Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2025

Η Φανή, επαγγελματίας ανθρώπινου δυναμικού (δυστυχώς και αυτή στο εξωτερικό).

 Μας εξηγεί με επιστημονική επάρκεια. Τους λόγους που κάποιοι άνθρωποι αποδέχονται τη σαπίλα αν προέρχεται από ισχυρούς. Και ίδια στιγμή φθονούν καθε απλό πολιτη που τολμά να εκφράζεται.

Labels:

3 σχόλια:

Άγνωστος είπε...

Ερμηνεύει το κοδμοθεώρημα των ανόητων, τους τηλεορασάκηδες, αυτούς τους αδρανάκηδες που στήνονται από το καφενείο μέχρι την τηλεόραση και που ψηφίζουν τους ίδιους τους αποτυχημένουε και από όπου και τρώνε και κανένα ψίχουλο, για να τους έχουν σε εξάρτηση οι πολιτικάντιδες. Το θέμα όμως και το μυστήριο, είναι που δεν αναφέρεται στους Έλληνες της Πίστεως. Όπως ο τυφλοπόντικες σαν δεν είδε τον Ήλιο ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να τον ψηλαφίζει από όλες τις διαστάσεις του, έτσι και ο άνθρωπος της Πίστεως αποτελεί άγνωστος εκρηκτικός πυρηνικός μηχανισμός για τους δυτικούς δύτες ψυχολόγους που βουτάνε μόνο στους δικούς τους βυθούς της ανοησίας του ποιμνίου τους. Ο Πιστός είναι ο μόνος ικανός που μπορεί ανατινάζει τα σύμπαντα όταν οι περιστάσεις το καλέσουν. Γι αυτό ο Τσώρτσιλ είπε οι Ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες. Βέβαια πόσοι στις μέρες μας έχουμε αυτό το προζύμι,,, νομίζω πως όλοι το έχουμε, επειδή έχουμε τήν Χάρη τού Χριστού να μας φροντίζει, εμάς τα ασθενή που νικαμε κατά Χάριν τα ισχυρά της γης.

20 Δεκεμβρίου 2025 στις 10:25 μ.μ.
ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

... έτσι είναι ακριβώς όπως τα λές, πιστεύω και εγώ


μα το προζύμι,

θέλει το αλεύρι του και το ζεστό του το νερό
θέλει το ζύμωμά του με τα χέρια

και ύστερα
μέσ' στα ζεστά
ν' αναπαυθεί,
κι εκεί
να " γ ί ν ε ι "

μέσ' στην η σ υ χ ί α ...

να γίνει το μικρό(;)
θαύμα τής ζύμωσης
και γ ι ν ω μ έ ν ο πλέον το ζυμάρι
να φουρνιστεί και να ψηθεί εως ότου

μοσχοβολήσει ο τόπος...



έτσι κάποτε συν Θεώ,
με άφθονο μεράκι κι ενθουσιασμό νεανικό,
βρίσκαμε και τον χρόνο και το κέφι να ζυμώνουμε
και μιά και δυό φορές την εβδομάδα

-και τα παιδιά να ξετρελαίνονται, όσο με τίποτ' άλλο-

και ψήναμε μεσ' στην ωραία μας ξυλόσομπα

που μάς εζέσταινε,
έψηνε το ψωμί μας και το φαγητό,
μάς μάζευε τριγύρω της τα βράδια
και μάς γλύτωνε από τις αηδίες ολες
τής τηλεσαχλαμάρας...

αλλ' όμως βλέπεις,
τα σκουπίδια τής μοντέρνας μας ζωής, είναι τόσο ελκυστικά φτιαγμένα,

τόσο γοητευτικά...

σκέτη μαγεία...
(κυριολεκτικά όμως)

και μάς μαγεύουν σαν την Κίρκη
και... τί γλυκό(;) να ζεί ο άνθρωπος σαν ένα πεπολιτισμένο γουρουνόπουλο
μ' ό λ α του τα... κομφόρ

κι είναι κι ό λ ε ς αυτές οι άφθονες επιστημονικές μας επιστήμες,
που μάς ξυπνούν
από την άγνοιαν, μαθαίνοντάς μας πως ο homo, δεν είναι παρά ένας χιμπατζής+ (πλάς)
που μόνο αν διαφωτιστεί επιστημονικά, τότε, επιστημονικώς πως,
ημπορεί,
ως ευγενές χοιρίδιον πλέον, να τρώγει και να πίνει τον αγλέουραν ανενόχως,
ελεύθερος(;) και να... επακουμβεί(...) κατά τα γούστα του αφθόνως, κατά συρροήν, καθ έξιν, καθ' υπερβολήν, κάθε στιγμήν και ώραν
γιατί... είπαμε μεν να θαυμάζουμε τούς αρχαίους μας, αλλά το "μέτρον" τους, ήταν καλό για 'κείνην την παλιάν την εποχήν,
τώρα επάλιωσεν δα, και ο άνθρωψ επροώδευσεν
κι ηλευτερώθη -λευτεριακώ τώ τρόπω- κι είναι το γούστον κι η επιθυμία μέτρον και γούστον και καπέλλον μας...
ως εννοείτε φίλοι μου καλοί

κι άντε τώρα, να βγούμε από την γλυκιά παγίδα,
να ξαναγίνουμ' άνθρωποι
(απίθικοι, άχοιροι και ασκώληκες)

έτσι όπως φθαρήκαμε και όπως καταντήσαμε τα πάντα γύρω μας
και περιμένουμε μιά... φάστ φουντ σωτηρία,

μέσ' από την φθορά...

να μάς γυρίσει πίσω, στο λατρεμένο μας το χτές
που μάς οδηγησε ως εδώ

κι αμετανόητους...

και τρίβοντας τα χέρια της η ευγενής μας εξουσια
είναι πανέτοιμη
μ' έναν καινούργιο σωφεράτζα στο τιμόνι

να μάς τσουλήσει ως πέρα

κι από απογοήτευση
σ' απογοήτευση, κι από
"σωτήρα" σε "σωτήρα"

και ένα ρημαδιό πιά...

να κολυμπάμε μέσα στην
απογοήτευση, κι απελπισια+ (πλάς)



ωσάν τους νικημένους κι εξαθλιωμένους τραγικούς

επαναστάτες τής... ξεπέτας

που έχοντας προδώση ο είς τον άλλον,
πετάχτηκαν στην άκρη, στον τόπο τών ομοίων τους (μιά κάποια ανακύκλωσις λες ή... κι ένας Άδης ίσως ημιζωντανών και μισοπεθαμένων)

ελεύθεροι(...)
να βυθίστουν στην θλίψη, την απελπισία και τον μαρασμο, ενώ το άπαιχτο το... σύστεμ...
μακροημέρευε,
πάντοτε νικητής αήτητος,

στο "1984"

τού μπαρμπα κυρ' Όργουελ τού ντελμπεντέρη μάγκα
και καραμπουζουκλή...

21 Δεκεμβρίου 2025 στις 3:48 π.μ.
Νεκτάριος είπε...

"...μέτρον και γούστον και καπέλλον μας..."
"και σκορδοκαίλα μας", συμπλήρωναν κάποτε την φράση στον τόπο μου. Ίσως είχαν την υποψία ότι τα γούστα τα εμμονικά καταλήγουν κάπως καυτερά.

21 Δεκεμβρίου 2025 στις 2:08 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)