το δικό σου πνευματικό συμφέρον, φρόντισε πρώτα σε παρακαλώ να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Γιατί αλλιώς θα πέσεις σε πολλή μεγάλη υπερηφάνεια και θα καταστραφείς πνευματικά. Αναγνώρισε τα λάθη σου σε παρακαλώ. Δεν θα σε εξευτελίσω, ξεμπροστιάζοντας σε και αποκαλύπτοντας τα χωρίς εσύ να το θέλεις. Εγώ το μόνο που θέλω, είναι ΕΣΥ να θέλεις να τα αναγνωρίσεις, και να θελήσεις να τα κόψεις. Τα άλλα, άσε τα, είναι δική Μου δουλειά. Τα ξέρω όλα, παντογνώστης είμαι.

Της αποκαλύπτεται λοιπόν ο Χριστός μερικώς, ΜΟΝΟΝ όταν είδε ότι είχε αυτές τις πολύ απλές προϋποθέσεις. Δεν τον ανακάλυψε η γυναίκα με την εξυπνάδα της και την καπατσοσύνη της. Της αποκαλύφθηκε μερικώς ο ίδιος ο Θεός. Και τι έγινε; Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι είσαι προφήτης εσύ. Οι προπάτορες μας λάτρεψαν το Θεό σ’ αυτό το βουνό (το Γαριζίν). Εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο τόπος όπου πρέπει κανείς να τον λατρεύει». Άραγε, αν υποθέσουμε ότι ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας, ένας προφήτης, ένα μέντιουμ, ένας αστρολόγος που μπορεί και αποκαλύπτει σίγουρα το μέλλον και έχουμε μόνο μια ερώτηση. Τι θα τον ρωτούσαμε;" Οι απαντήσεις βέβαια ποικίλλουν αναλόγως της ηλικίας του καθενός και των προβλημάτων. Ένας βαριά ασθενής θα ρωτούσε πότε θα πεθάνει, οι ερωτευμένοι θέλουν να μάθουν τι θα γίνει τελικά με τη σχέση τους. Στην προκειμένη περίπτωση, τι έχουμε; Έχουμε μια γυναίκα που έχει αν μη τι άλλο έχει καταταλαιπωρηθεί στον ερωτικό τομέα. Και αυτός ο τομέας δεν ήταν παίξε γέλασε εκείνη την εποχή. Μπορούσε να σου κοστίσει και την ίδια σου τη ζωή, με θάνατο δια λιθοβολισμού, αν συνέβαινε ένα παραστράτημα, όπως έγινε στην περίπτωση μας. Και τι ζήτησε η γυναίκα; Κάτι απροσδόκητο!!! Καλλιέργησε την αγαθή της προαίρεση, μετανόησε, ταπεινώθηκε, εξομολογήθηκε, καθάρισε την καρδιά της, τώρα σειρά έχει ο Θεός. Η μετάνοια της λοιπόν είναι γνήσια, έχει αποκοπεί από τα σαρκικά και κοσμικά, το μόνο που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι ο Θεός. Και ζητά να μάθει σχετικά.

Της λέει ο Ιησούς: «Πίστεψε με γυναίκα, είναι κοντά ο καιρός, που δε θα λατρεύετε τον Πατέρα ούτε σε αυτό το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα. Εσείς προσκυνάτε αυτό που δεν γνωρίζετε, εμείς προσκυνάμε αυτό που γνωρίζουμε. Η σωτηρία έρχεται από τους Ιουδαίους. Αλλά έρχεται ώρα, ήδη ήλθε, που όσοι πραγματικά λατρεύουν θα λατρέψουν τον Πατέρα με τη δύναμη του Πνεύματος που φανερώνει την αλήθεια». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός. Όταν έρθει εκείνος θα μας τα εξηγήσει όλα». Της λέει ο Ιησούς: «Εγώ είμαι, εγώ που σου μιλάω αυτή την στιγμή». Είδαμε λοιπόν, ότι η γυναίκα, είχε όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να συναντηθεί με το Θεό. Και ο Θεός, ούτε τη σιχάθηκε γιατί ζούσε στην αμαρτία, ούτε την αποστράφηκε, γιατί ήταν από άλλο έθνος, δηλαδή μακριά από το Θεό. Όχι. Και της αποκαλύφθηκε πλήρως. Και εκείνη την ώρα ήλθαν και οι μαθητές του Ιησού και απόρησαν πολύ γιατί μιλούσε με γυναίκα. Και κανείς δεν τόλμησε να του πει τι ζητάς ή τι θέλεις με αυτή την γυναίκα.

Αγαθή προαίρεση, μετάνοια, εξομολόγηση και καθαρισμός της καρδιάς. Μπορούμε να τα καλλιεργήσουμε; Αν ναι, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος του Κυρίου μας: «Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει· και εκείνος που με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου· και εγώ θα τον αγαπήσω, και σ' αυτόν θα φανερώσω τον εαυτό μου.» Ιω, 14:21