Ένα μεγάλο ριάλιτι έγινε η ζωή μας και ο μεγάλος αδελφός να καταγράφει τις κινήσεις μας και να παρακολουθεί τις ζωές μας, καθώς μαγειρεύονται συνέχεια πράγματα εναντίον μας, προσπαθώντας να επιβιώσουμε στο νησί Ελλάδα, πεινώντας και υποφέροντας κι είμαστε κι εμείς που αντί να συνασπισθούμε γιατί την ζωή και τις δυσκολίες της μόνο ομαδικά μπορεί να τις αντιμετωπίσεις και όχι ατομικά κοιτώντας ο καθένας μας τα δικά του συμφέροντα και την δική του βλακεία...βλακεία και ανθρωποφαγία μας έχει καταβάλει και δυστυχώς εμβόλια γι΄ αυτά ποτέ δεν θα βρεθούν, έτσι λοιπόν εγώ κάνω αυτό που με κάνει να ξεχνώ καθώς ταξιδεύω στις αναμνήσεις και στην πόλη που αγαπώ!!
Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου αυτή η φωτογραφία με το σπίτι εκεί στα δεξιά, καθώς την κοιτάς εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μάνα μου...
Το σπίτι ήταν της εκκλησίας και όχι δικό τους γιατί αλλιώς θα είμασταν πλούσιοι κι ήταν κάτω στην σκιά της Ροτόντας και δίπλα στην Καμάρα και στην Παναγία την Δεξιά.
Κάθε φορά λοιπόν που με πληγώνουν πράγματα τρέχω με το μυαλό μου στο σπίτι εκείνο της μάνας που με γέννησε
και κάθε φορά που αισθάνομαι ότι με αδικούν, με κλέβουν ή ακόμα και να με χτυπούν εγώ τρέχω σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά της άλλης μάνας μου της Σαλονίκης για να παρηγορηθώ!!..
Με αυτήν την πόλη παθαίνεις ένα αχ!!,καθώς την σεργιανάς,
κάθε ρούγα της και μια ιστορία, κάθε σοκάκι και μυρωδιές θύμησης...
Όλη η πόλη μουσικές από όλα τα όργανα και μαγικές φωνές να σε ταξιδεύουν από την Δύση μέχρι την Ανατολή....
Βλέπω το τραμ να έρχεται και τον Τσιτσάνη με το μπαγλαμαδάκι του να παίζει το πάμε τσάρκα στο Μπαχτσέ-Τσιφλίκι κούκλα μου γλυκιά απ'την Θεσσαλονίκη!
Το τραμ έχει ξεκινήσει από το τροχιοδρομικό του Ντεπό με τις εξοχικές τις βίλες των πλούσιων Σαλονικιών της εποχής,
τα σπίτια να πλημμυρίζουν μουσικές του πιάνου και του βιολιού και σένα να σου 'ρχονται στα αυτιά οι μελωδίες του Αττίκ, του Χατζηνάσιου, του Πλέσσα!!..
Παραδίπλα, η συνοικία Ουζιέλ μια μαγική συνοικία του 19ου αιώνα που όταν την σεργιανάς σε συνοδεύουν οι μουσικές της Πόλης, της Σμύρνης, της Πολίτικης κουζίνας και όλο και ένα δάκρυ θα κυλήσει χωρίς να το καταλάβεις, στο πρόσωπό σου.....
Καραμπουρνάκι και τα παιδικά σου μπάνια και μετά θυμάσαι την Σμαρώ και την Καλαμαριά που σαν θαλάσσια αύρα σου έρχεται στον νου με τους στίχους του Καββαδία και τις μουσικές του Μικρούτσικου....
Άνω Πόλη και Κάστρα και ρομαντζάδα με το φεγγάρι
και όρκοι και υποσχέσεις και έρωτες!
Ό Χατζηδάκης διευθύνει τον άνεμο κι εκείνος τραγουδάει!
Αν με πίστευες λιγάκι θα 'ταν όλα αληθινά....
Στις φυλακές του Γεντί-Κουλέ στο τοίχο να είναι γραμμένο
"εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι" κι είναι σαν να πήρε το μάτι σου κάπου εκεί κοντά τον Παπάζογλου με το κόκκινο μαντήλι στον λαιμό και μετά φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε....
Στα μάρμαρα του Διοικητηρίου, οι φωνές των πιτσιρικάδων που παίζουν μπάλα, κάπου εκεί κοντά είχε αρχίσει και η μεγάλη πυρκαγιά της πόλης το 1917....
Στα κουτούκια με το μπαγλαμαδάκι, Σμυρνέικα τραγούδια να σου θυμίζουν τις χαμένες Πατρίδες....
Βενιζέλου και Σπανδωνή και μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, είναι εδώ που οι ποιητές συναντάνε τους συνθέτες σ' ένα πονεμένο χορό...
Λαδάδικα και είναι εκεί που σ΄αναζητώ στην Σαλονίκη ξημερώματα, εκεί που κάθε κάμαρα κελί, εκεί που κάποια παιδιά γινήκαν άνδρες, εκεί που έσμιγαν έρωτες και κάποιοι τις μοναξιές τους!
Το τραμ πήρε να επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε κι η μουσική έπαιζε μάταια, θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό....
Δεν ξέρω αν θα το βρω το στρατί ξέρω μόνο ότι ευχαριστήθηκα τούτο τα ταξίδι και μου έφυγε η στενοχώρια και το παράπονο που είχα...
Αχ Σαλονίκη μου πόλη μαγική,
μια μάνα πλάι στην άλλη,
στη μια χρωστάω την ζωή
και την ψυχή στην άλλη.....
Καλή Κυριακή γείτονες!... το μετρό της πόλης μπορεί να λειτουργεί επιτέλους αλλά εμείς ακόμα έχουμε το τραμ της θύμησής μας που μας ταξιδεύει στις γειτονιές της πόλης μας!!..
θεία Ευτέρπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου