Εἶναι τώρα 3 – 4 μέρες, πού ὑπέφερα πολλές στενοχώριες καί πίκρες ἀπό πειρασμούς τῶν πατέρων.
Ὁ καιρός χάλασε καί εἶναι ὅλο ταραχή. Στερήθηκα τήν ἐπίσκεψι τοῦ Θεοῦ μου καί πόνεσα ἀφάνταστα.
Ἀλλά ἀπόψε, στήν κατ᾿ ἰδίαν ἀγρυπνία, ὁ Πατέρας μου καί Θεός ἦλθε· μοῦ ἔδειξε πόσο μέ προνοεῖ ἀπό μικρό παιδάκι (Γιαννάκη), ἀπό πόσα μέ γλύτωσε. Ἔνοιωσα ὅλη Του τήν πατρότητα (ὅσον γίνεται) μέ αἴσθησι ψυχῆς· αἰσθάνθηκα παιδάκι κοντά Του! Αὐτή ἡ αἴσθησις μέ ἔφερε ἄφθονα γλυκά δάκρυα καί ἀνακουφίστηκα ψυχικά ἀπό τήν ψυχική κούρασι τῶν πειρασμῶν τοῦ θορυβώδους καιροῦ καί ἀπό τήν στέρησι τῆς Χάριτος.
Μέ αἴσθησι γνώρισα, ἔνοιωσα, πῶς ἐκ του μηδενός ὁ Θεός ἐδημιούργησε τά πάντα. Οἶδα τήν Μεγαλοσύνη Του καί τἄχασα. Τί φοβερό πρᾶγμα εἶναι ὁ Θεός! Καί ἀντίστοιχα, τήν ἄκρα Ταπείνωσι στό πάθος τῆς Σταυρώσεώς Του!
“Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου!”
Θαῦμα τῷ θαύματι ἀκολουθεῖ εἰς τά τοῦ Θεοῦ θαυμάσια.
“Τίς Θεός μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν!”
Τά γλυκά καί ἄφθονα δάκρυα ἐπισφραγίζουν τήν ἐπίσκεψι τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, τοῦ Ὑμνουμένου φανερῶς καί ἀφανῶς ἀπό κάθε τι τό δημιουργημένο.
Δόξα τῇ Μεγαλοσύνῃ Σου, Ἀκατάληπτε Κύριε. Συγχώρησέ με, Πατέρα μου τά ἁμαρτήματά μου.
Ἔλα κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου μου μέ τήν θαυμαστή βοήθειά σου. Μή μέ ἀφήσῃς μόνον μου.
Σ᾿ εὐχαριστῶ.
Πιστεύω στήν Θεία Σου Ἀγάπη.
