Στο δυτικό Κόσοβο, στη σκιά των Καταραμένων Ορέων (ναι, έτσι λέγονται) με κορυφές που ξεπερνούν τα 2.500μ., έχεις φτάσει σε ένα κράτος που η χώρα σου δεν αναγνωρίζει.
Για να μπεις στη μονή πρέπει να περάσεις από τους Ιταλούς κυανόκρανους της K-FOR, οι οποίοι θα παρακρατήσουν το διαβατήριο σου στο φυλάκιο τους, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης σου.
Περνάς τον περίβολο και μένεις ενεός.
Η Ντέτσανι είναι ένα θαύμα. Ένα σχεδόν ρωμανικό μνημείο που δεν μοιάζει με τίποτα από ότι έχεις δει.
Ένα μοναστήρι που ίδρυσε ένας Σέρβος βασιλιάς, ο Στέφανος Ντετσάνσκι, ο οποίος έγινε άγιος.
Τον Ντετσάνσκι τύφλωσε ο πατέρας τους, ένας άλλος Σέρβος βασιλιάς που έγινε επίσης άγιος, ο Στέφανος Μιλούτιν. Ένας άγιος που παντρεύτηκε σε 4ο γάμο στη Θεσσαλονίκη τη Σιμωνίδα, την κόρη του βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου το έτος 1299.
Η Σιμωνίδα ήταν δεν ήταν έξι χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μιλούτιν.
Μέσα στην Ντέτσανι σε πιάνει ίλιγγος.
Ίλιγγος από την πυκνότητα του εικονογραφικού προγράμματος του 14ου αιώνα.
Ότι και αν έχεις διαβάσει δεν έχει σχεδόν καμιά αξία. Το μνημείο σου παίρνει το μυαλό.
Μαζί σου είναι ένας Σέρβος ευγενικός μοναχός, ας πούμε ο πατέρας Χ.
Ο πατέρας Χ. σε κερνάει καφέ, τυροπιτάκια και ρακί σε ένα ωραίο αρχονταρίκι, μια ανοιχτή στοά.
Πιάνει βροχή.
Θέλεις να τον ρωτήσεις τόσα πολλά, αλλά φοβάσαι, δεν θέλεις να τον φέρεις σε δύσκολη θέση.
Στην τρίτη ρακί αποφασίζεις να του κάνεις μια ερώτηση.
-Νιώθεις ασφαλής;
Σου δείχνει το χαμηλό ντουβάρι που αποτελεί τον περίβολο της μονής και σου λέει ήρεμα πως το 2018, αυτό το ντουβαράκι δέχθηκε επίθεση με αντιαρματικές ρουκέτες RPG.
-Δεν φοβάμαι, απαντά.
-Σε πιστεύω, του λέω.
Πριν φύγω ξαναμπαίνω μέσα.
Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τον πεσσό.
Ο Χριστός κρατάει στο δεξί του χέρι ένα αμφίστομο ξίφος, ενώ με τα ακροδάκτυλα του αριστερού ελέγχει τη λεπίδα του, για να δει αν είναι κοφτερή.
Αυτή είναι μια μοναδική παράσταση, ένα εικονογραφικό unicum.
Μοναδική είναι και η Ντέτσανι.
Πού αλλού θα μπορούσες να τη δεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου