(Απόσπασμα από την συνέντευξη της Αρβελέρ στο Ν. Μπακουνάκη, Το Βήμα 3-4-2010)
«Είμαστε οι μόνοι που δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Κωνσταντινούπολη, και κάναμε πρωτεύουσα ένα λασποχώρι, όπως ήταν το 1830 η Αθήνα, ένα λασποχώρι με μερικές χιλιάδες σπίτια, από τα οποία πάρα πολλά ήταν χωρίς στέγη. Το ότι από μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία φτάσαμε ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς σε ένα πολιτικό μόρφωμα, το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι “δευτερεύον”, για να μην πω τίποτε χειρότερο, αυτό δημιουργεί ένα είδος συμπλέγματος».
«Σήμερα είναι ζωντανό το Βυζάντιο. Πάμε στην εκκλησία. Τι ακούμε; “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα 11 νικητήρια” ή “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”. Γυρνάμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς λέγεται Παναγιώτης, η μάνα Βασιλική, υπάρχει το εικονοστάσι. Χρησιμοποιούμε βυζαντινές παροιμίες. Λέμε “έφαγε τον περίδρομο” επειδή το πινάκιο, το βαθύ πιάτο των Βυζαντινών, είχε γύρω γύρω ένα περιθώριο όπου ξεχείλιζε το φαγητό. ΄Η λέμε “τα παίζει στα δάχτυλα”, επειδή ακριβώς οι Βυζαντινοί μετρούσαν τα πάντα».
Τώρα πια δεν είμαστε τίποτα. Έσβησε ο ελληνισμός. Τουρκαλβανοί , Πακιστανοί , Αφρικανοί κλπ είναι περισσότεροι από εμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα είμαστε μετανεοέλληνες. Και τότε παλιά, όταν ήμασταν κανονικοί άνθρωποι, βεβαίως και ήμασταν πιο κοντά στον Βασίλειο Β' παρά στον Αλέξανδρο, για τον ίδιο λόγο που είμαστε κοντινότεροι συγγενείς με τον παππού μας απ' ότι με τον προ-προπάππου μας. Elementary, Watson. Και για την κυρία Αρβελέρ έχουν περάσει τα χρόνια και καλό είναι όταν περνάνε τα χρόνια οι άνθρωποι να το καταλαβαίνουν και να αποσύρονται απ' την επικαιρότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή