Κι όμως, προσφάτως σε μια υπερφόρτωση δεκαετιών απύθμενης αδικίας και πολλών άλλων μπρος στα μάτια μου, παρόλο που έκανα τιτάνια υπομονή για χρόνια χωρίς καμία αντίδραση από μέρους μου, εξερράγην σαν πυρηνικό όπλο μια δεδομένη στιγμή. Ήταν η στιγμή κήδευσης του προσώπου που με έφερε στη ζωή, η πιο ιερή κι ευαίσθητη ώρα, μα και κείνη την ιερή ώρα ακόμα τόλμησαν να τη μαγαρίσουν, το αναφέρω απλά με δυο λέξεις τώρα. Δεν άντεξα λοιπόν και έσκασα ως βόμβα. Από φύση μου είμαι πράος, δύσκολα με κάνει κάποιος να θυμώσω. Με τον αγώνα μέσα στην Εκκλησία αυτό το καλλιέργησα στα χρόνια, έφυγε από το "φυσικό" και έγινε "συνειδητό". Κι όμως, έφτασα να εκραγώ με τέτοια δύναμη κι έκταση, έπεσα στην άβυσσο σε δευτερόλεπτα, στην άβυσσο, όχι απλώς έπεσα.'Έτσι ένιωσα αμέσως μετά. Αυτή ήταν μάλλον η μεγαλύτερη συντριβή όλης της ζωής μου, από παιδί ως τώρα στα γεράματα. Μετά μου πήρε κάποιες βδομάδες να συνέλθω, να εξομολογηθώ, να συγχωρέσω και να γαληνέψω πάλι με τη βοήθεια του Θεού πάντα. Διότι δεν είμαστε μόνοι μας ποτέ σ'αυτόν τον πόλεμο, μην το ξεχνάμε! Ας μην επαναπαυόμαστε λοιπόν ούτε δευτερόλεπτο ότι και αν συμβαίνει. Διότι την πιο ευαίσθητη και αδύναμη στιγμή μας, τότε θα μας έρθει η πρόκληση, σε ανύποπτο χρόνο. Όχι όταν είμαστε δυνατοί και σίγουροι, την αδύναμη ώρα, την ευαίσθητη και ευάλωτη στιγμή μας θα συμβεί. Και βεβαίως αν πέσουμε ασχέτως το πόσο βαθιά θα είναι αυτό το πέσιμο, μετά να σηκωθούμε να ζητήσουμε έλεος με όλη την καρδιά μας και να συνεχίσουμε αυτό το δύσκολο μα άγιο μονοπάτι, έχοντας πάντα στο νου μας εκείνο το επίπονο μάθημα. Αν ήμουν σε πραγματική μάχη, σε πόλεμο με όπλα τουφέκια κλπ αυτή μου η "απροσεξία" θα με είχε σκοτώσει ακαριαία και δε θα έβρισκαν ούτε ένα κομμάτι μου μετά, αν, λέω.
Παρεκτός σε θέματα μολυσμού τής Πίστεως. Εκεί λιοντάρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι...
ΑπάντησηΔιαγραφή...βλέπεις ἡ ...ἐξέλιξις...
μᾶς ἔπιασε στὸν ὕπνο...
ἀφοῦ, στόν πολυέλαιο,
ποὺ εἶχε μὲ σοφία σχεδιαστεῖ γιὰ κεριά
ἤ καντηλάκια
βάλαμε λάμπες ἡλεκτρικές,
μὲ πολλαπλάσια φωτιστική δυνατότητα
μετατρέποντας ἔτσι,
τὴν κάποτε κατανυκτική ἀτμόσφαιρα τῶν ἐκκλησιῶν μας
σὲ...ἀστικό ...σαλόνι
(ἕναν τόπο...δεξιώσεων)
ἀς ὑπομείνουμε κι αὐτό τὸ μικρό μαρτύριο,
σφυρηλατῶντας τὶς ἀντοχές μας...
ἄχρι καιροῦ ...!
Κι όμως, προσφάτως σε μια υπερφόρτωση δεκαετιών απύθμενης αδικίας και πολλών άλλων μπρος στα μάτια μου, παρόλο που έκανα τιτάνια υπομονή για χρόνια χωρίς καμία αντίδραση από μέρους μου, εξερράγην σαν πυρηνικό όπλο μια δεδομένη στιγμή. Ήταν η στιγμή κήδευσης του προσώπου που με έφερε στη ζωή, η πιο ιερή κι ευαίσθητη ώρα, μα και κείνη την ιερή ώρα ακόμα τόλμησαν να τη μαγαρίσουν, το αναφέρω απλά με δυο λέξεις τώρα. Δεν άντεξα λοιπόν και έσκασα ως βόμβα. Από φύση μου είμαι πράος, δύσκολα με κάνει κάποιος να θυμώσω. Με τον αγώνα μέσα στην Εκκλησία αυτό το καλλιέργησα στα χρόνια, έφυγε από το "φυσικό" και έγινε "συνειδητό". Κι όμως, έφτασα να εκραγώ με τέτοια δύναμη κι έκταση, έπεσα στην άβυσσο σε δευτερόλεπτα, στην άβυσσο, όχι απλώς έπεσα.'Έτσι ένιωσα αμέσως μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή ήταν μάλλον η μεγαλύτερη συντριβή όλης της ζωής μου, από παιδί ως τώρα στα γεράματα. Μετά μου πήρε κάποιες βδομάδες να συνέλθω, να εξομολογηθώ, να συγχωρέσω και να γαληνέψω πάλι με τη βοήθεια του Θεού πάντα. Διότι δεν είμαστε μόνοι μας ποτέ σ'αυτόν τον πόλεμο, μην το ξεχνάμε!
Ας μην επαναπαυόμαστε λοιπόν ούτε δευτερόλεπτο ότι και αν συμβαίνει. Διότι την πιο ευαίσθητη και αδύναμη στιγμή μας, τότε θα μας έρθει η πρόκληση, σε ανύποπτο χρόνο. Όχι όταν είμαστε δυνατοί και σίγουροι, την αδύναμη ώρα, την ευαίσθητη και ευάλωτη στιγμή μας θα συμβεί. Και βεβαίως αν πέσουμε ασχέτως το πόσο βαθιά θα είναι αυτό το πέσιμο, μετά να σηκωθούμε να ζητήσουμε έλεος με όλη την καρδιά μας και να συνεχίσουμε αυτό το δύσκολο μα άγιο μονοπάτι, έχοντας πάντα στο νου μας εκείνο το επίπονο μάθημα.
Αν ήμουν σε πραγματική μάχη, σε πόλεμο με όπλα τουφέκια κλπ αυτή μου η "απροσεξία" θα με είχε σκοτώσει ακαριαία και δε θα έβρισκαν ούτε ένα κομμάτι μου μετά, αν, λέω.