(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αντιρρητικός λόγος περί της ορθοδόξου πίστεως Αντωνίου* του Ομολογητή αρχιεπισκόπου Δυρραχίου και αργότερα Θεσσαλονίκης προς τον αυτοκράτορα Λέων τον Ε’ τον Αρμένιο
Εσύ όμως, βασιλιά, γιατί δεν τα σέβεσαι αυτά, αλλά τα ατιμάζεις;
οιος υπήρξε σύμβουλός σου γι’ αυτήν εδώ την απρέπεια;
Ποιο φίδι, φθονώντας τη σωτηρία σου, σου στέρησε την απόλαυση του Παραδείσου και τη βασιλεία των Ουρανών; Πράγματι, δε θα έκανε λάθος όποιος αποκαλούσε εκείνο το μισάγιο συνέδριο των κατηγόρων των Χριστιανών τέκνο των Χριστομάχων Ιουδαίων.
Διότι, από πού αλλού πηγάζει η τόσο μεγάλη απανθρωπία τους; Από πού η τόση αυθάδεια; Από πού προέρχεται η ανυπέρβλητη λύσσα και ο άσπονδος πόλεμος κατά του Χριστού και των αγίων Του και έχει συγκεντρωθεί η δαιμονική συμμαχία εκείνης της ανίερης παρατάξεως, αν δεν είναι γέννημα της Χριστομάχου των Ιουδαίων συναγωγής, των οποίων ο λόγος, που έχει τη δύναμη να μολύνει την ακοή, δε γνωρίζω από πού εκλόνισε το ορθό φρόνημά σου;
Διότι προτού περιβληθείς την αυτοκρατορική χλαμύδα, πίστευες στην ορθόδοξη πίστη, ενώ τώρα, αφού κυριεύθηκες απ’ τις δοξασίες τους, επιδιώκεις να υπερνικήσεις με την υπερβολική κακία σου και τους δασκάλους σου, η καρδιά των οποίων απεχθάνεται εξ ολοκλήρου το υπέρ παν άλλο όνομα του Χριστού, του Θεού μας, όπως ο Ησαίας λέει, «αυτός ο λαός με τιμά με τα χείλη του, αλλά η καρδιά του βρίσκεται πολύ μακρυά από εμένα».
Και ενώ δεν είσαι ικανός να απαρνηθείς και με τα χείλη τον Χριστό ανάμεσα στη συνάθροιση των Χριστιανών, αποκαλύφθηκες ότι είσαι μακρυά και από τον πατρικό τους ζήλο, τον ιουδαϊκό δηλαδή, και ότι δεν συμπεριφέρεσαι καθόλου ανεκτικώτερα από τους ειδωλολάτρες προς τα θεία μυστήρια των Χριστιανών, και αποδεικνύεσαι ότι έχυσες αίμα καταπατώντας τους ίδιους τους Χριστιανούς και παραδίδοντας στη φωτιά την μορφή αυτού ο οποίος σε πλαστούργησε και με τα πόδια συνέτριψε την κεφαλή του νοητού δράκοντος, του οποίου είσαι πικρότατο γέννημα, και αναχώνευσε με το θείο πυρ την παραφθαρμένη φύση μας.
Δε σέβεσαι, αφελέστατε και απερίσκεπτε, τον αρχαίο και σεβάσμιο χαρακτήρα της σεπτής εικονογραφίας, αλλά υποστηρίζεις πως αυτή είναι καινούριο εφεύρημα και αντίκειται στους ιερούς θεσμούς της Εκκλησίας;
Δε σέβεσαι τον τερπνό και σεβάσμιο χαρακτήρα της Εκκλησίας, που καθίσταται κραταιός με τον τόπο, το χρόνο και το δόγμα;
Δε σέβεσαι τις άγιες συνόδους, που συγκροτήθηκαν με την παρουσία του Χριστού και για το Χριστό, οι οποίες δέχθηκαν ομόφωνα τις εικόνες και τις παρέδωσαν στους μεταγενεστέρους;
Πώς σου αρέσει να αποκαλείσαι Χριστιανός, ενώ μυκτηρίζεις το Χριστό; Και ποια σχέση έχεις εσύ μ’ αυτό που ειπώθηκε για τους Ιουδαίους;
Δε θα σου αποδοθεί πολύ μεγάλη κατηγορία, αφού επιδεικνύεις εναντίον του Χριστού συμπεριφορά όμοια με τη δική τους και ακόμη περισσότερο, περιφρονώντας το σεβάσμιο χαρακτήρα των εικόνων;
Και ποιος δε θα σε αποκαλούσε ειδωλολάτρη, αφού εμφανίζεις την απάνθρωπη ωμότητα εκείνων εναντίον των Χριστιανών;
Εσύ ξεσήκωσες εκ νέου άσπονδο πόλεμο κατά της Εκκλησίας· εσύ κακοποιείς τους τροφίμους της Εκκλησίας, ώστε να κάνουν όσα προστάσσουν τα σκοτεινά και φλύαρα διατάγματά σου.
Δίκαια καταράστηκε ο θείος Δαβίδ και σένα και τους κάκιστους ομόφρονές σου. Καταβύθισέ τους, Κύριε, και κατατεμάχισε τις γλώσσες τους, που χλεύασαν και εξύβρισαν τον Χριστό τον Θεό μας, καταστρέφοντας και ατιμάζοντας τη σεπτή εικόνα Αυτού και της υπεράμωμης Θεοτόκου που εγέννησε Αυτόν, τον συναίδιο και συνάναρχο Λόγο του Θεού Πατρός με τρόπο ασύλληπτο απ’ τον ανθρώπινο νού, της αληθινής προστασίας μας, και των αγίων αγγέλων και όλων όσοι απ’ αρχής Τον ευαρέστησαν.
Κι ενώ ο Αντώνιος ήθελε να συνεχίσει το λόγο του κι ακόμη περισσότερο, μόλις ο τύραννος αντιλήφθηκε ότι με την αντιπαράθεση των λόγων δεν κατόρθωνε τίποτε απ’ αυτά που ήθελε, και βλέποντας ότι ο άγιος επειγόταν περισσότερο να συλλάβει εκείνον παρά αυτός ο ίδιος να αιχμαλωτίσει τον άγιο, μετέτρεψε αμέσως την άμυνα των λόγων σε έργα· και αφού τον βασάνισε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να υποφέρει το ιερό εκείνο σαρκίο, στο τέλος τον καταδικάζει σε διαρκή εξορία.
Και ο Αντώνιος εξήλθε ένδοξα από το σκάμμα του αγώνος, φέροντας πάνω στο πρόσωπό του τα ένδοξα σημάδια της νίκης· διότι τόσο ανελέητα τον κτύπησαν με ραπίσματα στους κροτάφους, ώστε έκτοτε τα μάτια του έπασχαν διαρκώς, αφού το κεφάλι του μακαρίου ανθρώπου είχε κλονιστεί άσχημα από τα αμέτρητα κτυπήματα.
πηγή:Από το βιβλίο του Κέντρου Αγιολογικών Μελετών της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, ο «Βίος της Οσιομυροβλύτιδος Θεοδώρας της εν Θεσσαλονίκη» τον οποίο έγραψε ο Γρηγόριος Κληρικός. Η εισαγωγή, το κριτικό κείμενο, η μετάφραση και τα σχόλια έγιναν από τον καθηγητή Συμεών Πασχαλίδη και αποτελεί έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου