Ένας ανθός ανθίζει στην Σμύρνη

 Το ψάχνω κάθε Σεπτέμβρη...Όταν το βρω δεν θα ξέρω τι να το κάνω. Φαντάζομαι πως θα μυρίσω πάνω του την αρχαία αλμύρα της απέραντης ακτής των σφαγιασθέντων, ή του μεγάλου έρωτα και της ζωής την μοσχοβολιά, ή ακόμη και μιας παλιάς δαντέλας το παράπονο, επειδή δεν πρόλαβε να στολίσει νυφικό κρεβάτι....

Ένα λουλούδι είναι αυτό που ψάχνω. Για την ακρίβεια αναζητώ το τελευταίο λουλούδι της Σμύρνης, εκείνου του Σεπτέμβρη της καταστροφής, το λουλούδι που είδε τον αίμα, που ευωδίασε δυνατά " ώρα καλή" στους Έλληνες και που προηγουμένως είχε ζήσει μαζί τους στα γλέντια, στους επιταφίους, στα δοξαστικά, στα θριαμβευτικά "Χριστός Ανέστη". 

Δεν ξέρω τί λογής είναι αλλά είμαι σίγουρη πως πρόκειται για κάποιο άνθος που αν δεν έκαιγαν οι Αγαρηνοί την πόλη και την καρδιά μας, αυτό θα κατέληγε στην μητρόπολη, στην Άγια Φωτεινή να σεμνύνεται δίπλα την σταυρό του Χριστού, ανήμερα της Υψώσεώς του....Με τα βασιλικά που δεν πρόφτασαν να στολίσουν σταυρό. Τον είχαν ήδη φορτωθεί οι πρόσφυγες, μαζί με την ορφάνια, την παραμονή της μεγάλης γιορτής...

Όμως κάτι μου λέει πως αυτό το άνθος υπάρχει: Σε μνήμη, σε εικόνα, σε βιβλίο, σε παλιές δέλτους, σε λόγια δεμένα σε μεταξένιο μαντήλι, σε γοερές κραυγές που κρεμάστηκαν στα μισογκρεμισμένα μπαλκόνια, σε παρελθόντα γέλια που γαντζώθηκαν στα αγέρωχα σπίτια που έχτισαν οι νοικοκυραίοι, οι Έλληνες δηλαδή, ή τέλος πάντων ίσως και στην αμάζευτη σοδειά της σταφίδας που έμεινε απλωμένη στα λιακωτά και μετά έγινε σκόνη και στη συνέχεια η καινούργια γη, η γη της επαγγελίας και της αναμονής που θα δεχθεί, όταν επιτρέψει ο Κύριος, όσους δεν θα έχουν ξεχάσει...

Και μόνο κάθε Σεπτέμβρη, σε μια νύχτα φαντάζομαι για να μην προκαλέσει τους προδότες και το αφανίσουν -ως είδος και ως γένος-,  αφήνεται να μοσχομυρίσει σε σοκάκι παράλληλο της προκυμαίας και του χαμού ή σε αρχοντικό που μόνασε ελληνικό στην τουρκική κόλαση ή μήπως σε μιαν εξοχή, σε μια πούντα ή σε ένα Κοκάρ γιαλί που αναθυμιέται τα βήματα των λευκοντυμένων κοριτσιών;

Kι' εγώ δεν κοιμάμαι τις νύχτες πριν την γιορτή του Σταυρού....Λέω μήπως απόψε. Μήπως αύριο....Ούτε και τούτη την χρονιά. 

Δεν πειράζει μικρό μου ανθάκι....Ας μην σε είδα. Ένιωσα την ευωδιά σου. Πάλιν και πολλάκις. Όσων ετών είμαι, δηλαδή. Και γι' αυτό αντέχω.

Δεν πειράζει. Κρύψου και μοσχοβόλησε στους Σεπτέμβρηδες μέχρι να ξανάρθουν οι Έλληνες. Για να βρουν να τους περιμένει στην πατρίδα ένα καλωσόρισμα, μια ελπίδα, μια αγάπη, μια προσευχή, μια δοξολογία.

  ΕΛΕΝΑ