Μισανθρωπία ο δαιμονισμός στην πράξη!
"Ευθανασία" η ευγενική λέξη για την δολοφονία και την αυτοκτονία..
Από τον Rai Rojas για την ιστοσελίδα NRL News Today
Σχεδόν 1.800 άνθρωποι έχουν πέσει από την Γέφυρα Golden Gate του Σαν Φρανσίσκο, με σκοπό να αυτοκτονήσουν και σχεδόν όλοι πέθαναν. Οι λίγοι επιζώντες είπαν την ίδια ιστορία, όπως αυτή του Kevin Hines, ο οποίος πήδησε από τη γέφυρα το 2000. Είπε ότι την στιγμή, που ρίχτηκε στο κενό, συνειδητοποίησε ότι ήθελε να ζήσει. Όλοι οι άλλοι επιζώντες επανέλαβαν τα λόγια του: την στιγμή, που τα χέρια τους έφευγαν από το κιγκλίδωμα, συνειδητοποιούσαν ότι ήθελαν να ζήσουν.
Αυτή η αναλαμπή διαύγειας αποδεικνύει πόσο γρήγορα μπορεί να καταρρεύσει η επιθυμία θανάτου και με πόση δύναμη παλεύει η θέληση για ζωή. Η αντιστροφή της επιθυμίας θανάτου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου δείχνει πόσο ευμετάβλητη μπορεί να είναι η απόφαση για αυτοκτονία και η θέληση για επιβίωση έχει την ικανότητα να αναδύεται την ίδια την στιγμή της καταστροφικής πρακτικής.
Αυτή η διαπίστωση έχει σημασία γιατί υπάρχουν νομοθέτες και γιατροί που θεωρούν την απόφαση για υποβοηθούμενη αυτοκτονία ως μια σταθεροποιημένη και ορθολογική επιλογή. Οι επιζώντες της Γέφυρας μας υπενθυμίζουν ότι τα αυτοκτονικά συναισθήματα δεν είναι σταθερά, καθώς καταρρέουν συχνά την ίδια την στιγμή που καθοδηγούν την συμπεριφορά. Όταν η μοιραία πράξη ξεκινήσει, όμως, δεν μπορεί πια να αντιστραφεί και η μετάνοια δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Η ευθανασία και η υποβοηθούμενη αυτοκτονία ως διαδικασίες έχουν μηδενίσει κάθε πιθανότητα αντιστροφής. Οι ασθενείς, μόλις καταπιούν τα θανατηφόρα φάρμακα ή κάνουν ενέσεις ευθανασίας έχουν χάσει την δυνατότητα να αλλάξουν πορεία, ακόμα και αν μετανιώσουν αμέσως, όπως περιγράφουν οι άλτες της γέφυρας.
Η υποσχέσεις της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας είναι ωραιοποιημένες: ένα ποτό, ένας βαθύς ύπνος και ένα ήσυχο τέλος, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η πιο πρόσφατη έκθεση του Όρεγκον καταγράφει ασθενείς που βασανίζονταν μέχρι και 26 ώρες, με κάποιες ιστορικές περιπτώσεις η θανατηφόρος πορεία να διαρκεί έως και 137 οδυνηρές ώρες πριν υποκύψουν στο δηλητήριο. Εννέα άτομα ανέκτησαν τις αισθήσεις τους μετά την κατάποση του συνταγογραφούμενου κοκτέιλ.
Στην Ολλανδία, μία στις πέντε περιπτώσεις υποβοηθούμενης αυτοκτονίας απαιτούν να παρέμβουν οι γιατροί με ενέσεις, επειδή τα από του στόματος φάρμακα αποτυγχάνουν.
Καναδοί γιατροί παραδέχονται ότι χρησιμοποιούν λιδοκαΐνη πριν από την προποφόλη, επειδή το φάρμακο καίει τις φλέβες κατά την είσοδο. Παρόλο που οι οικογένειες σπάνια ακούν αυτές τις λεπτομέρειες, τα δεδομένα λένε την αλήθεια: η διαδικασία είναι απρόβλεπτη και συχνά επώδυνη.
Οι γιατροί γνωρίζουν ότι οι επιπλοκές είναι συχνές και γι' αυτό συνταγογραφούν ισχυρά φάρμακα κατά της ναυτίας για να καλύψουν τον εμετό και την αναγούλα. Ωστόσο, οι επιπλοκές επιμένουν. Οι ασθενείς ένιωσαν να πνίγονται και έπαθαν επιληπτικές κρίσεις ή παρατεταμένη δύσπνοια. Στην Ολλανδία, σχεδόν στο 7% των περιστατικών, στα οποία οι ασθενείς, που έλαβαν φάρμακα ευθανασίας από το στόμα, έκαναν εμετούς, ενώ αποτύγχανε η πρόκληση κώματος σε αυτούς και σχεδόν ένας στους πέντε έπρεπε να υποβληθεί σε επιπλέον ευθανασία με ένεση.
Σε εκείνες τις στιγμές, η θλίψη και η μετάνοια μπορεί να πλημμυρίσουν τον άνθρωπο, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Kevin Hines, αλλά εκείνη την ώρα, αυτοί οι ασθενείς δεν θα μπορέσουν να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους την επιστροφή.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα πρωτόκολλα ευθανασίας συχνά περιλαμβάνουν την χρήση ενός παράγοντα που προκαλεί παράλυση. Μετά την καταστολή, οι γιατροί χορηγούν ένα μυοχαλαρωτικό, όπως το ροκουρόνιο που σταματά την αναπνοή. Το παραλυτικό καλύπτει τα σημάδια της αγωνίας, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκδηλωθεί. Ένας ασθενής μπορεί να αισθάνεται κάψιμο από την προποφόλη ή να έχει τρομακτική αίσθηση ασφυξίας, αλλά δεν μπορεί να το εκφράσει ούτε με το σώμα, ούτε με κινήσεις, ούτε με ομιλία, αφού είναι παράλυτος. Τα μέλη της οικογένειας παρακολουθούν κάτι που μοιάζει με ακινησία, ενώ ο ασθενής μπορεί να υποφέρει με αγωνία χωρίς να μπορεί να εκδηλωθεί.
Η χρήση του μυοχαλαρωτικού (παραλυτικού) παράγοντα εγγυάται ότι κανείς δεν θα μάθει ποτέ τί ένιωσε ο ασθενής εκείνες τις τελευταίες στιγμές. Εξασφαλίζει ότι ο πόνος θα παραμένει κρυμμένος, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι δεν έγινε ποτέ αισθητός.
Ο Καναδάς εκφράζει ξεκάθαρα που οδηγεί το μονοπάτι της ευθανασίας. Το 2016, η κυβέρνηση νομιμοποίησε την ευθανασία για τα άτομα με ανίατες ασθένειες. Μέσα σε λίγα χρόνια, η «επιλεξιμότητα» επεκτάθηκε σε άτομα με χρόνιες παθήσεις, στην συνέχεια σε άτομα με αναπηρίες και σύντομα θα περιλαμβάνει άτομα που παλεύουν με ψυχικές ασθένειες, ακόμη και σε μωρά.
Βετεράνοι πολέμου έχουν αναφέρει ότι τους προσφέρθηκε ο θάνατος, όταν ζήτησαν βοήθεια για διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD). Πολίτες με αναπηρία δήλωσαν ότι πιέστηκαν να εξετάσουν την τραγικά ονομαζόμενη “Medical Aid in Dying” (MAID) (Ιατρική Βοήθεια στον Θάνατο), αυτή την ντροπιαστική «προσφορά» του Καναδά, ενώ αυτό που χρειάζονταν ήταν στέγαση ή υπηρεσίες υποστήριξης.
Οι παραλληλισμοί με τους επιζώντες της Γέφυρας Golden Gate είναι ανατριχιαστικοί: οι άνθρωποι που έχουν δυσκολίες και αντιμετωπίζουν κρίση θέλουν βοήθεια για να ζήσουν, όχι για να πεθάνουν. Η διαφορά είναι ότι οι επιζώντες της γέφυρας είχαν ένα ελάχιστο περιθώριο ελέγχου, ώστε να τοποθετήσουν το σώμα τους με τρόπο που να αποφύγει τον θάνατο, μόλις πηδούσαν. Τα ιατρικά παραλυμένα θύματα της ευθανασίας δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.
Επίσης, το ηθικό κόστος είναι βαρύ. Η ιατρική έχει σκοπό να θεραπεύσει και να προστατεύσει, αλλά όταν οι κλινικοί γιατροί χορηγούν δηλητήριο που καίει τις φλέβες ή συνταγογραφούν χάπια που εγκαταλείπουν τους ασθενείς μέσα στην δύσπνοια, το επάγγελμα χάνει την αξιοπιστία του. Οι παράλυτοι μπορεί να έχουν σώμα ακίνητο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ασθενής μπορεί να πεθαίνει μέσα στον φόβο ή τον πόνο. Οι οικογένειες περιμένουν φροντίδα, όχι εγκατάλειψη.
Οι ασθενείς αξίζουν αξιοπρέπεια, η οποία, όμως, δεν βρίσκεται μέσα στους εμετούς, τις επιληπτικές κρίσεις ή στις ημέρες της αργής, οδυνηρής θανάτωσης, καλυμμένης κάτω από το πέπλο της χημικής παράλυσης.
Οι ιστορίες των επιζώντων που μετάνιωσαν ακριβώς την στιγμή που πήδησαν στην θάλασσα θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε. Αποκαλύπτουν το βάθος της ανθρώπινης αντοχής και την δύναμη της ζωής ακόμη και μέσα στην απελπισία. Τα δεδομένα από τα προγράμματα υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και ευθανασίας αποκαλύπτουν κάτι άλλο, αυτό που ξεκινά ως υπόσχεση ελέους συχνά είναι η πραγματικότητα ενός απίστευτου πόνου και ενός σιωπηλού βασάνου εξαιτίας της παραλυσίας. Αυτές οι αλήθειες μας καλούν να απορρίπτουμε το ψέμα ότι η δολοφονία είναι φροντίδα. Γνήσια συμπόνια σημαίνει να στεκόμαστε δίπλα σε όσους υποφέρουν, να προσφέρουμε θεραπεία, παρουσία και ελπίδα. Η αληθινή αξιοπρέπεια δεν έγκειται στην απόκρυψη της αγωνίας μέσα στην παράλυση, αλλά στην μη εγκατάλειψη όσων αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα άλλο να ελπίζουν και να ζήσουν.
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου