Άγιος Σωφρόνιος
Προσωπικά, ποτέ δεν είχα τη συνείδηση ότι φύλαξα τις εντολές, ενώ η κρίση του ευαγγελικού λόγου συνέτριβε τα οστά μου.
Όταν όμως απέκαμνα, τότε με κραυγή αναφωνούσα: «Δεν είμαι σε θέση να εκπληρώσω τις εντολές Σου … Έλα Συ ο Ίδιος, σκήνωσε μέσα μου και εκπλήρωσε την εντολή Σου … Γνωρίζει η καρδιά μου ότι η εντολή Σου είναι ζωή αιώνια. Και να που στερούμαι το αγαθό αυτό … Σώσε με, καθώς Εσύ γνωρίζεις …».
Και συχνά γινόταν το θαύμα: Ξαφνικά ο αυστηρός κριτής μου –τα λόγια του Χριστού- γινόταν άκτιστο Φως, άπειρη σοφία, δύναμη που κατέβαινε από τον ουρανό και φώτιζε. …
Ο Θεός δεν αρνείται τις δωρεές Του σε κανέναν (βλ. Ματθ. ζ’ 7-11), αλλά τις δίνει κατά το μέτρο της δίψας και της ευγνωμοσύνης του καθενός από μας στον Δωρεοδότη: Σε μερικούς δίνει άφθονα, σε άλλους με μέτρο. Γνωρίζω τον εαυτό μου: Είμαι ο πιό κοινός άνθρωπος. Συχνά εύθυμος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σαν τα μικρά παιδιά, είναι περιττό να μιλώ γιά την καταφανή αυτή πραγματικότητα. Αλλά εκείνο που μου δόθηκε από τον Θεό από δική Του πρωτοβουλία, είναι κάτι ανάλογο μ’εκείνο που έλαβαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι καθοδηγητές μου. Βάσει αυτής της αναλογίας , αυτό που μου δόθηκε εκφράζεται με τα ίδια λόγια που βρίσκουμε στις Γραφές της Καινής Διαθήκης και στα έργα των Πατέρων…
… Να τι διαβάζουμε στις γραφές του αγίου Σιλουανού «Σε όποιον ζητά τη χάρη, ο Κύριος δίνει τα πάντα, όχι γιατί είμαστε άξιοι , αλλά γιατί ο Κύριος είναι σπλαχνικός, και μας αγαπά».
Από το βιβλίο «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής» Αγίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), · Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ. 283-4
