Και μια μέρα συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν το παιχνίδι, αλλά με ποιον το παρακολούθησες.
Δεν είχε να κάνει με το σπίτι που είχες. Ήταν οι άνθρωποι σε αυτό.
Δεν είχε να κάνει με τον καλύτερο καφέ, αλλά για ποιον τον έφτιαξες.
Δεν ήταν όλη η δουλειά που έκανες, αλλά ποιος ήταν στα χαρακώματα μαζί σου.
Δεν ήταν το υπέροχο δείπνο που ετοίμασε για εσάς. Ήταν αυτός που σου έφερε το πιάτο σου.
Πρέπει να μάθεις πώς να εκτιμάς τον χρόνο που σου δίνει κάποιος γιατί αυτό είναι κάτι που δεν θα πάρει ποτέ πίσω. Είναι ανεκτίμητο.
...πράγματι...πόσο ἀληθινό...
ΑπάντησηΔιαγραφή2024 λοιπὸν
ἡ ὥρα γιὰ νὰ βάλουμε μυαλό·
γιατί αὔριο, θά εἶναι ἴσως ἁπλἀ
ἄλλο ἕνα... σήμερα (...)
ποὺ θὰ περάσει κι αυτό καὶ θὰ πάει...
χωρὶς νὰ ἔχουμε βάλει ἔστω και ἕνα μιρό λιθαράκι γιὰ τὴν αἰωνιότητα...
μιά στάλα, ἔστω νὰ τονε σιάξουμε τὸν Νοῦ μας
μὴν κρέμει... σὰν ...καντίποτα
ἕνα ἀσήμαντο κουρελάκι...
ποὺ το κουνάει ὁ ἄνεμος
πέρα-δῶθε...!