Αμήχανον το κάλλος σου, ασύγκριτον το είδος

«Αμήχανον το κάλλος σου, ασύγκριτον το είδος,
Η ωραιότης άφατος, υπέρ λόγον η δόξα Το ήθος, Δέσποτα Χριστέ,
το αγαθόν και πράον Των γηγενών υπέρκειται τας εννοίας απάντων,
Και διά τούτο ο προς σε πόθος και η αγάπη, Πάσαν αγάπη των βροτών υπερνικά και πόθον… Και συγκαλύπτει άπασαν ανθρωπίνην αγάπην,
Και έρωτας των σαρκικών ηδονών αποτρέπει,
Επιθυμίας πάσας δε αποκρούεται τάχος… Φως δε ο έρως ο προς σε, και η αγάπη Σώτερ… Εάσατε τη κέλλη με μόνον εγκεκλεισμένον.

Άφετέ με μετά Θεού του μόνου φιλανθρώπου Απόστητε, μακρύνατε, εάσατέ με μόνον, Αποθανείν ενώπιον Θεού του πλάσαντός με.

Μηδείς την θύρα κρούσειε. μηδείς φωνήν αφήσει
Μηδείς επισκεψάτω με των συγγενών ή φίλων. Μηδείς μου την διάνοιαν ελκύσας αποσπάση Της θεωρίας του καλού, και ωραίου Δεσπότου…»
AΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ Ν. ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Τα ευρισκόμενα, Λόγ. ΙΒ΄ και ΚΑ΄