Οι γονείς της είχαν μεταναστεύσει στην Γερμανία για μια καλύτερη τύχη και άφησαν το κοριτσάκι τους στον παππού και στην γιαγιά, στο χωριό.
Ήμασταν περίπου ίδια ηλικία και θυμάμαι όταν ερχόταν στο σπίτι μας κρατούσε την ποδιά της γιαγιάς απ' το πλάι με το χεράκι της.
Μερικές φορές τύχαινε να ξεσπάσει μπόρα με αστραπές και βροντές και τότε η Ελενίτσα κρύβονταν πίσω απ'στην ποδιά της γιαγιάς της, πιστεύοντας ότι έτσι προστατεύεται.....
Ήξερε και πολλά παραμύθια η γιαγιά της,με Βασιλόπουλα,με μάγισσες κι απ' όσο θυμάμαι όλα είχαν καλό τέλος και τελείωναν με την παρακάτω φράση :"και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!".
Αυτή η τυχαία φωτογραφία από το διαδίκτυο μου την θύμισε.....τώρα η Ελενίτσα θα είναι γιαγιά Ελένη και θα λέει κι αυτή με την σειρά της παραμύθια στα εγγονάκια της.....
Πάντα παρήγορο το παραμύθι που φτιάχνουν οι θρύλοι και οι περιπέτειες των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν εμείς οι γεμάτοι πάθη ποθούμε ένα happy end στις ζωές των θρύλων, πόσο μάλλον ο Πανάγαθος Θεός πού μας αγάπησε πολύ και μας φτιάχνει ένα αιώνιο τέλος στην ανέσπερη χαρά τού παραδείσου.
Ζωή σαν παραμύθι ζωή μέσα στον παράδεισο πουθενά αλλού.
... μὲ βαρύ ὁπλισμο ἡ γιαγιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήτριακοσάρι κομποσχοίνι...
ἄντε καὶ στὰ δικά μας...
(ὄχι γιὰ ψευτομαγκιές κι ἐπείδειξη
γιὰ πόλεμο... !)