Το πρωί άκουγα σε κάποιον θρησκευτικό ραδιοφωνικό σταθμό την Θεία Λειτουργία.Ο ιερουργός διάβαζε εις επήκοον πάντων τις ευχές πομπωδώς με στόμφο και μεγαλοπρέπεια [άλλη συζήτηση η εις επήκοον του λαου ανάγνωση των ευχών της Θείας Λειτουργίας].
Λίγο πριν τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων,εκεί όπου ιερέας διαβάζει το ''εύχαριστήσας,ευλογήσας,άγιάσας,κλάσας,έδωκε τοίς αγίοις αυτου μαθηταις...''' παρέλειψε την λέξη κλάσας.Για όνομα του Θεού...
Πολιτικοκορεκτίλα και στη Θεία Λειτουργία;;
Σε λίγο θα λένε την αρτοκλασία Άρτος Show
α το περίμενα αυτό...εδώ και πολλά χρόνια στα μέρη του πατέρα μου(ανατολική Κρήτη) η αρτοκλασία λέγεται "αρτοπλασία" για λόγους σεμνότητος...όσο κι αν τους εξηγώ ότι χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι δεν ήταν άσεμνοι λέγοντάς την κανονικά αρτοκλασία επιμένουν στη "σεμνότητά" τους και με αγριοκοιτάζουν που τη λέω αρτοκλασία. Δυστυχώς έχουμε μακρύ δρόμο για την εκ νέου κατήχηση του ποιμνίου οπότε η κορρεκτίλα και ο οικουμενισμός προελαύνουν αμαχητί
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί για τον καλλίφωνο αοιδό Αββά τού live radio τής μητρόπολης, το κλάσας να θεωρείται κλάσιμο για πολλούς ακατήχητους, μη επιγνώσει τού θέματος ακούγοντας το live, και θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Οπότε το παραλείπει, για να μην ταράζει τα νερά των λογισμών των ακουόντων και τους αποσπάει από αμφιβολίες και ταραχή του νού, το οποίο είναι και σύμφωνο και με τις μεταπατερικές διδαχές. Το κυριότερο είναι πού λίγο το λίγο χαλάει και την έξωθεν βιτρίνα του λειτουργού.
ΑπάντησηΔιαγραφή... και τα... "νικας τοίς ευσεβέσι" άφθονα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τα ..."πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν"...
κυρίαρχα...
να φανερώνουν πολλά
(προσπαθωντας να κρύψουν κάπως, τα... απρεπή μα συνήθη αλίμονο...)
εξ όνυχος γαρ τον λέοντα...
δεν ήταν θέμα κορεκτίλας,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αν και ακούγεται σαν ανέκδοτο,
συνέβη σε ψάλτη, τον οποίον επλησίασε,
έχοντας ψάλλει κάποια στιγμή και το "δούλοι Κύριον..."
κάποια κυρία λέγοντας:
"μα τι ωραία που ψέλνετε,
αυτό ειδικά που είπατε για το....
΄δηλητήριον΄, ήταν υπέροχο!" !!
Και το δικό μου σχόλιο για να γελάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣα νεοκωρος κάποιο απόγευμα έρχεται μια γιαγιουλα από τα παλιά.
Κουρασμένο βλέμμα, περπάτημα αλλά μια όψη που σε ανεπαυε...
Έλα λεβέντη μου επειδή δεν γνωρίζω γράμματα να μου γράψεις τα ονόματα για την προσκομιδή.
Λέγε γιαγιά...
Γράψε πρώτα υπέρ υγείας των κεκοιμημένων...
Κάγκελο εγώ αλλά δεν είπα τίποτα.
.
Αφού τελείωσε λέω...για τους ζωντανούς γιαγιά;;;
Ναι ναι γράψε και υπέρ αναπαύσεως των ζωντανών...
Έφυγε η γιαγιά και έμεινα να θαυμάζω την απλότητα της.
Άραγε το Κλαδάς...το βασιλευσι...πάσαν νόσο και πάσα μαλακίαν πόσο θα σκανδαλίζουν αυτή την αγράμματη ψυχούλα;;;
Κατατοπιστικὸς γιὰ τὸ θέμα ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ στὸ βιβλίο "Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστί":
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ Λειτουργία, ὡς τὸ κορυφαῖον μέσον ἀναφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεόν, εἶναι φυσικὸν νὰ ἔχη ὡς ἐκφραστικὸν ὄργανον τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν τελειοτέραν γλῶσσαν. Ἡ χρῆσις τοῦ τελειοτέρου ὑπάρχοντος γλωσσικοῦ ὀργάνου εἰς τὰς λατρευτικὰς συνάξεις βοηθεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ διατηροῦν τὴν αἴσθησιν τοῦ Τελείου καὶ συμβάλλει εἰς τὴν πληρεστέραν δυνατὴν κοινωνίαν μετ' Αὐτοῦ.
Ἡ ἐπὶ τοσοῦτον χρόνον χρησιμοποιηθεῖσα καὶ καθαγιασθεῖσα γλῶσσα τῆς Θείας Λειτουργίας, ἥτις δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ καὶ ὡς κατηγόρημα τῆς ὀρθοδόξου λατρείας, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντικατασταθῇ ἄνευ οὐσιώδους βλάβης (Διαφωτιστικὴ ἴσως ἐνταῦθα δύναται νὰ θεωρηθῇ καὶ ἡ πεῖρα ἐκ τῆς ἀλλαγῆς τῆς λειτουργικῆς γλώσσης ἐν τῇ Ἀγγλικανικῇ ἐκκλησία. Οὕτως, ἡ εἰσαγωγὴ ἁπλουστέρας λειτουργικῆς γλώσσης εἰς τὴν λατρείαν τῆς ἐν λόγῳ ἐκκλησίας ἤμβλυνε τὴν λατρευτικὴν διάθεσιν τῶν πιστῶν καὶ ἐζημίωσε τὰς λατρευτικὰς συνάξεις) αὐτῆς ταύτης τῆς λατρείας.
Διὰ τοὺς λόγους τούτους εἴμεθα κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ χρῆσις τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης ἐν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀκολουθίαις οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως αὐτῆς ὑπὸ τῆς γλώσσης της καθ' ἡμέραν ζωῆς, πρᾶγμα ὅπερ ἀναποφεύκτως θὰ καταβιβάση τὸ πνευματικὸν ἐπίπεδον καὶ θὰ προξενήση οὕτως ἀνυπολόγιστον ζημίαν. Εἶναι ἀτοποι οἱ ἰσχυρισμοὶ περὶ τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου διὰ πολλοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσης, μάλιστα δὲ δι' ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καὶ πεπαιδευμένους εἰσέτι. Δι' αὐτοὺς ἡ ἐκμάθησις ἐντελῶς μικροῦ ἀριθμοῦ λέξεων, αἵτινες δὲν εἶναι ἐν χρήσει εἰς τὴν καθ' ἡμέραν ζωήν, εἶναι ὑπόθεσις ὀλίγων ὡρῶν. Πάντες ἀνεξαιρέτως καταβάλλουν τεραστίας προσπαθείας διὰ τὴν ἀφομοίωσιν πολυπλόκων ὁρολογιῶν διαφόρων τομέων τῆς ἐπιστημονικῆς ἢ τῆς τεχνικῆς γνώσεως, τῆς πολιτικῆς, τῆς νομικῆς καὶ τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν γλώσσης φιλοσοοικὴς ἢ ποιητικῆς καὶ τὰ παρόμοια. Διὰ τί λοιπὸν ἀναγκάζομεν τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀπολέση γλῶσσαν ἀπαραίτητον διὰ τὴν ἔκφρασιν ὑψίστων μορφῶν τῆς θεολογίας καὶ τῶν πνευματικῶν βιωμάτων;
Πάντες, ὅσοι εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν κοινωνοὶ τῆς αἰωνοβίου παραδόσεως τοῦ Πνεύματος, εὐκόλως θὰ ἀνεύρουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐξοικειωθοῦν μετὰ τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ἱερᾶς λειτουργικῆς γλώσσης, ἥτις κατὰ τρόπον ὑπέροχον προσιδιάζει εἰς τὰ μεγάλα μυστήρια τῆς λατρείας, Ὀλίγαι ἰδιαιτερότητες τῆς γλώσσης αὐτῆς μειώνουν τὸν κόπον τῆς πρὸς καιρὸν ἀποταγῆς ἐκ τῶν ἐμπαθῶν συνηθειῶν: «Πᾶσαν νῦν βιοτικῆς ἀποθώμεθα μέριμναν».
ΑπάντησηΔιαγραφήἜαν κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας ἐχρησιμοποιοῦμεν γλῶσσαν της καθ' ἡμέραν ἡμῶν ζωῆς, τότε θὰ ἐγέννα αὕτη ἐν τῇ ψυχῇ καὶ τῷ νοῖ τῶν παρευρισκομένων ἀντιδράσεις κατωτέρου ἐπιπέδου, ἐπιπέδου τῆς φυσικῆς ἡμῶν ὑπάρξεως (Ἐπί του προκειμένου σημειοῦμεν ὅτι οἱ Σλαῦοι, οἵτινες κατὰ Πρόνοιαν Θεοῦ παρέλαβον καὶ χρησιμοποιοῦν ἐπὶ αἰῶνας εὐλογημένην γλῶσσαν διὰ τὴν λατρείαν, τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὰς προσευχάς, οὐδέποτε μετεχειρίσθησαν αὐτὴν διὰ τὰς κατωτέρας βιοτικὰς ἀνάγκας, οὐδὲ εἰσέτι διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν Φιλολογίαν.). Ὁ ἀνθρώπινος λόγος εἶναι εἰκῶν τοῦ Προαιωνίου Λόγου τοῦ Πατρός. «Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν ... Αὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, Αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψάλμ. λβ' 6, 9). Καὶ ὁ ἡμέτερος λόγος κατέχει δημιουργικὴν δύναμιν. «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μένει εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἠσ. μ' 8) καὶ ὁ λόγος ἡμῶν φθάνει τὴν αἰωνιότητα, τὰν ἐλέχθη ἐν ταῖς ὁδοὺς τοῦ θελήματος Αὐτοῦ. Διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῶν Ὀνομάτων τοῦ Θεοῦ τελοῦνται τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου εἰς Σῶμα καὶ Αἷμα Κυρίου.
Οἱ λόγοι τῆς Λειτουργίας καὶ ἐν γένει τῶν προσευχῶν, δὲν εἶναι μόνον ἀνθρώπινοι, ἀλλὰ καὶ Ἄνωθεν δεδομένοι. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα ἀναφέρεται εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ Θείου Εἶναι ὀφείλει αὕτη νὰ ἐκφράζη τὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ Πνεύματος καὶ τὰς ἐξ αὐτῆς γεννωμένας νοερᾶς θεωρίας. Διὰ τῆς «ἀκοῆς ρήματος Θεοῦ» (Ρώμ. ἰ' 17) ἐμπνέεται ὁ ἄνθρωπος εἰς πίστιν ἥτις «ἐνίκησε τὸν κόσμον» (Α΄ Ἰωάν, ε΄ 4, πρβλ. Α΄ Θέσσ. β΄ 13).