Η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει ακόμη δέσει σε λιμάνι, αλλά ήδη βούλιαξε στη θάλασσα της υποκρισίας. Το βιβλίο που υποτίθεται ότι θα ήταν η «αυτοκριτική διαδρομή ενός ηγέτη» κατέληξε αφορμή για να σύρει στα δικαστήρια την εφημερίδα του μέχρι χθες φανατικότερου υπερασπιστή του — του Κώστα Βαξεβάνη. Η ειρωνεία είναι τόσο τρανή, που ούτε ο Όμηρος δεν θα την άντεχε.
Ο εκδοτικός οίκος Gutenberg κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά του Documento, επειδή η εφημερίδα δημοσίευσε αποσπάσματα από το βιβλίο για να τα σχολιάσει. Όχι για να τα «πουλήσει», αλλά για να τα κρίνει — δικαίωμα που προστατεύεται ρητά από το Σύνταγμα και τον νόμο περί ελευθεροτυπίας. Το επιχείρημα ότι τα αποσπάσματα «υποκλάπηκαν» θυμίζει περισσότερο κυβερνητική δικαιολογία για χαμένα αρχεία παρά εκδοτική ευαισθησία. Και το πιο αποκαλυπτικό; Την εντολή για τη νομική επίθεση, σύμφωνα με την ίδια την εφημερίδα, τη διέταξε προσωπικά ο Τσίπρας.
Ο άνθρωπος που κάποτε κατακεραύνωνε τη «διαπλοκή των ΜΜΕ» και μιλούσε για τη «δικτατορία των εκδοτών», σήμερα λειτουργεί σαν οποιοσδήποτε φοβικός πολιτικός που τρέμει τη δημόσια κριτική. Και ποιον μήνυσε; Όχι τον Μητσοτάκη, ούτε τους τραπεζίτες, ούτε τους καναλάρχες που κάποτε έταζε να «τελειώσει». Μήνυσε τον δημοσιογράφο που για χρόνια τον στήριζε με πάθος, μετατρέποντας το Documento σε πολιτικό φυλλάδιο του Μαξίμου.
Η ουσία της υπόθεσης, ωστόσο, είναι αλλού: στα αποσπάσματα που αποκάλυψε ο Βαξεβάνης. Ο Τσίπρας, μέσα στο ίδιο του το βιβλίο, ομολογεί πως συνειδητά δεν προχώρησε σε Προανακριτική Επιτροπή για τη Novartis. Όχι επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία, αλλά επειδή… «φοβόταν μήπως φανεί διχαστικός». Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που έκανε σημαία τη «μάχη κατά της διαφθοράς» παραδέχεται ότι έβαλε την πολιτική σκοπιμότητα πάνω από τη Δικαιοσύνη. Πρόκειται για παραδοχή όχι πολιτικού ρεαλισμού, αλλά θεσμικού αμοραλισμού. Και φυσικά, όταν ένας δημοσιογράφος το επισημαίνει, η απάντηση είναι ασφαλιστικά μέτρα.
Η ίδια αυτή συμπεριφορά αποκαλύπτει το πρόβλημα όλης της μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχής: ο Τσίπρας προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία του σαν παραμύθι. Μόνο που, όπως εύστοχα σημείωσε ο Βαξεβάνης, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με «παραμ-Ιθάκη». Ο πρώην πρωθυπουργός επιδιώκει να σβήσει τα ίχνη των διώξεων, των λαθών, των τακτικισμών και να παρουσιαστεί ως παρεξηγημένος ήρωας που απλώς «δεν ήθελε να διχάσει». Μόνο που, όταν κάποιος υποκαθιστά τη Δικαιοσύνη με τον φόβο της κάλπης, παύει να είναι ηγέτης και γίνεται διαχειριστής συμφερόντων.
Κι αν ο Βαξεβάνης σήμερα δέχεται τα πυρά του παλιού του συμμάχου, δεν είναι επειδή άλλαξε στρατόπεδο. Είναι επειδή, ίσως για πρώτη φορά, είπε το αυτονόητο: ότι η «Ιθάκη» του Τσίπρα δεν είναι προορισμός, αλλά άλλοθι. Και τα ασφαλιστικά μέτρα δεν είναι πράξη προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων — είναι πράξη πολιτικού πανικού.
Από τον αγώνα για τη «διαφάνεια» στον πόλεμο κατά της δημοσιογραφίας, η απόσταση είναι μία υπογραφή. Και ο Αλέξης Τσίπρας μόλις την έβαλε.
Χανιά Παρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου