Για να μπορέσεις να πεις πως
έφτασες στο τέρμα, πως είδες
όσα ήθελες κι έχεις πια χορτάσει,
πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί
και να αναρωτηθείς αν αντέχεις
να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινά.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι κι αλάτι
για να σε γλυκάνει μια σοκολάτα.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις,
γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι
ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γνωρίσεις
τους λάθος ανθρώπους για να
εκτιμήσεις την αξία μιας συντροφιάς
όταν βρεις τους σωστούς.
Πρέπει
να απογοητευτείς από φίλους,
να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα,
να υπομείνεις βαρετές ταινίες
μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα
θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει
να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα
που θα χάσεις και στην αγάπη.
Πρέπει
να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν
βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Πρέπει να πληγωθείς
μα και πρέπει να πληγώσεις.
Πρέπει να αποχωριστείς
τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις
το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις πρέπει
ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει
να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου
πήρε ένα δρόμο που δε διάλεξες εσύ.
Πρέπει
να συνειδητοποιήσεις πως κάποια
όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν
και πως ακόμη
ποτέ δε θα τα καταφέρεις
να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις λόγω
εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως
τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή
δεν είναι πράγματα,
αφού επιθυμήσεις κάτι
που δε μπορείς να το αγοράσεις.
Πρέπει να δεις τον κόσμο σου να
καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να ευχηθείς
να ήσουν για μια στιγμή αλλού,
σε εκείνο το ''Εκεί''
που τόσο σου έχει λείψει.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς
και αντ' αυτού
να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
*Και πρέπει
να ''πεθάνεις'' μερικές φορές πριν
μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
Αγγελική Μαυρομμάτη
*Η φράση ανήκει
στον Τσαρλς Μπουκόφσκι.
... σίγουρα μιά πολύ πονεμένη ψυχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήσὲ μιάν Αμερική, ὅπου μὶα γενιά ὁλόκληρη, βυθιζόταν στὰ βαρειά ναρκωτικά,
ποὺ ἀνθοῦσαν στὸ περιθώριο τῆς λαμπερής ὑπερδύναμης,
καταπίνοντας κι ἕνα σωρό διανοούμενους,
ποὺ βλέποντας τὴν κυριαρχία τοῦ κέρδους σὲ ὅλες μὰ ὅλες τὶς πτυχές τῆς ζωῆς,
σπρώχνονταν στό περιθώριο,
στοὺς σκοτεινούς παραδρόμους ποὺ κινήθηκαν οἱ μπήτνικς... τὸ μπήμποπ... ἡ ϕρή τζαζ...
ὡς... ἐναλλακτικοί... νεκροζώντανοι...
ϕυτοζωώντας μέσα σ'ἕνα λιγότερο ἀπ' τὸ τίποτα ἀπόλυτο κενό
χωρίς νὰ ψάχνουν πιά γιὰ τίποτα, ἐκτός ἀπό τὴν λ ή θ η...
ἔτσι καὶ ὁ ἐν λόγω συγγραϕέας, κάπου ἐκεῖ γύρω
σὲ ἕνα τέτοιο... κλῖμα...
βαλτωμένος
ἀπ'ὅσο ϕαίνεται τουλάχιστον
μέσ' στὰ γραπτά του,
δὲν βρῆκε ἕναν...
"λόγο γιὰ νὰ ζεῖς"...
(ἐκτός πιὰ καὶ ἀν παραμένει κρυϕή καὶ ἄγνωστη
κάποια ϕωτεινή πτυχή τῆς ζωῆς του,
ὢστε νὰ μὴν... χαλάσει
τὴν εἰκόνα τοῦ... "καταραμένου" ποιητή,
ποὺ ἀποϕέρει κέρδος στοὺς ἐκδότες του... )