Δὲν πάσχουμε ἀπὸ ἔλλειψη κομποσχοινιῶν...
Ἡ συλλογή μας εἶναι πλουσιότατη...
Ἄλλο φορᾶμε στὸν καρπό,
ἄλλο κρεμᾶμε στὸν καθρέφτη τοῦ αὐτοκινήτου μας
ἄλλο τὸ παίζουμε σὰν κομπολόϊ
καὶ ἄλλα τὰ στολίζομε ὁλοτρίγυρα στὸ σπίτι μας,νὰ διαλαλοῦν τὴ νηπτικὴ ἀρετὴ
καὶ ὑψηλὴ πνευματικότητά μας...
Οὔτε ἀπὸ χρόνο πάσχουμε,ὅσο κι ἄν καμωνόμαστεπὼς συνεχῶς πνιγόμαστε...
Καὶ ἡσυχία ὅποτε θὰ θέλαμε θὰ βρίσκαμε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε...
Ἀπὸ θέληση νὰ Σέ ἀντικρύσουμε κατάματα καὶ ἀπὸ ὄρεξη νὰ Σὲ ἀκούσουμε καὶ νὰ Σοῦ μιλήσουμε πάσχουμε!
2 σχόλια:
,,, και όταν σε αντικρυσαμε Κύριε, συναντήσαμε την φτώχεια μας μέσα μας, είδαμε την γύμνια, την ανημποράδα μας, τα πάντα πού νομίζαμε φως δικό μας, τελικά είναι το σκότος, και κάθεσαι σε ένα παγκάκι έξω από μια κάμαρη, πνιγερο σκοτάδι και αναρωτιέσαι τι θα ήθελες από την ζωή σου.
Και αμέσως μού ήρθαν οι στίχοι τού Λειβαδίτη.
Κυριε
Εαν φτασει η μερα Εκεινη
που θα σταθουμε ολοι αντικρυ
στ' αθωο κοιταγμα Σου
τιποτα δεν θαχω να σου φερω
παρα λιγα ανθακια μυγδαλιας
απο 'κεινη που φυτεψα
καποιον χειμωνα
για 'ναχουν καπου να κουρνιαζουν τα πουλια.
Και αμέσως μετά με πλυμμήρισαν οι πόθοι οι δικοί μου, που ζήλεψαν τον ποιητή Λειβαδίτη.
Κύριε,
και τα σκυλιά,
από τα ψίχουλα των πιπτώντων από τις τράπεζες των εκλεκτών σου,
έζησαν.
Κύριε,
δώσε μου κάτι μεγάλο Δικό σου, δώσε μου την ποίηση να ζήσω, ζητιανεύω σε Κύριε ετούτο το Δώρο, να έχω κάτι πολύ μεγάλο από Εσένα,
να χορτάσω, να ξεδιψάσω.
Ναί, Κύριε,,,
,,, Ναι, Κύριε, δώσε μου Ποίηση για να ζήσω, γιατί ούτε χωρίς εσένα μπορώ ούτε χωρίς την Ποίηση...
Δημοσίευση σχολίου