Οι τιμητές

Ρίζωσαν μέσα μας

βαθειά

τα βράδια της αποκοτιάς

Βλάστησαν

οι νύχτες των οραμάτων

έβγαλαν φύλλα

και καρπούς


Με σπόρους γεμίσαμε

τις φούχτες μας

Νεοσσούς ταΐσαμε

Για να πετάξουν

στους ορίζοντες

Που σμιλέψαμε τα βράδια

της οδύνης



Ρίζωσαν μέσα μας

βαθειά

Άγρια πάθη και έρωτες

που μας ορίζουν

Δυνάμεις ανίκητες οδηγοί

του χρέους

Ελλοχεύουν οι τιμητές

σε μυστικά σταυροδρόμια

σε μυστικά τούνελ

της καρδιάς

Στον κρόταφο πιστόλι

η ντροπή

ξεσκίζει την συνείδησή μας

σαν σεντόνι

Με παράπονο στα μάτια

έρχονται

όσοι τους μιλήσαμε

για ελπίδες



Και εμείς τρέμουμε τα οράματα

που καταθέσαμε

Τρέμουμε τις παλιές

αγάπες

Τρέμουμε τα παλιά συνθήματα

τις παλιές ιδέες

Κρυβόμαστε από τα μάτια

των παιδιών

Πώς να μοιράσουμε

νέες υποσχέσεις;

Μας ρήμαξε της ιστορίας

η στροφή

Και η μοναξιά

έσχατη άρνηση της υποταγής

Έστω, και με τις πληγές σου

να αιμορραγούν,

Προχώρα

Γιάννης Ποταμιάνος