ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΕΩΣ

Μέρα που δεν ξυπνάς «με ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες» όπως γράφει ο αγαπημένος ποιητής, αλλά με διάθεση να ξεφυλλίσεις την Ιστορία του Μιχαήλ Δούκα και να διαβάσεις όσα (ξανα) γίνανε στην Αγία Σοφία το μαύρο πρωί κάποιου Μαΐου. Αντιγράφω:

«Αυτός δε κελεύσας ένα των αυτού μιαρών ιερέων, ανέβη ο κληθείς επ’ άμβωνος και εδιελάλησε την μιαράν αυτού προσευχήν. Ο δε υιός της ανομίας, ο πρόδρομος του αντιχρίστου, αναβάς επί της αγίας τραπέζης, εποίησε την προσευχήν. Βαβαί της συμφοράς, φευ του φρικώδους τέρατος• οίμοι, τι γεγόναμεν; Αι, αι, τι είδαμεν; Τούρκος εν τω αγίω θυσιαστηρίω, εν ω λείψανα αποστόλων και μαρτύρων ίδρυνται, και επάνω αυτού ασεβής. Φρίξον, ήλιε. Και πού ο αμνός του Θεού και πού ο υιός και λόγος του πατρός, ο θυόμενος επάνω και εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος; Όντως εις κίβδηλον ελογίσθημεν. Η λατρεία ημών εις ουδέν ελογίσθη τοις έθνεσιν. Διά τας αμαρτίας ημών ο επ’ ονόματι της του Θεού λόγου Σοφίας ανοικοδομηθείς ναός και τέμενος της Αγίας Τριάδος, ονομαζόμενος και Μεγάλη Εκκλησία και Νέα Σιών, σήμερον βωμός βαρβάρων και οίκος του Μωάμεθ επεκλήθη και γέγονεν».