Πρωὶ στὸ Μέγα Σπήλαιο πρωτάκουσα τ’ ἀηδόνι
κι ἔτρεχε γάργαρο νερὸ στῆς Ζαχλοροὺς τὸ ρέμα
κι εἶδα στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ πῶς σβήνουνε οἱ πόνοι
κι αὐτῆς τῆς μίζερης ζωῆς ξανὰ τὸ μέγα ψέμα…
Κι ἄλλη φορᾶ χαράματα μὲ πιάσανε τὰ κλάματα στὸ ἄκουσμα τῆς μέρας
κι ἦρθε τὸ φῶς καὶ φίλησε τὸ δάκρυ μου ποῦ κύλησε καὶ χαΐδεψε ὁ ἀέρας.
Εἶδα στὸ γιόμα νὰ πετάει ἀητὸς τῶν Μετεώρων
ἀπ’ τὰ ψηλὰ πιὸ ἀψηλὰ γιὰ τοῦ Θεοῦ τὰ μέρη κι ἤπια του Μύστη τὸ νερὸ-πηγὲς τῶν θείων δώρων
ἀπ’ τοῦ Χριστοῦ τὸν ὀμφαλό, τῆς Παναγιᾶς τὸ χέρι.
Κι ἄλλη φορᾶ μεσάνυχτα – φύλλα ψυχῆς ὀρθάνοιχτα- στὴ λάμψη τῶν κειμένων
κοινώνησα τὸ εἶναι Σου -δίνε μου νέκταρ, δίνε μου-
στὸ φῶς τῶν Φωτισμένων.
Συναυλία στὸ Μέγαρο Μουσικῆς. Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης. Στίχοι: Ἄρης Ἀποστολόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου