Η Πατρίς υπέρ άνω, όλων 
Μετά από μεγάλες μάχες - για πολλά χρόνια- με τον Αλή Πασά και με την ακάματη γενναιότητα των Σουλιωτών το ηρωϊκό Σούλι επάρθη από τους Οθωμανούς.
Τότε μερικές γυναίκες, σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές 56 και λίγοι άνδρες, ανέβηκαν στην ψηλότερη κορυφή του Ζαλόγγου, το Στεφάνι. Προτίμησαν από την ατιμία και τη σκλαβιά, τον έντιμο θάνατο μαζί με τα παιδιά τους.
Αφού πρώτα έριξαν τα μικρά παιδιά τους στο βάραθρο κάτω από το Ζάλογγο, οι Σουλιώτισσες σχημάτισαν χορό και καθεμία φθάνοντας στο χείλος του γκρεμού αποχωριζόταν από τις άλλες και έπεφτε στο βάραθρο.
Γυναίκες που έπεσαν από τα βράχια με τα παιδιά τους, ορισμένα από τα οποία θήλαζαν ακόμα.
Ο Γάλλος πρέσβης στην Ελλάδα Φρανσουά Πουκεβίλ, στον 5ο τόμο του «Ταξιδιού στην Ελλάδα» που κυκλοφόρησε το 1821 στο Παρίσι, έγραφε: «Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές, σαν να ήταν πέτρες, έπειτα ψάλλοντας τον επιθανάτιο ύμνο τους και κρατώντας η μια το χέρι της άλλης ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφησαν ορισμένες να συναντήσουν τον θάνατο όπως θα το εύχονταν».
Ο Χριστόφορος Περραιβός γράφει: «Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτη την κινδυνώδη περίστασιν εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις ένα πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν κ’ απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν δια ν’ αποθάνουν πάρεξ να παραδοθούν δια σκλάβαις εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας χείρας τα άκακα και τρυφερά αυτών βρέφη, τα έρριπταν κάτω από τον κρημνόν. Έπειτα, αι μητέρες πιάνονταν μία με την άλλην τα χέρια τους, άρχισαν και εχόρευαν. Χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μία κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν».
Οι Τουρκαλβανοί γυρίζοντας στα Γιάννενα, διηγηθήκανε ότι είδαν αρκετές νεαρές γυναίκες να ρίχνουνε τα παιδιά τους από το βράχο και να πηδάνε κατόπιν. Από κάτω βρεθήκανε και πτώματα τεσσάρων παιδιών».
Τέλος ο Φοριέλ γράφει για τις γυναίκες του Ζαλόγγου ότι «ήσαν, ως επί το πλείστον, μητέρες και μάλιστα νέες με νήπια στην αγκαλιά τους ή με μικρά παιδιά που κρατούσαν από τα χέρια».
Κάθε μια φιλούσε το δικό της για στερνή φορά, το έριχνε ή το έσπρωχνε στον γκρεμό, γυρίζοντας αλλού το βλέμμα της».
Και έπειτα «…αρχίζουν έναν κυκλικόν χορόν, όσον πλησιέστερον εις το άκρον του κρημνού δύνανται, η πρώτη αυτών, η οποία με τον πρώτον γύρον φθάνει πλησίον εις το άκρον, ορμά προς τα εμπρός και κυλιέται από βράχον εις βράχον μέχρι του πυθμένος του φοβερού βαράθρου».
Η μοναδική συγκεκριμένη μαρτυρία για το Χορό του Ζαλόγγου προέρχεται από τον αξιωματικό του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγά, αυτόπτη μάρτυρα του περιστατικού.
Το αφηγήθηκε στον εξισλαμισμένο Γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος την συμπεριέλαβε σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, οι γυναίκες «πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και η αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του. Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους».
Στο βράχο τού Ζαλόγγου στήθηκε το 1960 μνημείο, που παριστάνει σύμπλεγμα γυναικών που χορεύουν, έργο τού γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου.
Οι Σουλιώτισσες μέσα από τη θυσία τους πρόσφεραν μια ανεκτίμητη κληρονομιά στις επόμενες γενεές.
Η αγάπη στην υψηλή έννοια της Πατρίδας είναι μια ιστορική πραγματικότητα για τους Έλληνες και αποτελεί ένα διαχρονικό στοιχείο της Ελληνικής Ιστορίας και του αγώνα του Ελληνικού Έθνους για την Ελευθερία. Η θύμηση της ιστορίας κρατά την μνήμη ζωντανη διότι λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος σε θάνατο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου