Ο θαυμαστός παπα-Δανιήλ Αγιοπετρίτης που κοινωνούσε τους αοράτους ασκητές!

Ο παπα-Δανιήλ, ο οποίος έζησε στο Κελλί του Οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, πήρε υποτακτικό, τον έκανε καλόγερο και τον ωνόμασε Αντώνιο στο όνομα του Γέροντός του.

Κάποτε ο υποτακτικός αρρώστησε και πήγε στην Λαύρα, όπου έμεινε για ένα διάστημα μέχρι να αναρρώση. Σ’ αυτό το διάστημα ξελειτουργούσε κάθε μέρα τον παπα-Δανιήλ ένας γείτονάς του που έμενε σε γειτονικό κελλί λίγο πιο κάτω. Ο παπα-Δανιήλ έπαιρνε καιρό και άρχιζε την Προσκομιδή. Στην καθορισμένη ώρα ερχόταν ο μοναχός και άρχιζαν την θεία Λειτουργία.

Κάποια μέρα έκανε την Προσκομιδή, αλλά ο μοναχός που θα τον ξελειτουργούσε, δεν φαινόταν. Κατάλαβε ότι κάτι του συνέβη. Λυπημένος προσευχόταν, χωρίς να γνωρίζη τι πρέπει να κάνη. Οπότε είδε να μπαίνουν τρεις μοναχοί. Προσκύνησαν και με αγαλλίαση ο παπα-Δανιήλ άρχισε την θεία Λειτουργία, ενώ αυτοί έψαλλαν.

Όταν τελείωσαν, ο παπα-Δανιήλ ήθελε να λύση την απορία του. Τους ρώτησε ποιοι ήταν και πώς βρέθηκαν τέτοια ώρα στην ερημιά. Του απάντησαν ότι ήταν οι κτίτορες των Ιβήρων και ότι τους έστειλε ο Κύριος· μετά εξαφανίσθηκαν.

Ο χαριτωμένος Ιερουργός τού Υψίστου εκτός των άλλων μετέδιδε τα Θεία Μυστήρια και στους γυμνούς και αοράτους ασκητές που ζούσαν και κυκλοφορούσαν σε κείνα τα μέρη.

Στον παπα-Δανιήλ πήγαιναν τρεις ώρες δρόμο τη νύχτα ο γερω-Ιωσήφ ο ησυχαστής με τον συνασκητή του γερω-Αρσένιο, για να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν. Από όσους ασκητές γνώρισε – και τότε έβριθε η έρημος από εναρέτους ασκητές – ο παπα-Δανιήλ ήταν σε πιο μεγάλη κατάσταση, όπως αναφέρει ο γερω-Ιωσήφ:

«Ήτον και άλλος πλέον θαυμασιώτερος εις τον Άγιον Πέτρον τον Αθωνίτην, ο παπα-Δανιήλ, ο οποίος ήτον μιμητής του Μεγάλου Αρσενίου. Άκρον σιωπηλός, έγκλειστος, εφ’ όρου ζωής λειτουργός. Εξήκοντα έτη μήτε μίαν ημέραν δεν εννοούσε να αφήση την θείαν Λειτουργίαν. Και την Μεγάλην Σαρακοστήν όλες τες ημέρες έκαμε Προηγιασμένες. Και μέχρι τελευταίας ημέρας υπέργηρος ετελειώθη χωρίς ασθένειαν.

Η δε Λειτουργία του εκράτει πάντοτε τρισήμισι ή τέσσαρες ώρες, διότι δεν ηδύνατο να προφέρει τας εκφωνήσεις από την κατάνυξιν˙ από τα δάκρυα πάντοτε εμούσκευε μπροστά του το χώμα.

Δι’ αυτό δεν ήθελε κανείς ξένος να είναι στη Λειτουργία του διά να μη βλέπει την εργασία του. Αλλ’ εγώ επειδή με πολλήν θέρμην τον παρακάλεσα, με εδέχετο. Και την κάθε φοράν όπου πήγαινα – τρεις ώρας βαδίζων ολονυκτίως διά να παρασταθώ εις αυτήν την φρικώδη όντως θείαν παράστασιν – μου έλεγε και ένα ή δύο ρητά εβγαίνοντας από το ιερόν και αμέσως εκρύπτετο έως την άλλην ημέραν. Αυτός είχεν εφ’ όρου ζωής ολονύκτιον αγρυπνίαν και νοεράν προσευχήν. Από αυτόν και εγώ πήρα «τάξιν» και έλαβα μεγίστην ωφέλειαν.

Έτρωγε εικοσιπέντε δράμια ψωμί κάθε ημέραν και ήτον όλος μετέωρος εις την Λειτουργίαν του. Και χωρίς να γίνει λάσπη το έδαφος δεν ετελείωνε Λειτουργίαν».

Ο γερο-Ιωσήφ με τον γερο-Αρσένιο, από ευγνωμοσύνη προς τον παπα-Δανιήλ για την ωφέλεια που έπαιρναν, του έκαναν μερικές εργασίες ή έκτιζαν κανένα πεζουλάκι.

«Ω ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ»

Ο παπά-Δανιήλ, εκτός από τον π. Αντώνιο, είχε στη συνοδεία του και τον π. Πέτρο, τον γνωστό ως «Πετράκη», ο οποίος τον μιμήθηκε στον ησυχαστικό τρόπο της ζωής του, και τον π. Γεδεών, ο οποίος ήταν εγγράμματος και χειροτονήθηκε ιερέας.

Τον π. Αντώνιο, επειδή έδειχνε ανθρωπαρέσκεια και προσπαθούσε να φαίνεται ως καλός υποτακτικός μπροστά στον κόσμο, τον εταπείνωνε φωνάζοντάς τον «Αντώνη, έ Αντώνη».

Όταν ο παπά-Δανιήλ είδε πρώτη φορά να πετά αεροπλάνο, με απορία είπε: «Τι είναι αυτό; Θα χαθεί ο κόσμος».

Ο παπά-Δανιήλ, όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της ζωής του και αισθάνθηκε να πλησιάζει το τέλος του, φορώντας το ράσο του έκανε ένα περίπατο στην αυλή του κελιού, κοίταξε τον ουρανό, έστρεψε το βλέμμα του γύρω και ανεφώνησε: «Ω ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».

Την ίδια μέρα, αφού είχε λειτουργήσει, έφυγε για την αιώνιο ειρηνικά, χωρίς ασθένεια, πλήρης ημερών και κατάφορτος από αρετές και θεία χάρη, το έτος 1929.