Τό σπίτι μου.

Αυτό είναι το ενοριακό σπίτι (ανήκει στην Εκκλησία) από το Mădei, στην κοινότητα Borca, στην κομητεία Neamț, όπου ο πατέρας μου ήταν ιερέας πριν από 40 χρόνια.  

Έζησα εδώ από το 1975 έως το 1987. Τότε μου φαινόταν σαν ένα τεράστιο παλάτι, ναι, γιατί ήμουν πολύ μικρός.  Τώρα, όταν πήγα, μου φαινόταν πολύ μικρό.  Ήταν εγκαταλελειμμένο για περίπου 20 χρόνια, τώρα ανακαινίζεται, αλλά κάθε εκατοστό μου λέει μια ιστορία αγάπης.

 Θυμάμαι ότι εγώ και η αδερφή μου η Έμα είχαμε μια χρυσή καμπάνα από τη θεία Milia Rusu (Μαρία, Μηλιά την φώναξα όταν δεν μπορούσα να πω r), μια υπέροχη γειτόνισσα που μας μεγάλωσε και μας τάισε δισεκατομμύρια φορές, μητέρα ιερέα, ο Θεός να τη συγχωρέσει.

 Όταν ήμουν περίπου τριών ετών, εξαφανίστηκα από το σπίτι.  Η απελπισμένη μάνα με έψαχνε για ώρες μέσα από τους γείτονες, το χωράφι, τη γέφυρα, το σπίτι.  Έκλαιγε δυνατά.  Φοβόταν ότι είχα πάει στη Μπίστριτα, και ότι με είχαν παρασύρει.

 Μετά από περίπου δύο ώρες, η θεία Μηλιά σκέφτηκε και είπε: Αγαπητέ μου, νομίζω ότι ξέρω πού είναι ο Ιονούτσου.

 Και μπήκε στο σπίτι.  Κάτω από το τραπέζι, η θεία είχε ένα μεγάλο ξύλινο τυρί δέκα κιλών χτυπημένο με αλάτι, μια λιχουδιά.

 Στεκόμουν τακτικά δίπλα στο βάζο και έβαζα τα νύχια μου στο τυρί.  Η μητέρα μου με ρώτησε: τι κάνεις εδώ;  Ναι εγώ: παπ μπάντα.

 Λοιπόν, για να μην παρεκκλίνουμε, βρήκαμε μια χρυσή καμπάνα και ένα κομμάτι ξύλο τέφρας στη σοφίτα της Εκκλησίας.

 Και κάθε μέρα γύριζα το σπίτι δεκάδες φορές φωνάζοντας:

 Στον Τάφο, Ζωή, έβαλες τον Χριστό σου, και τα αγγελικά πλάσματα φοβήθηκαν, δοξάζοντας τη μεγάλη Αφιέρωσή Σου.

 Και χτυπούσα το κουδούνι και το τύμπανο, θα έκανα τρεις προσκυνήσεις και ξανά και ξανά.

 Μέχρι που βγήκε η μάνα μου με ένα μπαστούνι και μας έτρεξε στην αυλή, γιατί είχε χιόνι και ήμασταν λάσπες μέχρι τη μύτη μας.

 Έτρεχα γύρω από το σπίτι.  Μετά πάλι: Στον τάφο, Ζωή.

 Θυμάμαι ότι είχε περάσει το Πάσχα, η Ανάληψη, ήταν καλοκαίρι και τριγυρνούσαμε στο σπίτι 

π. Ιωάννης Ιστρατι.