Μια ιστορία για τα άγρια ζουμπούλια...

 

Η εύθραυστη ομορφιά του λουλουδιού της φωτογραφίας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το έντονα μεθυστικό άρωμά του. Ο λεπτεπίλεπτος μίσχος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γεγονός ότι ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο: Ακόμα κι αν οι καιρικές συνθήκες είναι ακραίες! Μάλιστα, σε αντίθεση με τα εξίσου ωραία και μοσχομυριστά μανουσάκια, οι βολβοί του άγριου ζουμπουλιού, μας κάνουν τη χάρη να ανθίζουν και στους κήπους μας...

Αφορμή για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε αυτό το υπέροχο άνθος στάθηκε η πραγματική ιστορία μιας γιαγιάς. Μικρό κοριτσάκι ήταν η γιαγιά λίγο πριν την Κατοχή. Μεγάλωνε σε ένα ορεινό χωριό του Μυλοποτάμου, μαζί με την πολυμελή οικογένειά της. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και -καθώς συνηθιζόταν τότε- το κοριτσάκι στάλθηκε ως ψυχοκόρη σε ένα αξιοπρεπές σπίτι στο Ηράκλειο...

Λίγο πριν το αποχαιρετισμό, η μικρή πήγε στο χωράφι της οικογένειας στο βουνό, έσκαψε και ξέθαψε βολβούς από τα αγαπημένα της λουλούδια. Τα φύλαξε στην ποδιά της και όταν τακτοποιήθηκε στο νέο της σπίτι, φύτεψε τους βολβούς για να της θυμίζουν τον τόπο καταγωγής της...

Τα χρόνια πέρασαν... Το κοριτσάκι μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Παντρεύτηκαν και τα παιδιά του και απέκτησε εγγόνια. Τα ζουμπούλια πάντα εκεί να θυμίζουν την καταγωγή... Ανθίζουν προς το τέλος κάθε Φεβρουαρίου, μόνο για λίγες ημέρες και έχουν μια παραξενιά: Αν φυτέψουμε τους βολβούς σε γλάστρες και όχι καταγής, αναπτύσσεται το φύλλωμα, αλλά λουλούδια δε θα βγουν...

Η ιστορία των ζουμπουλιών δεν ήταν γνωστή στην οικογένεια. Βλέπετε οι παλιοί άνθρωποι είχαν μάθει να μη μιλούν πολύ και να μην εξωτερικεύονται. Έτσι ένα από τα εγγόνια της γιαγιάς, του οποίου τα γενέθλια ήταν στο τέλος Φεβρουαρίου, είχε πλάσει στο κεφαλάκι του ένα μύθο: Ότι τα συγκεκριμένα λουλούδια άνθιζαν μόνο για εκείνο. Ως δώρο για τα γενέθλιά του...

πηγή