Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Ήταν που το 1969 έφηβος, παιδί του γυμνασίου σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα αλλά και για τους ανήσυχους νέους, σε μια εποχή που άλλαζαν τα πάντα στις τέχνες, στην μουσική, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην μαγική εποχή των μπουάτ και του νέου κύματος ήσουν εκεί πίσω από το πιάνο σου να μας χαρίσεις μελωδίες σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και άλλων πολλών και μας έμαθες να ονειρευόμαστε και να ερωτευόμαστε αγκαλιά με το φεγγάρι, να πίνουμε το φεγγάρι και να το βάζουμε στα μαλλιά εκείνου του κοριτσιού που ερωτευτήκαμε τα καλοκαίρια!

Μεγαλώνοντας σε κάποια ταβερνούλα κρατώντας από το χέρι την αγαπημένη μας της είπαμε "όλα δικά σου μάτια μου κι ο ΄πόνος σου δικός μου" της τραγουδήσαμε την "πρώτη μας νύχτα" το "ποια νύχτα σε έκλεψε"....χορέψαμε το "βρέχει φωτιά στην στράτα μου" το "τι σού ΄κανα και πίνεις" σε κοίταξα που τραγουδούσες όταν με κοιτούσες "του αγοριού απέναντι"....

Ήταν βράδια που προχωρούσα παρέα με το άγαλμα στον Δρόμο σου και ήταν φορές που αυτό με σκούπιζε τα μάτια όταν χωρίζαμε....

Είμαστε η ευλογημένη γενιά της αλάνας, των άξιων δασκάλων, της οικογένειας με τις αξίες, της παρέας, του φλέρτ, των όμορφων κοριτσιών με την φυσική τους ομορφιά γιατί το φεγγάρι και οι ακρογιαλιές δεν φτιασιδώνονται, είμαστε ευλογημένη γενιά που οι άνδρες ήταν μπεσαλήδες και οι γυναίκες σικάτες, οι πατεράδες μας εργατικοί που προστάτευαν τις οικογένειές τους και οι μάνες μας πάντα εκεί κοντά μας βάλσαμο στις παιδικές ψυχούλες μας!

Είμαστε ευλογημένη γενιά που είχαμε όλους εσάς τους μουσικούς, τους στιχουργούς, τους ποιητές, τους τραγουδιστές, του σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς....

Μίμη Πλέσσα σε ευχαριστούμε που συντρόφεψες την νιότη μας και τα όνειρά μας, καλό δρόμο να έχεις!

θεία Ευτέρπη