Εποχές ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πρώτες περπατησιές των πιστών του Χριστού επί της γης. Φόβος, αίμα στις αρένες και οι κατακόμβες πλημμυρίζουν από το μύρο των Μαρτύρων. Λέγει η ιστορία ότι ο Μάρκος Αυρήλιος, φιλόσοφος ευαίσθητος και αυτοκράτωρ διώκτης των Χριστιανών αδυσώπητος ταυτόχρονα, απόρησε: "τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η πίστη των κουρελίδων, αυτή η εσωτερική κίνηση που τους κάνει να γελούν ακόμα και όταν οι σάρκες τους χύνονται στα χώματα των θεάτρων;".
Απάντηση μπορεί να μην πήρε ποτέ. Γιατί μερικά πράγματα πιο σωστά τα σκιαγραφεί η σιωπή παρά οι λέξεις. Ήταν, παρά ταύτα, μια εξαιρετικά σωστή διατύπωση. Πάντοτε, από την αρχαία Εκκλησία έως σήμερα και έως το τέλος του αιώνα τούτου, ο αυθεντικός μάρτυρας της ζωής συνοδεύει τον πόνο με τη χαρά της Αναστάσεως. Ουδέποτε το προσωπικό δράμα που το ποτίσαμε με Χριστό διαγράφει πίκρα στα πρόσωπα. Μόνο χαρά, από αυτή που ξεπερνά το Γολγοθά και βλέπει πέρα από τον ορίζοντα του κόσμου.
Όπως και το παιδί μου τούτο. Το ένα βόδι πέθανε, και τη θέση του την πήρε το ίδιο. Το φορτίο βαρύ, ο ήλιος αντίπαλος καθημερινός, το κέρδος αμφίβολο και συνάμα ο παράδεισος εντός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου