ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΥ 'ΝΑΙ Η ΖΩΉ.

Στην τηλεόραση βρέχει ασταμάτητα βλακεία και στο fb συναγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον ποιος θα γράψει την μεγαλύτερη ανοησία για τις εκλογές, για τα Ελληνοτουρκικά, για τα ριάλιτι, για τα πρωινάδικα και για το κακό μας τον καιρό....

ΟΙ εκλογές τελείωσαν και πανηγύρισαν όλα τα σκουπίδια υποψήφιοι δηλ. ένας γλίτσας ο Εθνικός μας γλύφτης, μια τηλεαστέρας μελετηρή αυτή, κανά δυο-τρείς μαϊντανοί της τηλεόρασης και ο κακός μας ο καιρός.

Όλοι πάλι νίκησαν εκτός του ηλίθιου λαού μας που συνεχίζει να τρώει το παραμύθι των πολιτικών ότι θα σωθεί από αυτούς, όλοι νίκησαν ακόμα κι εκείνο το κόμμα που είναι αντίθετο με την Ευρώπη, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, νίκησαν και οι άγιες οικογένειες, αυτές πάντα νικάνε, νίκησε η αποχή με 60-70%, νίκησε ο ΦΠΑ με 24% πρώτη η Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη, όχι παίζουμε δηλαδή, στο καφενείο της γειτονιάς μου τρείς γριές μιας άλλης εποχής ουρλιάζοντας έλεγαν όλη η Ελλάδα μπλέ, μια άλλη έλεγε που είσαι Τσίπρα που τόσο μας λείπεις, ένας γέρος θυμήθηκε με νοσταλγία του Ανδρέα και την ΑΤΑ, ένας άλλος δάκρυσε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον γέρο, τρείς φαλακροί μιλούσαν για την κηραλοιφή του τέτοιου που σάρωσε στην πόλη μου, Ουδετερούπολη την είπε ο Βασιλικός στο βιβλίο του Ζ για τον Λαμπράκη αλλά αυτά λίγη σημασία από σήμερα θα έχουν γιατί η ακρίβεια καλπάζει, τα νέα παιδιά είναι άνεργα, η υγεία δεν υπάρχει, τα σχολεία μας βγάζουν μπούφους και μετά από κάθε εκλογές οι βλάκες παραμένουν οι ίδιοι με τις προηγούμενες και οι ηλίθιοι χειροτερεύουν.....

Αυτά σκεφτόμουν καθώς είδα μου να περνά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που με αργό το βήμα τους περπάταγαν, κάθε μέρα κάνουν την ίδια διαδρομή και δεν ξέρω αν είναι μύθος πως όταν ρωτήθηκε ο παππούς και επειδή η γιαγιά έχει άνοια αν τον γνωρίζει αυτός είπε ότι δεν τον πειράζει μιας και φτάνει που την γνωρίζει αυτός και ήταν εκείνη η ώρα που στα αφτιά μου ήρθε εκείνη η υπέροχη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου στην ταινία Κόκκινα Φανάρια κι εγώ να αρχίζω να θυμάμαι και να αναπολώ μαγεμένος την ταινία εκεί στο καφενεδάκι της γειτονιάς μου βλέποντας αυτό το ηλικιωμένο ζευγάρι.

Ναι είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που έρχονται στο μυαλό μου τέτοιες μουσικές η τέτοιες ταινίες σκέφτομαι πως τα καταφέραμε σ' όλα τα πράγματα αλλά και στην τέχνη να παράγουμε σκουπίδια και να αποθεώνουμε το τίποτα και το καθόλου.....

Το 1963 γυρίστηκε η ταινία και παίχτηκε αυτή η μουσική δηλαδή 61 χρόνια πριν σε μια Ελλάδα που πάσχιζε να αναπνεύσει και τα κατάφερε με τεράστιους μουσικούς, με τραγουδιστές, με σκηνοθέτες, με ηθοποιούς, με ποιητές, με ζωγράφους και μ' έναν λαό που έμαθε να δουλεύει στο μεροκάματο και στο χωράφι, να κάθεται τα καλοκαίρια στις ασβεστωμένες αυλές και στις εξώπορτες πίνοντας το καφεδάκι του και διασκεδάζοντας στα ταβερνάκια τα Σάββατα με ένα ποτήρι κρασί και έναν φτωχικό μεζέ, δεν ζήταγε πολλά κι ήταν ευτυχισμένος με τα λίγα....

Στην Τρούμπα στον Πειραιά και στα μπουρδέλα εκεί παιζόταν σκηνές παραβατικότητας αλλά και σκηνές ανθρωπιάς όπως τα περιέγραφε η υπέροχη ταινία....

Εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης και νταβατζήδες της ζωής αλλά και ανθρώπινη αξιοπρέπεια από κάποιους που περιφρονούσαν το βρώμικο χρήμα....

Η Τρούμπα με τους οίκους ανοχής έκλεισε το 67 αλλά δυστυχώς μόνο εκεί γιατί όλη την πατρίδα μας την κατάντησαν ένα απέραντο μπουρδέλο κι ας με συγχωρέσουν τα μπουρδέλα γιατί τουλάχιστον σ' αυτά επικρατούσε τάξη....

Το ζευγάρι αργά-αργά απομακρυνόταν μα το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στις φιγούρες τους αλλά που αύριο θα πάρει πάλι την ίδια διαδρομή όπως κάνει χρόνια τώρα κι αν κάποιος σαν την ταινία τους ρωτήσει αν είναι όμορφη η ζωή αυτοί με ένα στόμα θα του απαντήσουν.... καλή είναι!!

Αυτά σκεφτόμουν κι ένα χαζό χαμόγελο και ένα κρυφό δάκρυ που κύλησε μέσα στα γυαλιά μου με έκαναν πάλι να σκεφτώ ότι η ευτυχία κρύβεται στους απλούς ανθρώπους και στα απλά πράγματα....

Καλημέρα γείτονες.

 θεία Ευτέρπη