ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ.

 

Παρακολουθώ αυτά που γίνονται στην γειτονιά μου, στην πόλη μου, στην πατρίδα μου, στον κόσμο όλον, παρακολουθώ και πέφτω από τα σύννεφα γιατί μάλλον μου άρεσε από μικρό παιδί να περπατώ στα σύννεφα, να ζωγραφίζω σύννεφα, να γράφω για τα σύννεφα ίσως γιατί εκεί στα σύννεφα τα πράγματα είναι όμορφα, εκεί έχει χρώματα, έχει μουσικές, έχει ηρεμία, έχει ουσία!!

Εγώ λοιπόν ο συννεφόπληκτος, ο φαντασιόπληκτος και ενίοτε καθυστερημένος αντί να σπάσω την τηλεόραση η και το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν μου φταίει σε τίποτα άρχισα να γράφω...

Μεγάλωσα η τουλάχιστον έτσι λέει η ημερομηνία γέννησής μου,

μεγάλωσα κι αυτό φαίνεται ότι δεν αντέχω τις ανοησίες γύρω μου που βλέπω και ακούω η τους ανόητους και τοξικούς ανθρώπους που όλο και πιο πολλοί γίνονται....

Μεγάλωσα η τουλάχιστον έτσι μου λένε οι άλλοι αλλά που εγώ και η θεία Ευτέρπη η έχουμε διαφορετική γνώμη η απλά δεν το καταλαβαίνουμε τι θα πει μεγάλωσα αν αισθάνεσαι μέσα σου μικρό παιδάκι...

Όταν φουρκίζομαι λοιπόν, όταν με τραβούν απ' το μανίκι οι δαίμονες μου όταν στην ζωή μου πράγματα με εκνευρίζουν κατεβαίνω στην παραλία της πόλης μου για να κοινωνήσω ηρεμία με το αεράκι το αλμυρό της θάλασσας και τις όμορφες θύμησες της πόλης που λατρεύω....

Έτσι και χθες βγήκα να περπατήσω και να ανασάνω ομορφιές, ο καιρός χαρά Θεού κι ένας ήλιος αρχηγός που στην παγωμάρα που κυριαρχεί στην πόλη και στην χώρα είναι αυτός που προσφέρει απλόχερα και χωρίς τίμημα την ζεστασιά του!

Περπατούσα και έβλεπα τα καραβάκια να παίρνουν βόλτα τα όνειρα μας κι λευκοί γλάροι να φιλούν τα κύματα της θάλασσας.

Κάποτε έφθασα σ' ένα παγκάκι και κάθισα να ξαποστάσω και να θυμηθώ τα χαράγματα που κάναμε εκεί πάνω του και τους παιδικούς μου έρωτες!

Ξαφνικά ήρθε δίπλα μου και κάθισε ένας πιτσιρικάς έξη-επτά χρόνων ντυμένος παράξενα με ρούχα του 60 και κρατώντας ένα βιβλίο που στο εξώφυλλό του έγραφε: ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Με κοίταξε και τον κοίταξα κι ήταν σαν να τον έχω κάπου ξαναδεί, καλημέρα μου είπε, καλημέρα του αντιγύρισα κι εγώ,

είσαι ευχαριστημένος από την ζωή σου? τον άκουσα να μου λέει, έγινες ότι ήθελες να γίνεις και πραγματοποίησες τα παιδικά σου όνειρα?

Κοίτα τώρα τι με ρωτάει ο πιτσιρικάς σκέφτηκα και συνέχισα να κοιτάζω την θάλασσα και τους γλάρους.

Άρχισα να μιλάω και να του λέω τα περασμένα μου γινάτια, τα παιγνίδια στις αλάνες, την ζωή με τους γονείς μου στο φτωχικό μας σπιτικό, το δημοτικό μου σχολείο και τους αγαπημένους μου δασκάλους, τις κοπάνες στο γυμνάσιο και τα μαθηματικά και την χημεία που μισούσα κι όλο έμενα μετεξεταστέος και στεναχωρούσα τους γονείς μου που όλο και αναρωτιόταν τι στην ευχή θα γίνω σαν θα μεγαλώσω, το χτυποκάρδι των εφηβικών μου ερώτων, τα βιβλία που διάβασα και τις υπέροχες μουσικές που με συντρόφευαν χρόνια πολλά ,τις διαμαρτυρίες των νεανικών μου χρόνων για ότι μας καταπίεζε, τις δουλειές που έκανα τα καλοκαίρια στις διακοπές του σχολείου και τα ταξίδια στην Χαλκιδική με οτοστόπ και με αντίσκηνο....

Σταμάτησα για λίγο και τον κοίταξα που ήταν κρεμασμένος απ' τα χείλια μου και έτσι συνέχισα,

του είπα για την πρώτη μέρα στην δουλειά μου όπως και την τελευταία όταν βρήκα στην σύνταξη, του είπα για των χαρά της γέννησης των δύο παιδιών και των εγγονών μου και την απώλεια των γονιών μου, του είπα ότι ήμουν τυχερός που ασχολήθηκα με το μπάσκετ που μου έδωσε ομαδικότητα και ισορροπία.

Δηλαδή με ρώτησε ο πιτσιρικάς είσαι ευχαριστημένος από την ζωή σου η κάτι άλλο ήθελες από αυτήν που δεν το πέτυχες.....

Άκου μικρέ είμαι τελικά πολύ ευχαριστημένος γιατί η μικρή αυτή ζωή με έμαθε ότι μου προσφέρει να το καλοδέχομαι, με έμαθε να είμαι ευτυχισμένος με τα μικρά γιατί αυτά φέρνουν την ευτυχία και με έμαθε την διαχείριση των δυσάρεστων.

Είμαι ευτυχισμένος που μπορώ και απολαμβάνω τις εικόνες τις μυρωδιές και τις μουσικές της πόλης μου και που μπορώ να κουβεντιάζω μ' έναν πιτσιρικά όπως εσύ και να χαίρομαι γι' αυτό....

Γύρισα και τον κοίταξα και είχε μια υπέροχη λάμψη στο πρόσωπό του κι ένα πλατύ χαμόγελο....

Το βλέμμα μου πλανεύτηκε πάλι από τα φιλιά των γλάρων με την θάλασσα!

Δηλαδή τα καταφέραμε, είπε ο πιτσιρικάς,

γύρισα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω μα δεν τον είδα δίπλα μου, εξαφανίσθηκε όπως είχε εμφανιστεί μόνο που είχε ξεχάσει στο παγκάκι το βιβλίο του, το πήρα στα χέρια μου και ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό μου, μεγαλώνω φαίνεται και δακρύζω εύκολα, ναι τα καταφέραμε ψιθύρισα....

Καλημέρα γείτονες και σας εύχομαι να συναντιέστε πιο συχνά και να μιλάτε με τον δικό σας πιτσιρικά, να τον προσέχετε σαν τα μάτια σας και ποτέ να μην του πείτε ψέματα.

 θεία Ευτέρπη