Τι είν' η πατρίδα μας;

Μην είν' οι κάμποι;

Μην είναι τ' άσπαρτα τα ψηλά βουνά;

Μην είν' ο ήλιος της που χρυσολάμπει;

[...] Όλα πατρίδα μας!

Κι αυτά και κείνα.

Και τ' άλλα που 'χουμε μες στην καρδιά

και λάμπουν αφόρητα, σαν ήλιου αχτίδα

και κράζουν μέσα μας εμπρός παιδιά!"

 

Το διάβασα σ' ένα παλιό βιβλίο του δημοτικού. Μάθημα: "Πατριδογνωσία". Ωραία λέξη. Ωραίο ποίημα.

Τα καλοκαίρια, μιλώντας με τουρίστες από διάφορες χώρες για την Ελλάδα γενικότερα, δεν ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να τονίσω και να επισημάνω. Την αγαπώ αυτή τη χώρα για τις φυσικές ομορφιές της; Για τα βουνά της; Τα χωριουδάκια της; Τα νησιά της; Τα καλοκαίρια της; Τους ανθρώπους της; Την αγαπώ αυτή τη χώρα για αυτό που είναι; Γι' αυτό που ήταν; Ή γι'αυτό που ονειρεύομαι ότι θα γίνει κάποτε;

H Eλλάδα του χτες πέρασε από πολλούς επίπονους αγώνες και αιματηρές μάχες,για να γράψει την ιστορία της,να αναδείξει τον πολιτισμό της,να επιβιώσει και να φτάσει στο σήμερα.

Το σήμερα ίσως δε γράψει ιστορία. Οι μεγάλες μάχες κερδίθηκαν. Η ανεξαρτησία, τα γεωγραφικά εδάφη, η θέση της στην Ευρώπη κ.ο.κ. Τώρα μένει η προστασία των κεκτημένων, η ανάπτυξη, η δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Αυτό όμως έκανε τους ανθρώπους καιροσκόπους, τυχοδιώκτες, άπληστους.

Τίποτα από τη γεωγραφική ομορφιά της, απ' το γαλάζιο τ' ουρανού της, ή το φωτεινό χρυσό του ήλιου της δεν αντισταθμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων της. Υπερδυνάμεις, πολιτικά "παιχνίδια" και συμφέροντα κρατών ή απλά μεγάλων βιομηχανιών, παίζουν την τύχη των δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων της Ελλάδος στα χέρια τους, κάνοντας την Ελλάδα να "μαραζώνει". Οι άνθρωποι δε γελούν,οι πλατείες είναι γεμάτες από αλλοδαπούς ασθενέστερων οικονομικά κρατών και όχι χαρούμενα παιδιά που παίζουν. Οι δρόμοι βρώμικοι,τα μαγαζιά "αργοπεθαίνουν", η παιδεία και η υγεία έρχονται σε δεύτερη μοίρα, λόγω της οικονομικής κρίσης του κράτους.

Η πρόνοια και η μέριμνα των ασθενέστερων τάξεων, των απόρων, των αρρώστων και των ηλικιωμένων είναι μηδαμινή.

Δε μπορώ να ονειρεύομαι μια Ελλάδα πιο σύγχρονη, πιο καθαρή, πιο πολιτισμένη, πιο ανθρώπινη, γιατί οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή έχουν σταματήσει να ονειρεύονται.

Το όνειρο ενός μέσου εφήβου ή ενός φοιτητή είναι η μετανάστευση σε μία χώρα, που θα τον αναγνωρίσουν, θα του δώσουν ευκαιρίες για δημιουργία. Κανείς δεν έχει το κουράγιο να περιμένει ή και να αντιδράσει.

Νιώθουμε φυγάδες του ονείρου μας, της χώρας μας που "βαριανασαίνει".

Ονειρεύομαι μία πορεία διαμαρτυρίας της χαμένης Ελλάδας... του χαμένου ονείρου... Παιδιά που θα κρατούν πανό "ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ". Δε με νοιάζει αν η χώρα μου αποκτήσει διαστημικό σταθμό ή μοντέρνους ουρανοξύστες. Το μόνο που θέλω είναι οι άνθρωποι που ζουν σ' αυτή να είναι ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΙ...!

Κωνσταντίνα Μαρία Καραμέρη, μαθήτρια Βαρβακείου Σχολής