Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Θέλει πολλὴ προσευχὴ σήμερα. Ἡ μόνη λύση ἡ προσευχὴ εἶναι, ἀλλιῶς δὲν γίνεται. Πάντως τὸ Ψαλτήρι πολὺ βοηθάει. Εἶναι κεραυνός γιὰ τὸν διάβολο. Πόση παρηγοριὰ βρίσκω μὲ τὸ Ψαλτήρι! Τὸ χώρισα σὲ τρία μέρη. Κάθε μέρα διαβάζω καί ἕνα μέρος. Σὲ τρεῖς μέρες τὸ τελειώνω καί μετὰ τὸ ἀρχίζω πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή. Διαβάζω τὴν περίπτωση τοῦ Ψαλμοῦ καὶ κάνω καρδιακὴ προσευχὴ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτὴν καὶ γιὰ ὅσους πάσχουν σωματικὰ καὶ ψυχικά. Μετὰ διαβάζω τὸν Ψαλμὸ καὶ στὸ τέλος κάθε Ψαλμοῦ λέω:
«Ὁ Θεός, ἀνάπαυσον τοὺς κοιμηθέντας δούλους σου». Αὐτὴν τὴν μιάμιση ὥρα ποὺ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι τὴν βλέπω σὰν τὴν πιὸ θετικὴ βοήθεια πρὸς τὸν κόσμο.
Τὸν χειμῶνα ποὺ ὑπέφερα πολὺ ἀπὸ τὴν κήλη, ὄρθιος τὸ διάβαζα.
Ἀπὸ τὰ μάτια μου ἔτρεχαν δάκρυα ἀπὸ τοὺς ἀνυπόφορους πόνους.
Μὲ τὸ ἕνα χέρι συμμάζευα τὴν κήλη καὶ μὲ τὸ ἄλλο κρατοῦσα τὸ Ψαλτήρι.
Χτυποῦσα τὸν διάβολο μὲ τὸ πυροβόλο. Τὴν ἡμέρα τὸν χτυποῦσα μὲ τὸ Ψαλτήρι, τὸ βράδυ μὲ τὴν εὐχή. Λύσσαζε ὁ διάβολος. Αὐτὸ τὸ σακάτεμα μὲ τὴν κήλη ἦταν δαιμονικὸ χτύπημα. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς τὸ παραχώρησε, γιὰ νὰ δῇ τί θὰ κάνω.
-Γέροντα, δυσκολεύομαι νὰ διαβάζω ὄρθια τὸ Ψαλτήρι, χωρὶς νὰ στηρίζομαι κάπου.
-Θὰ κάνω καὶ γιὰ σᾶς «ὑποστυλώματα» γιὰ τὸ «ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» τῆς καθεμιᾶς, θὰ κάνω καὶ γιὰ σᾶς ἀκουμπιστήρια.
Ἐπάνω σὲ ἕνα ξύλο καρφώνω ἕνα ὁριζόντιο σανίδι σὲ σχῆμα ταῦ.
Σ’ αὐτὸ ἀκουμπῶ καὶ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι. Ἔχω ἕνα ἀκουμπιστήρι μέσα σ’ τὸ κελὶ καὶ ἕνα ἔξω.
-Γέροντα, μερικὲς φορές, ὅταν εἶμαι κουρασμένη καὶ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι, ἂν καὶ ἀπὸ τὴν κούραση δὲν καταλαβαίνω τίποτε, βιάζω τὸν ἑαυτό μου νὰ σταθῶ ὄρθια καὶ νιώθω ὅτι αὐτὸ μὲ βοηθάει. Μοῦ λέει ὅμως ὁ λογισμός ὅτι αὐτὴ ἡ προσευχὴ δὲν ἔχει ἀξία.
-Μπορεῖ νὰ μὴν καταλαβαίνεις τί διαβάζεις, ἀλλὰ ἔχει ἀξία, γιατί, παρ’ ὅλο ποὺ εἶσαι κουρασμένη, βιάζεις ὅμως τὸν ἑαυτό σου καὶ στέκεσαι μπροστὰ στὸν Χριστό. Νὰ μὴν ξεχνᾶς ὅτι καὶ ὁ κόπος συμπεριλαμβάνεται στὴν προσευχή.
