ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Αρχικά η επίσημη θέση ήταν ότι η μάσκα αντενδείκνυται. Μετά έγινε απλώς περιττή. Έπειτα χρήσιμη, αλλά προαιρετική. Ακολούθως ανακοινώθηκε ως υποχρεωτική σε όλους τους κλειστούς χώρους. Μετά υποχρεωτική παντού, αλλά προαιρετική στα σχολεία (άσχετο που θα συνωθούνται εκεί μέσα τόσοι άνθρωποι υπό συνθήκες που είναι αδύνατο να διασφαλιστούν - τουλάχιστον με τρόπο που να μην αναιρείται ουσιαστικά το αφήγημα της δήθεν πανδημίας). Μετά μάθαμε ότι θα είναι υποχρεωτική μόνο σε ασανσέρ, λεωφορεία και νοσοκομεία. Αύριο είναι βέβαιο ότι θα μας πουν κάτι άλλο. Κι όλο αυτό το καραγκιοζλίκι είναι απλά ένα απειροελάχιστο μόνο μέρος του συνολικού κλαυσίγελου (από παλινωδίες, ήξεις αφήξεις και καθημερινώς αλληλοαναιρούμενα φληναφήματα) που ζούμε εδώ και δύο μήνες. Και φυσικά συνεχίζουμε να θυμόμαστε και τις άλλες αθλιότητες με τα σωρηδόν πρόστιμα σε μικρομαγαζάκια που έμειναν για λίγο ανοιχτά ή σε ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους (αλλά είχαν λάθος βεβαίωση), με τις μονταζιέρες στις δήθεν φορτωμένες από κόσμο παραλίες, με τους «εχθρούς του λαού» που αποτόλμησαν πασχαλιάτικα να περάσουν έξω από εκκλησία, με τους απαγορευμένους Επιταφίους και τις εικόνες της Παναγιάς που κόντεψαν να…συλληφθούν. Την ώρα που όλα αυτά, πριν καν αλέκτορα φωνήσαι, ακυρώνονταν (και ακυρώνονται) προκλητικά στην πράξη από εξόφθαλμα γκροτέσκ ανθυποκαραγκιοζλίκια με περιφερόμενες τραγουδοκαρότσες, μαζικές πορείες από μέλη συνδικάτων κι από άθαφτους νεκρούς απολιθωματικών κομματικών παρατάξεων ή μαζικές εξόδους διασκέδασης, όπου φυσικά η παρέμβαση των δυνάμεων καταστολής εξαντλείται σε συστάσεις (των δε πολιτικών εκπροσώπων του καθεστώτος σε αστείες λεκτικές αποδοκιμασίες). Ένας ανεκδιήγητος συρφετός ξεπουλημένων παλιάτσων (παντελώς ανίκανων ακόμη και στο να πλασάρουν επικοινωνιακά τις εφιαλτικές εντολές των αφεντικών τους, δίχως να ξεβρακώνονται καθημερινά) συνεχίζει ακάθεκτος εδώ και δύο μήνες να αποτελειώνει μία ήδη κατεστραμμένη και διαλυμένη χώρα. Και να την αποτελειώνει, χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Γιατί υπαρκτό λόγο (και οποιοδήποτε ίχνος λογικής) σε όλη αυτή την γελοιότητα μόνο τα κομματόσκυλα, οι βολεμένοι και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» μπορούν να βρίσκουν πια. Μαζί με ένα απροσδιόριστο αριθμό κανονικών βλακών που έχουν συνηθίσει πλέον, καταπίοντες τόνους αμάσητου σανού, να καγχάζουν ωσεί χάσκακες απέναντι στο προφανές και να κατακεραυνώνουν ως γραφική συνωμοσιολογία το αυτονόητο. Δυστυχώς όμως αυτή η «αρμονική σύμπλευση βλακών και καθαρμάτων» παραμένει πανσθενής και ακατανίκητη, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Ως όρος θα μπορούσε άλλωστε να αποτελεί την επιγραφή ίσως και ολόκληρης της Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας του τόπου μας. Απλώς ας ευχηθούμε να μην επιγράψει και τη μαρμάρινή του ταφόπλακα εν τέλει…

Νεκτάριος Δαπέργολας