Δεν γεννιέται από ανάγκη, ούτε από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι.
Κατεβαίνει από τον Θεό, όπως το φως που δεν ρωτά αν το αξίζουμε.
Η αληθινή αγάπη δεν πληγώνει, γιατί δεν κρατά μαχαίρια στα χέρια της.
Δεν ζητά να δικαιωθεί, δεν απαιτεί να νικήσει,
δεν φωνάζει για να ακουστεί.
Στέκεται σιωπηλή και προσφέρεται.
Αγαπη σημαίνει δίνω τον εαυτό μου χωρίς να μετρώ απώλειες.
Σημαίνει να καθαρίζω πρώτα την καρδιά μου,
γιατί μόνο μια καθαρή ψυχή μπορεί να αγαπήσει χωρίς ιδιοτέλεια.
Όποιος αγαπά έτσι, μοιάζει με τον Θεό.
Και όποιος μοιάζει με τον Θεό,
ακόμη κι αν δεν μιλήσει,
διδάσκει.
Γιατί η αγάπη δεν αποδεικνύεται με λόγια,
αλλά με ζωή.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
Αγαπάει αυτός που δίνει όχι αυτός που λαμβάνει, αγαπάει πολύ πολύ αυτός που αδικιέται, και δεν ζητά τα δίκια του που αδικιέται αλλά πεθαίνει για τα δίκια του αδελφού, που χαροπαλεύει, διότι δεν θα το έλεγε και ο Τάσος, αν δεν πεθαίνει και ο ένας για τον άλλον τότε είμαστε κιόλας νεκροί.
ΑπάντησηΔιαγραφή... σήμερα ειδα ένα φάντασμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήχλωμό... αδύναμο...
ταλαίπωρο και κακομοιριασμένο
μιά σκιά...
και χάρηκα...
όλο χαιρεκακία...
γιατί ο δρόμος πού'χε πάρει
ο... επιτυχημένος... (κι όνειρο κάθε Έλληνα... και όχι μόνο)
τώρα γίνεται η θηλιά...
θηλιά
που σφίγγει επιτυχημένα τον λαιμό
και αύριο... πουθενά, κανένα...
κι ένας-ένας, χώρια και μόνος
να κουβαλά κ ρ υ φ έ ς πληγές
όλα αυτά που ακούμε πια όλο και πιο συχνά
τα... οικονομικά...
(κι' α ν ο ι κ ο ν ό μ η τ α
εντέλει... φουσκωτά παιγνίδια)
και γέμισε ο κόσμος με φαντάσματα, σαν τούς ρινόκερους τού Ιονεσκο
που κάθε μέρα και πληθαίναν...
και χάρηκα ο ταλαίπωρος
ο ανθρωπάκος, γιατί -έλεγα- είχα μείνει απ' έξω από όλην αυτή τη λάσπη -νόμιζα-
και τά 'χα τάχα όλα ετούτα ξεπεράσει
αλλά...
η άθλια χαρά μου είναι απόδειξη,
πως κάπου μέσ' στο ίδιο το καζάνι,
βράζω κι εγώ ο ταλαίπωρος
(σε κάποιαν άκρη... )
άθλιο ανθρωπάκι
που τί κι αν δεν πατά επί πτωμάτων,
αν χαίρεται για τα όρθια πτώματα κάθε πλησίον,
που τριγυρνάν σαν μόνο λές από συνήθεια
και προστίθενται,
να μεγαλώσει
ο άμορφος σωρός
τών κάποτε φευγάτων
κυνηγών ονείρων γιάπικων
... που γίναν εφιαλτης για να τρών τα σκώτια τών ανθρώπων
που άρπαξαν το δόλωμα...
αδράχνωντας την ευκαιρια...
(ο Θεός να μάς λυπηθεί... !)