Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ.

 Μπορεί να είναι εικόνα οδός


Συνταξιδιώτες στα όνειρα μου, συγκάτοικοι στην καθημερινότητα, μουσαφίρηδες στις στιγμές μου,
με κάποιους φίλους από εδώ έχω συναντηθεί και με άλλους πάλι όχι....
Οι καιροί φέρνουν αναποδιές αλλά εμείς αντέχουμε,
γιατί είμαστε εμείς που είχαμε πρότυπο τον πατέρα που πάσχιζε για την οικογένειά του σε δύσκολους μετά τον πόλεμο καιρούς, είμαστε εμείς που δεχόμασταν τον μητρικό χάδι και την αγάπη της μάνας μας και που μεγαλώσαμε όμορφα με την γιαγιά μας τότε που οι ρόλοι της οικογένειας ήταν διακριτοί, ευτυχώς για εμάς, είμαστε εμείς που ματώσαμε τα πόδια μας στις αλάνες και ήπιαμε νερό απ' το λάστιχο τα καλοκαίρια,
γιατί ακόμα γελάμε πειραζόμαστε και στεναχωριόμαστε κι ακόμη δεν έχουμε παραδοθεί στην ασκήμια των καιρών....
Είμαστε εμείς που θαυμάζουμε το γυναικείο φύλο και αγαπάμε ακόμα τις γυναίκες, σαν συντρόφους, σαν φίλες, σαν μανάδες των παιδιών μας, είμαστε εμείς που ακόμα φλερτάρουμε γυναίκες, ευτυχώς!
Είμαστε εμείς που πίνουμε και κανένα ποτηράκι βρε αδελφέ έτσι σαν μεταλαβιά για να ξορκίσουμε το κακό....
Είναι γιατί την ζωή μας μια εκδρομή την βλέπουμε
κι είναι γιατί ακόμα παραμένουμε παιδιά....
Είναι γιατί ακόμα φωνάζουμε ο ένας τον άλλον με το μικρό του όνομα, γιατί εμείς πιστεύουμε ότι την ιστορία την γράφουν οι παρέες....
Κάποτε πίστευα ότι η πιο σημαντική μέρα στην ζωή
είναι αυτή όταν γεννιέσαι,
πολύ αργότερα έμαθα ότι υπάρχει και δεύτερη σημαντική μέρα,
είναι αυτή που ανακαλύπτεις το γιατί γεννήθηκες!
Σας ευχαριστώ όλους για τα όμορφά σας λόγια και σας υπόσχομαι να μένω ξάγρυπνος για να μαζεύω τα όνειρά σας
για να σας τα δώσω πίσω σε κείμενα και σε εικόνες,
γιατί το παρελθόν και το μέλλον μας βρίσκονται πάντα στο παρόν....
Το καραβάκι με τα λαμπιόνια είναι εκεί στην παραλία της πόλης μου και μας περιμένει για μια βόλτα στο αδύνατο με την φωνή του Sinatra να μας ταξιδεύει!
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ηλικία είναι στάση ζωής!
Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα να ανταμώνουν τα ονειρατά μας και θα τα ταξιδεύουμε αντάμα.
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας και καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνετε!
 
 θεία Ευτέρπη

1 σχόλιο:

  1. ... τὸ καραβάκι μας,
    ἤτανε ἀπό τενεκέ, καρφιά,
    δυό τρία ξυλάκια, λίγο σπάγγο...

    φτιαγμένο ἀπʹτὰ μεγαλύτερα ξαδέρφια, ποὺ ἔχοντας μείνει πίσω, στό χωριό,
    ἤξεραν τέχνες καὶ μαστοριλίκια ποὺ ταξιδεύανε στὸν χρόνο από γενιά σὲ γενιά

    κι ἐμεῖς, σχεδόν νήπια ἀκόμη, ἀκολουθούσαμε μὲ καμάρι τὴν συντροφιά, ψελλίζοντας ὅ, τι μπορούσαμε ἀπό τὰ κάλαντα τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Φώτων...

    οὖτε λαμπάκια, οὖτε περιττά στολίσματα
    εἴχε ἀνάγκη ἡ ψυχή μας,
    γιά νὰ γιορτάσει

    καὶ οὖτε κάποιο

    θ έ α μ α...

    μονάχα δρώμενα...

    σ υ μ μ ε τ ο χ ή ...

    ...


    κι ὕστερα... σὰν ὀδοστρωτῆρας,
    μιά... πλατινέ τάχα εὐγενής φραγκογιαννοῦ,
    μιά τέλεια γνώστης τῆς "γαλατικῆς" εὐγένειας καὶ τοῦ σαβουάρ βίβρ

    ἔξυπνα μεταμφιεσμένη κι ὅλο λάμψη στολισμένη...
    μὲ μαλλί ξανθό καὶ ἕναν προβολέα νὰ φωτίζει τὴν ματιά της (ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ σκηνοθέτες τοῦ ʹ40 καὶ τοῦ ʹ50)
    μᾶς ἔμαθε πὼς θὰ γινόμασταν

    τὰ ἄξια γκανκγστερόπουλα, μὲ τὴν κατάλληλη γκριμάτσα στὸ παγωμένο πρόσωπο
    καὶ τὶς κοπέλλες ἔμαθε, τὸ πὼς νὰ ξεμπερδεύουν εὔκολα, μὲ... τὴν τιμή -ξέρεις- ποὺ... καθῶς λεγόταν καὶ... ὅλο καὶ φαινόταν καὶ πιὸ προφανές,
    σκλάβωνε τὰ νεανικά τους ποδαράκια,

    ἀπὸ τὸ νὰ κινοῦνται ἐπιδέξια...

    μὲ μιά φινέτσα... στάρ...

    καὶ ἔτσι ὁ κόσμος ἔμαθε
    σιγά-σιγὰ
    πῶς νὰ γενεῖ
    πρῶτα-πρῶτα... ἕνας σωστός καὶ τίμιος χριστιανοδημοκράτης...
    μὲ μὶα πίστη ντελικάτη, ποὺ νὰ στολίζει τὸ τσεπκι
    τοῦ... "λάμπσγουλ" σακακιοῦ του ὄμορφα,
    κι ἔπειτα... δημοκρατικές δυνάμεις καὶ δυνάμεις τῆς προόδου... τῆς ἀποδόμησης...
    τῆς χειραφέτησης τοῦ σκύλου καὶ τῆς γάτας...

    καὶ... τώρα...

    πίσω...

    κι ἄντε πάλι ὅλα ἀπό τὴν ἀρχή ξανά...

    ἀλλʹ ἀναβαθμισμένα...
    τσιπαρισμένα καὶ κατάλληλα

    γιὰ μία..
    μὲτα-νέα... νέα ἐποχή...

    ποὺ μοιάζει τόσο μὲ τὴν παλαιά
    ἀλλά καὶ δείχνει πιό ἐπικίνδυνα καὶ ὕπουλα

    ἀ ρ χ α ί κ α κ η ...

    ...

    γιὰ ὅλα αυτά λοιπὸν,

    ποὺ ὅλο γυρίζουν στὸ μυαλό μου...

    μὲ τὶ καρδιά νὰ ἀνέβω

    σὲ ἕνα καραβάκι ἀλλιώτικο...

    ποὺ ἤρθε ἀπό μέρη ποὺ ξεχάσαν πὼς νὰ ζοῦν
    καὶ διδαχτήκαμε καὶ μεῖς
    τὸ πὼς...
    γλυκά νὰ ἀποξεχνιώμαστε,

    νανουριζόμενοι ἀπαλᾶ
    στὸ... πῶς νὰ πρέπει πιά

    νὰ κάνουμε, πὼς..."ζοῦμε" ... ;




    ΑπάντησηΔιαγραφή