Μακάριος εκείνος που πετάει με σπασμένα φτερά, τρισμακάριος εκείνος που γονατίζει τον εαυτόν του βαθιά, κάτω από όλους τους άλλους.
Στις καταιγίδες, το γονάτισμα και τα σπασμένα τα φτερά είναι κι αυτά για να δούμε λίγο φως... μια πορεία προς τη χαρά...
... και να κουρνιάζαμε κάπου ψηλά στ' απάτηταμε όλη αυτή την θαλπωρή τής μιάς φωτοχυσίας μέσα μας, να μάς κρατά έξω το ψύχος τών χιονισμένων άμωμων κορφάδων και τα ριπίσματα τού παγερού αέρα να μήν μπορούν να διώξουνε την άνωθεν την μέσα θέρμη...να δούμε όλην την ασημαντότητα που μάς τυλίγει κι αφού με μέθοδο στραγγίξει κάθε μας ανάσαθα μάς τοποθετήσει σε μιάν άκρη παστωμένους με αλάτι μπόλικο και ματαιωμένες προσδοκίεςνα γίνουμε οι μούμιες... οι εφιάλτες πού τρομοκρατούν και βασανίζουν την επόμενη ανυποψίαστη φουρνιά...πληρώνοντας, ίσως, το τίμημα για μιά μας κάποια... σκόρπια αμαρτίαπου κάπου καταχωνιασμένη την αφήσαμε τροφή στο σκώρο..."σής και βρώσις"...
Μακάριος εκείνος που πετάει με σπασμένα φτερά, τρισμακάριος εκείνος που γονατίζει τον εαυτόν του βαθιά, κάτω από όλους τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις καταιγίδες, το γονάτισμα και τα σπασμένα τα φτερά είναι κι αυτά για να δούμε λίγο φως... μια πορεία προς τη χαρά...
Διαγραφή... και να κουρνιάζαμε κάπου ψηλά στ' απάτητα
ΑπάντησηΔιαγραφήμε όλη αυτή την θαλπωρή τής μιάς φωτοχυσίας μέσα μας,
να μάς κρατά έξω το ψύχος
τών χιονισμένων άμωμων κορφάδων
και τα ριπίσματα τού παγερού αέρα
να μήν μπορούν να διώξουνε την άνωθεν
την μέσα θέρμη...
να δούμε όλην την ασημαντότητα που μάς τυλίγει
κι αφού με μέθοδο στραγγίξει κάθε μας ανάσα
θα μάς τοποθετήσει σε μιάν άκρη παστωμένους
με αλάτι μπόλικο και ματαιωμένες προσδοκίες
να γίνουμε οι μούμιες...
οι εφιάλτες πού τρομοκρατούν και βασανίζουν την επόμενη ανυποψίαστη φουρνιά...
πληρώνοντας, ίσως, το τίμημα
για μιά μας κάποια... σκόρπια αμαρτία
που κάπου καταχωνιασμένη την αφήσαμε
τροφή στο σκώρο...
"σής και βρώσις"...