Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει σαν χθες.
Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα· και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! — την ψεύτρα που έλεγε· «Aύριο.
Έχεις πολύν καιρό.
Κωνσταντίνος Καβαφης
... κοίτα νὰ δεῖς ποὺ...
ΑπάντησηΔιαγραφήτὸ... "άστο γι αὔριο", λοιπὸν...
ἡ ἀναβολή...
μπορεῖ καὶ νἄναι κάποτε
ἡ σωτηρία μας... !
...
τραγικά πὰντως τὰ γεροντάματα στὸν κόσμο μας τὸν ἀποσαθρωμένο...
ποὺ ἡ οἰκογένεια -τὸ κύτταρο -
καὶ τὸ χωριό... ἡ ἐνορία...
ὁ ϕυσικός μας χῶρος δηλαδή,
τῶν ζωντανῶν σχέσεων,
ποὺ κάνουν τὴν ζωή ἀνθρώπινη...
ἔχουν καταληϕθεῖ
κι εἶναι παραδομένα ἄνευ ὄρων
στὴν ἀνεξέλεγκτη διαβρωτική δράση...
στὴν νέα ὕπουλη τουρκιᾶ
στὴν λ ε η λ α σ ί α ,
τοῦ οἰκονομικοῦ κέρδους
τοῦ διάϕορου...
τοῦ μικροσυμϕέροντος...
τοῦ ψευτοδικαιώματος...
τῆς πιάτσας ποὺ ὅρμησε,
καὶ μπῆκε καὶ θρονιάστηκε μέσα στὸ σπιτικό μας...
Τα άθλια γηρατειά, είναι έμορφα και τίμια,
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι Άγια,
δυναμώνουν την ανάσα της ματαιότητας στο ζαρωμένο πετσί μας,
στολίζουν τον επιτάφιο των θρήνων ανάμεσα σε θαμπές και διάφανες μορφές,
φθίνει η παλαιά των ημερών φωνή για τα νιάτα τα αδυσώπητα ,
ζωηρεύει η δόξα μίας αντάμωσης στο περιθώριο τού κόσμου, σύντομα θα ξέρω πού πηγαίνω, ποίος πραγματικά είμαι,
όλες γέφυρες για εκεί που φτιάχνεται μια αιώνια κατοικία και ένα προσκέφαλο που κοιτάει για πάντα την ανατολή, ως καημός ανέραστος για πολλούς του κόσμου τούτου συναντάται ο αναπότρεπτος θάνατος, ακοίμητος, που μετατρέπει την βαθιά ζωή σε απέραντο αιώνιο πεπρωμένο.