Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024

Ανάμεσα σε δύο παγκόσμιους πολέμους


του Marcello Veneziani

 

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι . Βρισκόμαστε στα πρόθυρα δύο παγκοσμίων πολέμων, ενός στα ανατολικά και ενός στο νότο. Ένα με τον ασιατικό κόσμο, τις απολυταρχίες και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. το άλλο με τον αραβικό κόσμο, το Ισλάμ και τις θεοκρατίες. Και στα δύο η Δύση δεν εμπλέκεται άμεσα, αφορούν τη Ρωσία, την Ουκρανία, το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους, τον Λίβανο και στο βάθος το Ιράν. αλλά στην πραγματικότητα η Δύση εμπλέκεται και στα δύο, διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ, επίσης λόγω του ταυτόχρονου των δύο συγκρούσεων.
Δεν πρόκειται για περιφερειακές συγκρούσεις αλλά για αλληλοεξαρτώμενες, που έχουν άμεσες συνέπειες στη γενική εικόνα, δεν μπορούν να απομονωθούν από το πλαίσιο. Και οι δύο αμφισβητούν τη Δύση.
Η χειρότερη ατυχία που μπορεί να συμβεί είναι να βρουν οι δύο συγκρούσεις σημείο ένωσης, δηλαδή να μπει μια συμφωνία, μια κόλλα μεταξύ Ρωσίας, Ιράν, ισλαμικού κόσμου και στο βάθος η ευλογία της Κίνας. Η διεύρυνση της σύγκρουσης και η συγχώνευση των δύο πολέμων θα είχαν ως κόλλα τον κοινό αντίπαλο, τη Δύση. Οι πολύ αυστηρές δηλώσεις του Ερντογάν για το Ισραήλ, τη Δύση και τον ρόλο του στην Ουκρανία έχουν υπονομεύσει τη βεβαιότητα ότι η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Εν ολίγοις, ο αέρας της αντιδυτικής διαφωνίας εξαπλώνεται πέρα ​​από τις ασιατικές δυνάμεις στον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του πλησιέστερου σε εμάς.
Το κύριο άγνωστο είναι τι θα συμβεί στις προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γνωρίζουμε ότι οι προοπτικές για ειρήνη είναι κατατεθειμένες περισσότερο στο τρελό άλογο Ντόναλντ Τραμπ παρά στις ανθρωπιστικές ανησυχίες της Δημοκρατικής Καμάλα Χάρις. Αν και με το Ισλάμ και με το Ιράν ειδικότερα, ο Τραμπ δεν φαίνεται να δείχνει επιείκεια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ακούμε ομιλίες που δεν έχουν ακουστεί ποτέ πριν: απειλές για ατομικές βόμβες, χερσαίες επιθέσεις, εισβολές σε εδάφη, εξάλειψη του εχθρού (όχι να τον νικήσουμε αλλά να τον διαγράψουμε).
Η πρώτη παρατήρηση που έρχεται αυθόρμητα είναι η απουσία μιας ανώτατης αρχής, μιας παγκόσμιας δύναμης, που μπορεί να παρέμβει, να διαιτητεύσει και να σταματήσει τους διεκδικητές. Δεν υπάρχει εξουσία super partes ούτε ένα extra partes θέμα που αναγνωρίζεται από τα μέρη στο πεδίο. Δηλαδή, δεν υπάρχει ούτε μια αυτοκρατορική υπερδύναμη που να έχει την ικανότητα να ρυθμίζει και να τερματίζει τις συγκρούσεις. ούτε μια εξουσία εκτός των μερών, αλλά σεβαστή και άκουστη από τους διεκδικητές. και δεν υπάρχει καν ένας παγκόσμιος οργανισμός που να έχει την ικανότητα να σταματήσει τις συγκρούσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, άλλες μεγάλες δυνάμεις ή τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν αυτή τη δύναμη. Ούτε οι θρησκευτικές αρχές, ξεκινώντας από τον Πάπα, σε μια διπλή σύγκρουση που εμπλέκει τους τρεις μονοθεϊσμούς σε θρησκευτικό επίπεδο και που ακόμη και μέσα στον Χριστιανισμό αναγνωρίζει περαιτέρω ρήγματα μέσα στην ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η δεύτερη παρατήρηση εμπνέεται από μια ευρέως διαδεδομένη σκέψη που μεταμφιέζεται ως τρέχουσα κοινή λογική, αλλά κινδυνεύει να μας οδηγήσει χωρίς να το καταλάβουμε στις δύο συγκρούσεις.
Όταν ακούμε ότι είμαστε Δυτικοί και επομένως δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε από αυτές τις διαμάχες, νοιαζόμαστε για την ελευθερία και τα δικαιώματα. Μπορούμε να επικρίνουμε τη Δύση όσο θέλουμε, αλλά μόνο εδώ υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία, καθώς και ευημερία, ειρήνη και δικαιώματα, θέλω να σας δω υπό ένα ισλαμικό, ρωσικό ή κινεζικό καθεστώς. Ωστόσο, από μια υπόθεση κοινής λογικής, αποδείξεων που συνορεύουν με το προφανές, καταλήγουμε σε ένα ανησυχητικό συμπέρασμα. Επομένως, θα πρέπει να αποδεχτούμε την ιδέα ότι η Δύση πρέπει να επιβεβαιώσει την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα δικαιώματα κάνοντας πόλεμο σε όσους τα αρνούνται. Δηλαδή, θα πρέπει να εμπλακούμε στη σύγκρουση στην Ουκρανία και να υποστηρίξουμε το Ισραήλ στον ολοκληρωτικό του πόλεμο ενάντια στις γειτονικές χώρες, χθες την Παλαιστίνη, σήμερα τον Λίβανο, αύριο το Ιράν. Είναι ένα συμπέρασμα που η Δύση δεν έβγαλε ποτέ στα ογδόντα χρόνια που μας χωρίζουν από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ούτε καν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: δεν κάναμε πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ που εισέβαλε σε ανυπεράσπιστες υποταγμένες χώρες, ενάντια στον Μάο στήν Κίνα, στην οποία σφαγίασε δεκάδες εκατομμύρια και καταπίεσε τους ανθρώπους, Θιβετιανούς και Κινέζους. Ούτε στο Ισλάμ και στους θρησκευτικούς του πολέμους.
Και τώρα, αντ' αυτού, στον απόηχο της Ουκρανίας και του Ισραήλ, πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο στον κόσμο; Τώρα που η Δύση είναι μειονότητα στον κόσμο και δεν έχει πλέον συντριπτική στρατιωτική, τεχνολογική και οικονομική υπεροχή έναντι του πλανήτη, πρέπει να πολεμήσουμε τις απολυταρχίες, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τις θεοκρατίες και τις ισλαμικές χώρες;
Τελικά, αυτό που φαινόταν σαν κάλεσμα προς την κοινή λογική από εμάς τους καλούς Δυτικούς είναι στην πραγματικότητα ένα επικίνδυνο, ιδεολογικό και υπέρτατο κάλεσμα στα όπλα.
Αντιμέτωποι με το βουνό των θανάτων, τις καταστροφές και την απόγνωση των ανθρώπων, πιστεύουμε ακόμα ότι είναι καλύτερο να υποστηρίξουμε την πορεία των όπλων στην Ουκρανία και τις επιθέσεις του Ισραήλ στις γύρω χώρες; Σκεφτόμαστε ακόμα το εξεγερτικό παράδοξο ότι πρέπει να κάνουμε πόλεμο στο όνομα της ειρήνης; Πιστεύουμε ότι είναι ρεαλιστικά πιθανό ότι η Δύση, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν να επιβάλουν την Παγκόσμια Τάξη στα πέντε έκτα του πλανήτη που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον ορίζοντά της;
Με την πρόσθετη προσβολή ότι αυτοί οι πολεμοχαρείς υπερασπιστές της Δύσης στη συνέχεια τρελαίνονται στό ίδιο τους τό σπίτι μπροστά στις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, τον ξεριζωμό δυτικών λαών και πόλεων, την απώλεια όλων όσων αφορούν τον πολιτισμό, την ιστορία και την ταυτότητά μας.
Τι μιλάμε λοιπόν; Θέλουμε πόλεμο για να υπερασπιστούμε μια Δύση που έχει αδειάσει;
Προτιμώ τον ρεαλισμό της ειρήνης από τον ιδεαλισμό του πολέμου. Δεν το αντιλαμβάνεστε αλλά γίνεστε φασίστες, ακριβώς με την έννοια που τον ορίζετε.

                                                                                                

marcelloveneziani-

2 σχόλια:

  1. ... δυστυχώς παρα τα όποια θετικά του

    καταλήγει σε μιά ανάλυση,
    που θέλει να βλέπει τα κελύφη τών πραγμάτων και όχι την ουσία

    και ως ένας -μάλλον-
    "μπον κατολίκ"
    εξωραΐζει την Δύση,
    βλέποντας το χάλι μόνο τών άλλων

    και καταπίνοντας τα όσα
    α φ ύ σ ι κ α
    έχουν συσσωρευτεί πάνω από το πλήθος από κ ο ι ν ω ν ι κ έ ς αδικίες και κ ο ι ν ω ν ι κ ο ύ ς αποκλεισμούς

    και αρπάζεται από τα τάχα
    α τ ο μ ι κ ά δικαιώματα, που έχουν απο καιρό καταλήξει
    ένα όπλο
    στα χερια τών ελίτ
    -για διχασμό και σύγχυση τού πόπολου-

    τέλος, μας μιλά γιά... ειρήνη

    όταν οι κοινωνίες μας ζούν έναν εσωτερικό

    γενικό πόλεμο

    ώστε το σκοτάδι,
    να κυριαρχήσει παντού
    (χωρίς μιά ντουφεκιά)

    και να αποδεχτούμε μία κανονικότητα,

    καλή για τυφλοποντικες

    ειδάλλως

    να μάς κάψουν σέ ενα πυρηνικό ολοκαύτωμα

    πατώντας τον κάλο τών Ρώσσων με επιμονή και αυξανόμενη ένταση μέχρι που ... με την πλάτη στον τοίχο

    θα αναγκαστουν απελπισμένοι να "το" πατήσουν...

    δίνοντάς τους την χαρά να καταγγέλουν τα... αήθη αυταρχικά καθεστώτα

    (οι απόγονοι τών φαρισαίων... )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χειρότερος παγκοσμίως, Παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι αυτός που φοβόμαστε μην σκάσει από πάνω ή από κάτω, και μετράμε τις προφητείες και αναλύουμε μέχρι βαθέως τις συμπεριφορές τών δαιμονισμένων ηγετών που έχουν γίνει μαριονέτες πειθήνιες τού διαβόλου, και τις ανθρώπινες ζωές τις έχουν για αναλώσιμους.
    Ο χειρότερος είναι αυτός ο κρυφός πόλεμος, ο μουλοχτός, αυτός που τα μαύρα βάφει άσπρα και τα μαύρα τα ασπρίζει άσπρα, όσο αντέχεται από τη φύση του κατεστημένου, ή και τα γυαλίζει ακόμη, με δικαιωματιστικά περιτυλίγματα και μοντέρνους φιόγκους, τού τύπου πρόοδος τεχνολογία και μοντέρνα ζωή που πάει μπροστά και όχι ο σκοταδισμός του συντηριτισμού.
    Αυτά τα μοντέρνα πού τα έχουν περιπλέξει με την μπόχα καί την σαπίλα, κάτι σαν το σχόλιο τού αδελφού για Χάρι Ποτερ κλπ, δείχνουν πως έχουμε μπερδέψει την δεξιά από την αριστερή οδό, και αυτά τα θολώματα που μας βομβαρδίζουν συνεχώς, θολώνουν όλο το περιβάλλον της σύγχρονης κοινωνίας και γίνονται μέρα την μέρα χειρότερα προσκόμματα για την σωτηρία.
    Αυτά είναι ο μεγαλύτερος πυρηνικός πόλεμος που συμβαίνει διότι δεν πλήττει σώματα, αλλά λίγο το λίγο, διαγράφει ψυχές από το βιβλίο της ζωής.
    Και αν θα σκάσουν τα συμβατικά πυρηνικά μανιτάρια, είτε από πάνω είτε από κάτω ή και ταυτόχρονα συγχορδία, θα σκάσουν για να ανακόψει την ορμή για το σφράγισμα των Χριστιανών που έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας, με τους αρχηγάτορες Εκκλησιαστικούς που μας κρέμασαν στο πετραχείλι τους για να μπούμε όλοι μαζί για την κόλαση, μην ξεφύγει κανένας.


    ΑπάντησηΔιαγραφή