ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΟΥ

28 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΚΑΤΣΙΦΑ

ἀνταμώθηκες μὲ πρόσωπο ἰλαρό,

μὲ τοὺς μάρτυρες- ἥρωες, στὸν οὐρανό !

Τὸ κράτος αὐτὸ ποὺ συνηθίζει νὰ λέγεται  «ἑλληνικὸ» ἔκλεισε τὰ μάτια του στὸ μαρτύριό σου,Κωνσταντίνε Κατσίφα,

   αὐτὸ τὸ κράτος τὸ γραικυλικό, κλείνει τὰ μάτια του καὶ τὰ αὐτιά του, Κωνσταντίνε, 200 χρόνια τώρα ὡς  «τυφλὸ τὰ τ' ὦτα, 

   τὸν τε νοῦν τὰ τ' ὄμματα» στὸν πόνο, στὸν πόθο καὶ στὸ παράπονο τῶν Ἑλλήνων, ὑπόδουλο καθὼς εἶναι σὲ συμφέροντα ἀλλότρια !

Ἀπὸ τοὺς «τίμιους ἐχθροὐς μας» ποὺ λέει ὁ Μακρυγιάννης, περάσαμε στοὺς Φράγκους, τοὺς Δυτικούς, τοὺς «συμμάχους»

τοὺς «θαυμαστές μας» τοὺς ντυμένους «φίλους» ἀμέτρητες φορές, ἐχθρούς μας.   

 

    

                            

                                 Ἦρθαν

                        ντυμένοι «φίλοι»

                                 ἀμέτρητες φορὲς οἱ ἐχθροί μου

                        τὸ παμπάλαιο χῶμα πατώντας.

                                 Καὶ τὸ χῶμα δὲν ἔδεσε ποτὲ μὲ τὴ φτέρνα τους.

                        Ἔφεραν

                                 τὸ Σοφὸ. τὸν Οίκιστὴ καὶ τὸν Γεωμέτρη,

                         Βίβλους γραμμάτων καὶ άριθμῶν,

                                  τὴν πᾶσα Ὑποταγὴ καὶ Δύναμη,

                         τὸ παμπάλαιο φῶς ἐξουσιάζοντας.

                                   Καὶ τὸ φῶς δὲν ἔδεσε ποτὲ μὲ τὴν σκέπη τους.

                         Οὔτε μέλισσα κἄν δὲ γελάστηκε τὸ χρυσὸ ν' ἀρχινίσει παιχνίδι

                                   οὔτε ζέφυρος κἂν, τὶς λευκὲς νὰ φουσκώσει ποδιές.

                         Ἔστησαν καὶ θεμέλιωσαν 

                                    στὶς κορφές, στὶς κοιλάδες, στὰ πόρτα

                          πύργους κραταιοὺς καὶ ἐπαύλεις

                                    ξύλα καὶ ἄλλα πλεούμενα,

                          τοὺς Νόμους, τοὺς θεσπίζοντας τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα,

                                    στὸ παμπάλαιο μέτρο ἐφαρμόζοντας.

                           Καὶ τὸ μέτρο δὲν ἔδεσε ποτὲ μὲ τὴ σκέψη τους.

                                    Οὔτε κἂν ἕνα χνάρι θεοῦ στὴν ψυχή τους σημάδι δὲν ἄφησε,

                           οὔτε κἂν ἕνα βλέμμα ξωθιᾶς τὴ μιλιά τους δὲν εἶπε νὰ πάρει.

                                    Ἔφτασαν 

                           ντυμένοι «φίλοι»

                                     ἀμέτρητες φορὲς οἱ ἐχθροί μου,

                          τὰ παμπάλαια δῶρα προσφέροντας.

                                 Καὶ τὰ δῶρα τους ἄλλα δὲν ἤτανε

                      παρὰ μόνο σίδερο καὶ φωτιά.

                                 Στ' ἀνοιχτὰ ποὺ καρτέραγαν δάχτυλα

                       μόνον ὅπλα καὶ σίδερο καὶ φωτιά.

                                    Μόνον ὅπλα καὶ σίδερο καὶ φωτιά.

Αὐτὸ τὸ κράτος, λούφαξε ,ὅταν ξεριζώθηκε ὁ ἑλληνισμὸς ἀπὸ τὸν Πόντο, τὴν Μ.Ἀσία, τὴν Κωνσταντινούπολη ! Αὐτὸ τὸ κράτος ἀδιαφόρησε γιὰ τοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες τῆς Β.Ἠπείρου καὶ τῶν Σκοπίων, ὅσο γιὰ τοὺς Πομάκους, τοὺς χάρισε στὴν Τουρκία. Αὐτὸ τὸ κράτος ἐφώναξε «Ἀνήκωμεν εἰς τὴν Δύσιν »καὶ μᾶς παρέδωσε, καὶ αὐτὸ τὸ κράτος ἐκραύγασεν «ἡ Κύπρος κεῖται μακράν» καὶ τὴν ἐγκατέλειψε !

Αὐτὸ τὸ κράτος μᾶς γέμισε φόβο, μᾶς γέμισε συμπλέγματα, μᾶς ὑποτίμησε, μᾶς ἔκανε νὰ νοιώθουμε χωριαταρέοι καὶ κακομοίρηδες καὶ γεμίσαμε ἐν τἐλει ἐνοχὲς, διότι τελικὰ προδώσαμε, προδώσαμε καὶ πληγώσαμε τὴν φιλότιμη καὶ ἔνθεη ῥωμαίϊκη ψυχή μας. Ἔτσι ὁ Ἕλληνας, ὁ παγκόσμιος ἄνθρωπος, ὁ Ῥωμηὸς αὐτὸς, ὁ ἅγιος Ἕλλην, τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς Θεοτόκου ποὺ σήμερα, μαζὶ μὲ τὸ μέγα ΟΧΙ, ἑορτάζουμε τὴν Ἀγία Σκέπην της, ἔμεινε ΜΟΝΟΣ : τρελλαμένος, θλιμμένος καὶ ΜΟΝΟΣ !

 

                                         Μόνος κυβέρνησα - τὴν θλίψη μου

                                         Μόνος ἀποίκισα - τὸν ἐγκαταλειμένο Μάϊο

                                         Μόνος ἐκόλπωσα - τὶς εὐωδιές

                                   Εἶπα : δὲν θἆναι ἡ μαχαιριά - βαθύτερη ἀπὸ τὴν κραυγή

                                  Καὶ εἶπα: δὲν θἆναι τὸ ἄδικο -τιμιότερο ἀπὸ τὸ αἷμα

                                      Προδόθηκα κι ἀπόμεινα - στὸν κάμπο μόνος

                                      Πάρθηκα καὶ πατήθηκα - σὰν κάστρο μόνος

                                      Τὸ μήνυμα ποὺ σήκωνα - τὸ ἄντεξα μόνος

                                        Μόνος ἀπέλπισα - τὸν Θάνατο

                                Εἶπα : μὲ μόνο τὸ σπαθὶ - τοῦ κρύου νεροῦ θὰ παραβγῶ

                                Καὶ εἶπα : μὲ μόνο τὸ Ἅσπιλο - τοῦ νοῦ μου θὰ χτυπήσω

ΜΟΝΟΣ ἀπέλπισες τὸν θάνατο Κωνσταντίνε Κατσίφα, μὰ δὲν εἶσαι μόνος ! Εἴμαστε, ἀκόμα μόνοι, πολλοί !

Τὸ αἷμα σου θυσία γιὰ τὴν Λευτεριά, ποὺ θἄρθει, σὰν τὸ ξημέρωμα, μετὰ ἀπὸ τὴν πιὸ βαθειὰ νύκτα !

                       ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ

                                                  ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ !

 

καὶ συνεχίζει ὁ ποιητὴς

                                  «  Ἦρθαν, μὲ τὰ χρυσὰ σειρήτια

                                                 τὰ πετεινἀ τοῦ Βορρᾶ καὶ τῆς Ἀνατολῆς τὰ θηρία ! »

                                            «  Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκοῦν.

                                    Χαγάνοι ὀρνεοκέφαλοι βυσσοδομοῦν.

                                                Σκυλοκοίτες καὶ νεκρόσιτοι κι ἐρεβομανεῖς

                                    Κοπροκρατοῦν τὸ μέλλον.  »

 

                                     

                                                     (  ΚΟΠΡΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ! )

 

                             «  Ἀλλά πόρος κανεὶς  γιὰ νὰ περάσῃ ὁ ἥλιος τὴν φήμη του στὸ μἐλλον

                               Καὶ ἡμέρα Κρίσεως καμμιά, ἐπειδὴ

                                            ἐμεῖς ἀδελφοί, ἐμεῖς ἡ μέρα τῆς Κρίσεως

                               καὶ δικό μας τὸ χέρι ποὺ θὰ ἀποΘεωθεῖ

                                            καταπρόσωπο ῥίχνοντας τὰ ἀργύρια ! »

ΜΑ ΠΑΛΙ

                               

                              « Τῆς Πατρίδας μου πάλι  - ὁμοιώθηκα

                                 Μές στὶς πέτρες ἄνθισα - καὶ μεγάλωσα

                                 Τῶν φονιάδων τὸ αἷμα - μὲ φῶς, ξεπληρώνω

                                Μακρινὴ Μητέρα -Ῥόδο μου Ἀμάραντο »

ΚΑΘ' ΟΤΙ

        «   Τὰ ΘΕΜΕΛΙΑ  μου στὰ βουνὰ 

      καὶ τὰ βουνὰ σηκώνουν οἱ λαοὶ στὸν ὦμο τους

           καὶ πάνω τους ἡ μνήμη καίει

      ἄκαυτη βάτος.

          Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω. »

        «   Ἐσὺ μόνη ἀπ' τὴν φτέρνα τὸν ἄνδρα γνωρίζεις

      Ἐσὺ μόνη ἀπ' τὴν κόψη τῆς πέτρας μιλᾶς

           Ἐσὺ τὴν ὄψη τῶν ἁγίων ὀξύνεις

      κι ἐσὺ στοῦ νεροῦ τῶν αἰώνων τὴν ἄκρη σύρεις

           πασχαλιὰν ἀναστάσιμη ! »

ΚΙ ΕΤΣΙ

 

         «  Σὲ χώρα μακρινὴ καὶ ἀναμάρτητη τώρα πορεύομαι

       Ὅπου ἁγνός θὰ περπατήσω. »

          « Σὲ χώρα μακρινὴ καὶ ἀρυτίδωτη τώρα πορεύομαι

       Τώρα τὸ χέρι τοῦ Θανάτου

            αὐτὸ χαρίζει τὴ Ζωή

        καὶ ὁ ὕπνος δὲν ὑπάρχει. »

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ,ΑΥΤΟ ,ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΑΘΑΝΑΤΕ !

Πέρασες μέσα ἀπὸ ὅσα ἄντεξες, ΜΟΝΟΣ !

Σήκωσες πάνω στοὺς ὦμους σου τοῦ λαοῦ σου-τοῦ λαοῦ μας-τὴν ΜΝΗΜΗ,

καὶ μὲ τὸ πρόσωπο ἰλαρὸ πορεύθηκες σὲ χώρα μακρινή ἀναμάρτητη καὶ ἀρυτίδωτη

καὶ ἑνώθηκες μὲ τοὺς αἰώνας αἰώνων ἥρωες τῆς μητέρας Πατρίδος καί, ὅλοι μαζί,

μὲ τὸ δεξἰ πόδι τοῦ Τσολιὰ ποὺ θὰ κτυπήσει τὴν γῆ, θὰ σηκωθεῖτε, καὶ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

ζωντανοὶ καὶ ἀποθαμένοι-ἀθάνατοι 

θὰ καμακώσουμε τὸ ΘΕΡΙΟ, μὲ τὸ καμάκι τοῦ ΗΛΙΟΥ !

γιατί, ὁ Ἕλληνας ἔχει ῥίζες βαθειὰ στοὺς αἰῶνες

καὶ εἶναι καταδικασμένος νὰ φωτίζεται γιὰ νὰ φωτίζῃ 

γιατὶ εἶναι ἔνθεος καὶ ἐνθουσιώδης 

καὶ γιατί Ἕλληνες παῖδες ἀεί

καὶ γιατί ΠΑΙΔΟΣ ἡ ΒΑΣΙΛΗΙΗ !

 Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Κωνσταντίνε, εἶπε «ὁ Βασιλιᾶς μας σκοτώθηκε, δὲν παραδώθηκε ! ὁ πόλεμος συνεχίζεται !»

       Ὀ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Κωνσταντίνε ἀθάνατε, προσευχήθηκε στὴν Παναγία μας καὶ ἔλαβε ὑπόσχεση θεϊκή !

         «Ἦταν μιὰ ἐκκλησιὰ εἰς τὸν δρόμον, ἡ Παναγιὰ στὸ χρυσοβίτσι, καὶ τὸ καθησιό μου ἦτο, ὅπου ἔκλαιγα γιὰ τὴν Ἑλλάς...

          Σίμωσα, ἔδεσα τ' ἄλογό μου σ' ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καὶ γονάτισα «Παναγία μου εἶπα ἀπὸ τὰ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου 

          καὶ τὰ μάτια μου δάκρυσαν, Παναγία μου, βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ψυχωθοῦν»

          Ἔκανα τὸν σταυρό μου, ἀσπάσθηκα τὴν εἰκόνα της, βγῆκα ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι ,πήδηξα στ' ἄλογό μου καὶ ἔφυγα.

          Σὲ λίγο  μπροστά μου άγονταν ὁ ξάδελφὀς μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καὶ ἑπτὰ ἀνύψια μου. «Κανεὶς δὲν εἶναι

          στὴν Πιάνα, οὔτε στὴν Ἀλωνίσταινα.Εἶναι φευγάτοι» «Ἄς μὴν εἶναι κανείς, ἀποκρίθηκα,.Ὁ τόπος σὲ λίγο θὰ γιομίσει παλληκάρια.

          Ο ΘΕΟΣ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ! »    

   

Καλὴ λευτεριὰ στὴν ΚΥΠΡΟ !

Καλὴ λευτεριὰ στὸν ΠΟΝΤΟ !

Καλὴ λευτεριὰ στὴν Μ.ΑΣΙΑ !

Καλὴ λευτεριὰ στὴν Α.ΘΡΑΚΗ ! 

Καλὴ λευτεριὰ στὴν Β.ΗΠΕΙΡΟ !

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ !

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΨΥΧΩΘΟΥΝ !!!

Ταχτσόγλου Καλλιόπη, ἠθοποιός

(Διαβάστηκε στὸ 4ετὲς μνημόσυνο τοῦ Κωνσταντίνου,στὴν Κακαβιά, στὰ σύνορα,

28 Ὀκτωβρίου 2022//  τὰ ποιητικὰ άποσπάσματα εἶναι τοῦ Ὀ.Ἐλύτη ἀπὸ τὸ «ἄξιον ἐστί»)