Ό Γάλλος περιηγητής François Richard, Ἰησουΐτης Μοναχός, στά χρόνια τῆς Οθωμανοκρατίας (Τουρκοκρατίας), γράφει τά ἑξῆς:
«Ἀπορῶ, πῶς μέσα στή φοβερή κατάσταση τῆς Τουρκοκρατίας ἐπιβιώνει ἡ Χριστιανική Πίστη καί πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, γιατί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁ Χριστιανισμός δέν ἔχει ὑποστεῖ χειρότερους διωγμούς ἀπό αὐτούς!! Θεωρῶ ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἀγάπη πού ἔχουν οἱ Ἕλληνες στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Σ ̓ ὅλα τά σπίτια βλέπεις εἰκόνες της. Εἶναι ἡ νοικοκυρά, ἡ φρουρός τοῦ σπιτιοῦ. Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μέ πόση φυσικότητα καί συγκίνηση μιλοῦν στίς οἰκογενειακές τους συζητήσεις γιά τήν Παναγία»...
Tό Γένος (Έθνος) μας εἶναι ἰδιαίτερα δεμένο μέ τήν Παναγία. Καί μόνο ἀπό τίς καθημερινές ἐκφράσεις ἐπίκλησης: «Παναγία μου!» «Παναγιά μου, βόηθα», φαίνεται ὅτι τό ὄνομά της εἶναι γλυκό ἐντρύφημα στή γλώσσα τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Ἴσως δέν ὑπάρχει Ἕλληνας Χριστιανός πού δέν προφέρει τό ὄνομά της παρακλητικά καί ἀγαπητικά τουλάχιστον μία φορά τή μέρα.
Ἡ Παναγιά τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἐξέχουσα θέση στή Βυζαντινή καί Νεοελληνική παράδοση καί ζωή. Παντοῦ παροῦσα. Στά τραγούδια τοῦ λαοῦ, στά τραπέζια, στίς χαρές καί λῦπες, στό γάμο, καί σ ̓ αὐτό τόν θάνατο.
Εἶναι τό ἀποκούμπι κάθε πιστοῦ, ἡ παρηγοριά τοῦ ξενιτεμένου, τοῦ ὀρφανοῦ τό στήριγμα, κάθε πονεμένου, ἀλλά καί εὐτυχισμένου, ἡ ἐλπίδα καί προστασία. Καί πάνω ἀπ ̓ ὅλα εἶναι ἡ Μάνα!!
«Ἄλλοι σέ κράζουν ἔλεος,
ἐλπίδα ὁ θλιμμένος,
ἐλεημοσύνη ὁ φτωχός,
νερό ὁ διψασμένος,
βασίλισσα τῶν οὐρανῶν σέ κράζει ἡ καμπάνα,
μά ἡ καρδιά μου, Δέσποινα,
αὐτή σέ κράζει Μάνα»...!
Τραπέζι ἔχει ὁ Ἕλληνας; Θά φωνάξει ὁπωσδήποτε συνδαιτημόνα καί τήν Παναγιά του μέ τό πρῶτο τραγούδι τῆς τάβλας:
«Σ ̓ αὐτή τήν τάβλα πού εἴμαστε, σέ τοῦτο τό τραπέζι, τόν ἄγγελο φιλεύουμε καί τό Χριστό κερνᾶμε, καί τήν Κυρά τήν Παναγιά τήν διπλοπροσκυνᾶμε, νά μᾶς χαρίσει τά χρυσά κλειδιά τοῦ Παραδείσου»
Γάμο κάνουν οἱ Ἕλληνες; Θά φωνάξουν πρῶτα τήν Παναγιά μέ τό Μονογενῆ της νά εὐχηθοῦν στούς Νεόνυμφους:
«Ἔλα, Κυρά μου Παναγιά μέ τό Μονογενῆ Σου, στ ̓ ἀντρόγυνο πού ἔγινε νά δώσεις τήν Εὐχή Σου».
Ἀποκοίμιζε ἡ μάνα τό παιδί της; Στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγιᾶς θά τό παρέδιδε μέ τό γλυκό καί σιγανό νανούρισμά της:
«Ἔλα Χριστέ καί Παναγιά καί πάρ ̓ το στούς μπαξέδες, καί γέμισε τούς κόρφους του λουλούδια μενεξέδες.
Κοιμᾶται τό παιδάκι μου κανείς μήν τό ξυπνήσει, ὥσπου νά ρθεῖ ἡ Παναγιά νά τό γλυκοφιλήσει»
Ὁ πόνος τῆς ξενιτιᾶς χωρίς τήν παρηγοριά τῆς Παναγιᾶς ἦταν ἀσήκωτος:
«Στά νιάμερα τῆς Παναγιᾶς θ ̓ ἀνάψω μιά λαμπάδα, νά φέρει τό παιδάκι μου αὐτή τήν ἑβδομάδα»
Κάθε πόνο, κάθε δάκρυ ὁ λαός μας τό ̓ κανε τραγούδι, Προσευχή στήν Παναγιά του, γιά νά τό ἁπαλύνει καί νά ἀπαλειφθεῖ:
«Χριστέ καί Παναγία μου, καί Παντοκράτορά μου, πάρετε πίσω τούς καημούς καί φέρτε τή χαρά μου»
Ὄχι μόνο ὁ ἁπλός λαός, ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, καί ὅλοι σχεδόν οἱ Νεοέλληνες λογοτέχνες καί ποιητές μας ὑμνοῦν μέ τή γραφίδα τους τήν Παναγία. Δέν ὑπάρχει σχεδόν κανένας πού νά μήν ἔχει ἔστω μία ἀναφορά, σεβαστική καί ἀγαπητική, στό Πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.
Παντοῦ σέ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδος τή βλέπεις, τήν ἀκοῦς καί τήν ὀσφραίνεσαι. Στή στεριά καί τά νησιά, σέ πόλεις καί χωριά, σέ βουνά καί κάμπους εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες Εκκλησιές, Μοναστήρια καί ταπεινά Ρημοκκλήσια, «παλάτια τῆς ταπεινῆς Βασίλισσας», ὅπως λέει ὁ Φώτης Κόντογλου...!!!
Τήν Παναγιά στόν τόπο μας τήν ἀκοῦς καί τή γνωρίζεις καί μέ τά τόσα ὀνόματα πού τῆς ἔδωσε ἡ Ὀρθοδοξία στήν ἑλληνική γλῶσσα, καί βρίσκονται μέσα στά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας ἤ εἶναι χαραγμένα στά εἰκονίσματά της.
Ὅσο γιά τούς ὕμνους της, εἶναι πραγματικά ἀμέτρητοι σάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καί τούς σύνθεσαν Άγιοι Υμνογράφοι «Θίασος πνευματικός»
Μιά ὁλόκληρη Ἑλλάδα ὑμνεῖ τήν Παναγία καί μέ τά τόσα τοπωνύμια, τούς δρόμους της, τά χωριά της, καί τά νησιά της, καί τά καράβια της ἀκόμα, πού ἔχουν τό ἅγιο ὄνομά της.
Κάθε διαμέρισμα τῆς πατρίδας μας ἔχει τή δική του θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς. Μοσχοβολάει κυριολεκτικά ὁ τόπος μας ἀπ ̓ ἄκρη σ ̓ ἄκρη ἀπό τήν πνευματική εὐωδία της πού ρέει καί αἰσθητά ἀπό τίς Μυροβλύζουσες Εἰκόνες της. Ποιός δέν ἔχει ὀσφρανθεῖ τό Άγιο Μύρο τῆς Παναγίας Μαλεβῆ, πού ρέει ἀπό τό 1960 ἄπαυτα, καί τό Μύρο τῆς Μυροβλύτισσας τῆς Ἄνδρου πού ρέει, ἐπίσης ἄπαυτα, ἀπό τό 1986 καί ἑξῆς.
Ἀλλά ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε καί ἄλλους λόγους πού μᾶς δένουν τόσο μέ τήν Παναγία μας. Ἡ πανίερη μορφή της εἶναι συνυφασμένη καί μέ τήν Εθνική μας ὕπαρξη. Μᾶς παραστέκεται 2.000 χρόνια!!
Ὁ ποιητής μας, Κ. Παλαμᾶς, τήν ὀνομάζει «στρατήγισσα καί προστάτισσα τοῦ Γένους, πού περιφέρεται παντοῦ, καί κρατάει μακριά τῆς Ρωμιοσύνης τόν ἐχθρό»
Ὡς Υπέρμαχος Στρατηγός ὑπερασπίζεται τή βασιλεύουσα Πόλη ἀπό τά στίφη τῶν Ἀβάρων, κι ὁ λαός γιά εὐχαριστήρια τῆς ψάλλει πρώτη φορά τούς Χαιρετισμούς της.
Ἔτσι ἄντεξε τό Βυζάντιο χίλια καί πλέον χρόνια
Στήν ἅλωση τῆς Πόλης ὁ λαός τή θέλει νά κλαίει μαζί του καί νά τήν παρηγορεῖ:
«Μήν κλαῖς Ἀφέντρα καί Κυρά,
πάλι δικά μας θά ̓ ναι»
Αὐτό τό καταπληκτικό δίστιχο τοῦ δημοτικοῦ μας τραγουδιοῦ, δέν ὑπάρχει σέ τραγούδι ἄλλου λαοῦ, καί δείχνει τό πόσο δεμένος εἶναι ὁ λαός μας μέ τή Μάνα Παναγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου