... και...φάγαμε... το ξύλο τής ζωής μας...για την αθανασία την μικρή... που στέκεται εμπρός από μπαλκόνια... μικρά... μεγάλα... γνέφοντας...(και που συνήθως, βεβαια,δεν είναι παρά μόνο η ιδέα μας...μιά πλάνη, επι πλέον, μοναχά...)
... και...φάγαμε... το ξύλο τής ζωής μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την αθανασία
την μικρή...
που στέκεται εμπρός από μπαλκόνια...
μικρά... μεγάλα...
γνέφοντας...
(και που συνήθως, βεβαια,
δεν είναι παρά μόνο η ιδέα μας...
μιά πλάνη, επι πλέον, μοναχά...)