"Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι και πάλι έρχομαι κοντά. Μέσα απ’ τα κύματα πιάνω τα σήματα που με φωνάζουν στ’ ανοιχτά..."

 

Στιγμές αμφιβολίας στις οποίες επιλέγουμε έναν δρόμο και γλιτώνουμε με έναν υπέροχο τρόπο, χωρίς να ξέρουμε γιατί. 

 Μας το περιγράφει  ο συγγραφέας Ντανιέλ Νταφόε μέσα από το βιβλίο του Ροβινσώνας Κρούσος:"Αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν μου ξανάφεραν στο μυαλό τους συλλογισμούς που είχα κάνει παλιότερα, τότε που για πρώτη φορά άρχισα να διακρίνω την σπλαχνική στάση του Θεού στους κινδύνους που διατρέχουμε στη ζωή.
Με πόσο θαυμάσιο τρόπο γλυτώνουμε μερικές φορές δίχως να ξέρουμε τίποτα. Πώς όταν έχουμε ένα δίλημμα, μια αμφιβολία, έναν δισταγμό για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε, μια κρυφή υπόδειξη μας κατευθύνει προς εκείνον τον δρόμο, ενώ εμείς σχεδιάζαμε να πάρουμε τον άλλον. Πώς ακόμα όταν η λογική, η κλίση μας και ίσως η δουλειά μας μας καλεί να πάρουμε τον άλλο δρόμο, ωστόσο, μια ανεξήγητη εντύπωση του μυαλού (δεν ξέρουμε βέβαια από πού πηγάζει κι ούτε με ποια δύναμη) μας σταματά, στρέφοντάς μας σε τούτον που πήραμε.
Αργότερα αποδεικνύεται πως έτσι και είχαμε πάρει το δρόμο που θέλαμε να πάρουμε, που ακόμα κι η φαντασία μας πρότεινε, θα είχαμε καταστραφεί ολοσχερώς.
Αυτές κι άλλες παρόμοιες σκέψεις με είχαν κάνει να τηρώ έναν σταθερό κανόνα: όποτε ανακάλυπτα αυτές τις κρυφές υποδείξεις ή πιέσεις στην ψυχή μου σχετικά με το να κάνω ή να μην κάνω οτιδήποτε είχε παρουσιαστεί ή σχετικά με το ποιον δρόμο να πάρω, ποτέ μου δεν αρνιόμουν να τις υπακούσω σαν μια μυστική οδηγία. Κι ας μην είχα άλλη λογική εξήγηση γι' αυτό, πέρα από αυτό το βασάνισμα ή εκείνην την υπόδειξη που αιωρούνταν μέσα μου. Θα μπορούσα να δώσω πολλά παραδείγματα για την επιτυχία αυτής της στάσης στην πορεία της ζωής μου. Ιδιαίτερα μάλιστα κατά την τελευταία περίοδο της εγκατάστασής μου σ' αυτό το κακόμοιρο νησί.
Αφήνω κατά μέρος και τόσες άλλες περιπτώσεις που είναι πολύ πιθανό ότι θα λάμβανα υπόψη μου, αν τότε μπορούσα να δω με τα μάτια που έβλεπα τώρα.
Αλλά δεν είναι ποτέ αργά για να βάλει κανείς μυαλό. Συμβουλεύω λοιπόν εδώ όλους τους φρόνιμους ανθρώπους που στη ζωή τους τυχαίνουν ανάποδες καταστάσεις σαν τις δικές μου, ή ακόμα χειρότερες, να μην υποτιμούν αυτές τις μυστικές υποδείξεις της Πρόνοιας, αλλά να τις αφήνουν ελεύθερες να αναπνέουν και να τους καθοδηγούν, απ' όποια αόρατη διάνοια και αν προέρχονται, πράγμα που ούτε συζητάω ούτε ίσως και είμαι σε θέση να κάνω. Οπωσδήποτε όμως αποτελούν απόδειξη του διαλόγου των ψυχών και της μυστικής επικοινωνίας ανάμεσα στις ενσαρκωμένες και μη ενσαρκωμένες ψυχές. Απόδειξη που κανένας δεν μπορεί να αντικρούσει. Γι' αυτά θα έχω την ευκαιρία να δώσω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που συνέβησαν στο υπόλοιπο της μοναχικής μου διαμονής σ' αυτόν τον δυστυχισμένο τόπο..."

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει
δεν είμ’ έρημος, δεν είμαι νησί
μα ούτε κι η Ελένη
και το `ξερες.

Πώς θα μοιάζω μετά από καιρό
πως μ’ έχεις σημαδέψει
με κρατάς και να φύγω δεν μπορώ
κανείς μας δε θ’ αντέξει
και το `ξερες.

Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι
και πάλι έρχομαι κοντά.
Μέσα απ’ τα κύματα πιάνω τα σήματα
που με φωνάζουν στ’ ανοιχτά.

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ’ έχεις φυλακίσει
δεν είμ’ άνεμος, δεν είμαι πανί
δε λέει να φυσήξει
και το `ξερες.

Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό
οράματα που ζούμε
στην ακτή με τ’ αθάνατο νερό
κι οι δυο μας θα χαθούμε
και το `ξερες.