Ανυπόφορη πια η πνευματική δυσκαμψία ...

Τάδε έφη ο Γέροντας Εφραίμ«Δεν είναι ότι η πολιτεία κλείνει τις εκκλησίες διότι καταφρονεί την πίστη ή την ποδοπατεί. Όχι!»

«Μην κλαις γι’ αυτόν που αδικείται, κλάψε γι’ αυτόν που αδικεί» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

Είναι αλήθεια ότι ο παραπάνω λόγος αυθόρμητα εκπηγάζει από μέσα μας, διαβάζοντας την είδηση που ακολουθεί, τη σχετική με την ομιλία του Γέροντα Εφραίμ, ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους. Είναι μία ομιλία την οποία εκφώνησε ο ηγούμενος Εφραίμ μετά από πρόσφατη αγρυπνία στο Άγιον Όρος. Μάλιστα, η κεντρική ιδέα της ομιλίας του είναι πως η παρούσα "πανδημία", όπως γενικά τα δεινά, αποτελούν παιδαγωγικά μέσα της αγάπης του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους που έχουμε ξεφύγει από τον δρόμο Του και αμαρτάνουμε. Συνεπώς, πρέπει ως επιτίμιο να αποδεχθούμε όλες τις συνέπειες, όπως είναι το κλείσιμο των Εκκλησιών και η απαγόρευση στους πιστούς να συμμετέχουν στα μυστήρια και στις ιερές ακολουθίες.

Πρώτα-πρώτα να σημειώσουμε, πως κανείς δεν αντιλέγει ότι υπερεπερίσσευσεν η αμαρτία στον κόσμο, ότι πάσχουμε και είμαστε ένοχοι απέναντι στον Κύριό μας. Ακόμη βέβαια, ότι πρέπει να δεχτούμε αυτήν την πανδημία, τις θλίψεις και τα βάσανα ως παιδαγωγία του Φιλάνθρωπου Θεού μας. 

Ας μη ξεχνούμε όμως, κάτι πολύ σημαντικό, ότι ο Θεός που παραχωρεί την «αρρώστια» δίνει και τα φάρμακα και τη θεραπεία. Αυτά φυσικά, δεν είναι άλλα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπως το Mυστήριο της εξομολόγησης. Μας ενδυναμώνει δε, με την Αγιαστική δύναμη του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, όπου συμμετέχοντας ο χριστιανός παίρνει δύναμη να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Ας μη λησμονούμε, ότι μεγαλώνει η πίστη του, με συνέπεια να αποκτά τη δυνατότητα επίγνωσης της αμαρτωλότητάς του, την ταπείνωση και τα επακόλουθα. Επιπλέον γίνεται σαφές, πως αυξάνει η αναζήτηση του Θείου Ελέου. Γιατί τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος χωρίς να του δοθεί από τον Σωτήρα Χριστό!

 Και όμως η σημερινή Ιεραρχία σαν κακιά μητριά άφησε πεινασμένα τα τέκνα της και τα έστειλε στον πόλεμο, αδειάζοντάς τους η ίδια την φαρέτρα τους.  

Διαπιστώνουμε δυστυχώς, ότι ο π. Εφραίμ είναι σύμφωνος με αυτό το έγκλημα που επιτελείται και δίνει μάλιστα προτροπές πως υπάρχουν τρόποι να βρούνε το Χριστό οι πιστοί και εκτός της Εκκλησίας και εκτός των Μυστηρίων. Μα, πόση φαυλότητα!  

Άραγε τον εγκατέλειψε η σύνεση; 

Τολμά και δίνει εναλλακτικές λύσεις για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; 

Γνωρίζει ότι, ακόμα και ως βλασφημία στο πρόσωπο του Χριστού μας μπορεί να λογιστεί η απαγόρευση των πιστών να πλησιάσουν στο Ποτήριο της Ζωής; Kαθώς ο Κύριός μας «δι’ ημάς καθ’ ημάς γαρ πάλαι γενόμενος, άπαξ εαυτόν τε προσάξας, ως προσφοράν, Πατρί τω ιδίω αεί σφαγιάζεται, αγιάζων τους μετέχοντας» όπως διαβάζουμε στην ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. 

Μη ξεχνάμε, πως η ακοινωνησία στους πιστούς επιβλήθηκε μετά από ανθρώπινη ενέργεια και μάλιστα της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος!

Μας μπερδεύει ο ηγούμενος σε μεγάλο βαθμό με τα λεγόμενά του, από τη μια ομολογεί και πιστεύει -και συμφωνούμε απόλυτα μαζί του σε αυτό- πως η Παναγία και η Αγία Ζώνη της φύλαξαν τους πιστούς από μεγάλες πανδημίες του παρελθόντος και πως η ελπίδα μας, η δύναμή μας, το φως μας είναι ο Χριστός μας. Στον αντίποδα όμως, συμφωνεί πως οι φοβίες που υπάρχουν στις συναναστροφές μας είναι λογικό να υπάρχουν στην προσπάθειά μας να μείνουμε ελεύθεροι από τη μάστιγα αυτή. Το κυριότερο είναι, πως μας επισημαίνει ότι η πολιτεία με το κλείσιμο των ναών δεν έδειξε να ποδοπατεί την πίστη! 

Πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η ομιλία του, αν έμενε με την καρδιά του και την πίστη του σε αυτές τις αλήθειες, πως τίποτα δηλαδή δεν πρέπει να μας φοβίζει εμάς τους χριστιανούς, γιατί έχουμε Κύριο κραταιό και δυνατό, γιατί έχουμε τη μόνη αληθινή πίστη που σώζει. 

Πόσο θα περιμέναμε και εμείς να ακούσουμε μια ισχυρή φωνή αντίδρασης από το Άγιο Όρος, σε όλα αυτά που η κοσμική εξουσία διατάζει και η Ιεραρχία υποτελώς εκτελεί πάραυτα. 

Πού να την βρεί όμως αυτή τη δύναμη τη μυστική, αυτή την ομολογιακή και μαρτυρική παρρησία που πηγάζει από την αληθινή σχέση με το Θεό, όταν τα τελευταία χρόνια τον βλέπουμε να ενδίδει, να αποδέχεται, να επικροτεί και να συγχαίρει τον Πατριάρχη για την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου. Με αποτέλεσμα φυσικά, να προσυπογράφει όσα αντιδογματικά και αντιεκκλησιαστικά εισήγαγε η Ψευδοσύνοδος. Επιπρόσθετα, σαν να μην έφτανε αυτό, συμμετείχε με τον τρόπο του στην αναγνώριση των αχειροτόνητων σχισματικών της Ουκρανίας και συνέχισε να μολύνετε από αυτούς μέσα από συναντήσεις και συλλείτουργα. Είναι ολοφάνερο, ότι όλα αυτά είναι δεσμά αβάσταχτα και φίμωτρα που φιμώνουν το στόμα και εξαφανίζουν την Αλήθεια. Όμως, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται πού έχει υποπέσει και αντί να πεί έστω και τώρα, σε αυτήν τη στιγμή της πανδημίας, ότι φταίει και αυτός και μετανοημένος να ζητήσει το έλεος του Θεού, αντίθετα, κουνάει το δάχτυλο στις ψυχές, που ζαλισμένες από τον κόσμο και τα πάθη, παραπατούν. 

Μοιάζει ο π. Εφραίμ σαν τους δεσμώτες του Σπηλαίου του Πλάτωνα, όπου φαίνονται να μην συνειδητοποιούν την κατάστασή τους, να είναι πνευματικά αδρανείς και να ζουν ήσυχοι και ήρεμοι στην πλάνη τους.

Στη συνέχεια αναρωτιέται κιόλας, πώς οι άνθρωποι στις μέρες μας ακολουθούν τον διαλογισμό και ανθρωποκεντρισμό και έχουν λειψή πίστη. Μα αφού, μετά λύπης μας καταλαβαίνουμε πως λειψή είναι η πίστη σήμερα, στο μεγαλύτερο μέρος των πνευματικών ταγών της Ορθόδοξης Ελλάδας. 

 Και αν ο διάβολος έχει κάνει μεγάλη επιτυχία στον κόσμο όπως είπε, κάνοντας τους ανθρώπους να ακολουθήσουν έτερες διδασκαλίες, αλλότριες στην πίστη μας, ασύγκριτα μεγαλύτερη επιτυχία, θριαμβευτική μάλιστα, έχει κάνει ο διάβολος μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Αυτό, αποδεικνύεται περίτρανα καθώς οδηγεί στην πλάνη και στην αίρεση πολλούς δήθεν πνευματικούς ανθρώπους, Ηγουμένους, Ιεράρχες και Πατριάρχες. 

Ευχόμαστε ολόψυχα η Παναγιά μας να τον φωτίσει να αναλογιστεί τις ευθύνες του, τις αμαρτωλές παραχωρήσεις στην αίρεση, τις πολλές συνδιαλλαγές και αλληλοπεριχωρήσεις με κοσμικούς και άλλους άρχοντες. Λοιπόν, ευχόμαστε ο λόγος του Οσίου Εφραίμ του Σύρου να του κεντρίσει την καρδιά και να τον συγκλονίσει: «Αλίμονο σε εκείνους που μολύνουν την αγία πίστη με τις αιρέσεις ή δείχνουν ανεκτικότητα στους αιρετικούς»!

πηγή  και η συνέχεια εδώ