Υπάρχουμε κι εμείς οι ανόητοι, που ζούμε σαν να μην πεθάνουμε ποτέ... και υπάρχουμε, μη θέλοντας να ζήσουμε ξανά...
Ασφυκτιούμε από οξυγόνο αγάπης, που αρνούμαστε να αναπνεύσουμε. Κρατάμε την ψυχή μας και τις σκέψεις μας για τον εαυτό μας. Ανοίγουμε την καρδιά μας στην αυτολύπηση , δεν προσφέρουμε την ύπαρξή μας σε κανέναν.
"Άθραυστοι.." , φυλακισμένοι σε μια ύπαρξη, χίλια κομμάτια...
Η ζωή μετριέται σε καντάρια δοσίματος της ψυχής σου..
Χάσε για να ζήσεις.., μην το φοβηθείς!.
+ Κώστας Διακουμέας
Η μόνη αυτολύπηση για τα παιδιά που ποτέ δεν υπήρξαμε στην πλειονότητα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ ! Βρέ παιδιά , τί πέρασε η φυλή μας ! Σταυρώθηκε !
Τα παιδιά της φωτογραφίας σαν τα παιδιά του Μονάχου που ζωγράφιζε ο Ιακωβίδης .