Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
2 σχόλια:
... όμορφη μουσική και στίχοι
που δύσκολα νομίζω θ'αφήσουν αδιάφορη μιά ψυχή...
αλλά και πόσο δύσκολο
τελικά,
να... " διευθύνεις" τον εαυτό σου... !
Ένα από τα μυστικά τοπία της Ποίησης Λειβαδίτη, ο φτωχός, και ο Χριστός, πάντοτε κυριαρχούσαν σε μια κάμαρη, μαζί με μια λάμπα, απρόσμενα αναμμένη για να δείχνει την επιστροφή, την επιβάρυνση της νύχτας, και έναν δρόμο από το υπερπέραν και τον κόσμο του έσωθεν. Εμείς τον βλέπουμε ως φως λαμπρό εκείνος από ταπεινοτητα λάμπα κάμαρης που τρεμοσβήνει πάνω της το σκοτάδι τού κόσμου και ξεδιψάει ο ίδιος και πολλοί άλλοι.
Ο δρόμος του Λειβαδίτη, ουκ από άρτον μόνον ζήσει άνθρωπος, το κυνήγι της νύχτας, από όπου συμβαίνουν τα μεγαλύτερα γεγονότα στον γυμνό άνθρωπο, και η λάμπα να δείχνει έναν άσβεστο δρόμο επιστροφής, αυτό μάς το διαβεβαιώνει ο Τάσος, και έτσι χωρίς τελεία ο συλλογισμός, διότι είναι άφταστος στα μυστικά του τοπία ο Λειβαδίτης.
Δημοσίευση σχολίου